(၃)
ကြိ
ရွာလီက မ်က္စိကေလးတစ္ခ်က္ေစြၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ မစၥက္ ပိန္တာ က
“မစၥတာ ကြိ ဒါေဒၚေဒၚ့တူမ မစၥက္ ေ၀လင္”ဟုေျပာလိုက္ေလသည္ ။
“ေဒၚေဒၚ့ အလုပ္တာဝန္ခံေလ” ဆိုေသာစကားလံုးကို ေျပာဆိုရာမွ စိတ္မသိုးမသန္႔ျဖစ္၍ ႏႈတ္ဆြံ႕ေန၏ ။ တူမေလးကို ဤနည္းဤပံု မိတ္ဆက္မေပးရက္ ။
သူ႔အေဒၚ စကားခ်န္ေျပာသည္ကို သိသျဖင့္ ရွာလီက ရယ္ခ်င္စိတ္ကို မ်ိဳသိပ္ကာ အသာအယာပင္ ဦးညႊတ္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏ ။ ကြိကလည္း မရယ္မၿပံဳး ဦးညႊတ္ႏႈတ္ဆက္သည္ ။ သူခါတိုင္း ထိုင္ေနက်ေနရာ တြင္ ထိုင္သည္ ။ သူ႕ဘယ္ဘက္လက္က အိတ္ထဲမွစာအုပ္ကို အလိုအေလ်ာက္ ႏိႈက္ယူလိုက္၏ ။ မစၥက္ပိန္တာ သည္ မေယာင္မလည္ႏွင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလသည္ ။
ရွာလီကလည္း မီးဖိုေခ်ာင္သို႔၀င္ကာ အမ္မာႏွင့္အတူ ညစာျပင္သည္ ။ အမဲေၾကာ္ ၊ အာလူး ၊ ေပါင္မုန္႔ ၊ ေကာ္ဖီ ၊ ေထာပတ္ ၊ မက္မန္းသီးေျခာက္ တို႔ကို လင္ပန္းနက္ကေလးႏွင့္ ထည့္သည္ ။
“ပါရဂူေတြ တေလွႀကီးေတာင္ စားေလာက္ရဲ႕ ထင္ပါတယ္ကြယ္” ရွာလီက လင္ပန္းကေလးကို ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္ ။
“ေက်းဇူးပဲ အမ္မာေရ”
ရွာလီသည္ လင္ပန္းကေလးကို ကိုင္ကာ ညေနစာခန္းထဲသို႔ ျပန္၀င္လာသည္ ။ ကြိ တေယာက္ထဲထိုင္ ေန၏ ။ စားပြဲေပၚတြင္ စာအုပ္ကပြင့္လ်က္ ။ ကြိသည္ ဆံပင္ထဲ လက္ထိုးကာ ကုန္းကိုင္းကိုင္းႀကီး စာဖတ္ေန သည္ ။
သူ႔ေဘးသို႔ ရွာလီေရာက္လာသည္ ။ စားစရာမ်ားကို တင္ရသည္ ။ သူက မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္႐ုပ္ ။ ရွာလီက
“တဆိတ္ရွင္” ဟုေျပာမွဆတ္ကနဲ ေမာ့ၾကည့္သည္ ။
“ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့”
ကြိသည္ စာအုပ္ကိုေနရာေရြ႕ေပးလိုက္သည္ ။ ဖတ္လက္စေနရာတြင္ လက္ညွိဳးထိုးသြင္းၿပီး ညွပ္ထား သည္။ ရွာလီက ပန္းကန္မ်ားကို ေနသားတက်ခ်သည္ ။ ဇြန္း ၊ ခက္ရင္း ၊ လက္သုတ္ပုဝါ အသစ္ ။ အားလံုးေနရာ တက် ျဖစ္မွ
“ဘာလိုပါေသးသလဲ” ဟုေမးသည္ ။
ကြိကစားပြဲကို မ်က္လံုးေစြၾကည့္ၿပီး
“ေရတခြက္ေလာက္ ေပးပါခင္ဗ်ာ”
“ေအာ္..ဟုတ္သားဘဲ ၊ ရပါတယ္”
ရွာလီက ေငြေရခရားထဲမွ ေရငွဲ႔ထည့္ေပးသည္ ။ ထိုေရခရားသည္ ၁၈၆၂ ခု ေမလျပည္တြင္းစစ္ အတြင္းက ယန္ကီး* စစ္သားမ်ား အိမ္ေပၚမွလႊင့္ပစ္သြား၍ ျပန္ေကာက္ကာ သိမ္းထားခဲ့ရသည့္ ေငြခရား ျဖစ္သည္ ။
* အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္ (၁၈၆၁-၆၅) တြင္ ျပည္ေထာင္စုဘက္မွ ၀င္တိုက္ေသာ ေျမာက္ပိုင္း ျပည္နယ္သားမ်ား ။
ရွာလီ၏ ေလာကြတ္ပ်ဴငွာကေလးမ်ားကို ကြိက အမႈ႕မဲ့ အမွတ္မဲ့ပင္ ။ ေပါင္မုန္႔ပန္းကန္တြင္ စာအုပ္မွီေထာင္ၿပီး အမဲေၾကာ္လွီးရင္း စာဖတ္ေနသည္ ။ စားပြဲတင္နာရီေလာက္ႀကီးေသာ နာရီတစ္လံုးကို ပန္းကန္ ေဘးတြင္ ခ်ထားသည္ ။
“အားလံုးစံုပါပီေနာ္”
“စံုပါပီ”
“ရွင္ က်မကို မွတ္မိသလား” ရွာလီကေမးခြန္းထုတ္သည္ ။ ကြိ ကတဒဂၤမွ် ေမာ္ၾကည့္ၿပီး စားၿမဲဆက္စားသည္ ။
“မသိဘူး”
ရွာလီသည္ သူ႔ဘာသာ ၿပံဳးလုိက္မိ၏ ။
“ဒီေန႔ ညေနက ရွင့္ကို၀င္တိုးမိတာ က်မေခြးႀကီးေလ ၊ မွတ္မိပီလား ။ ရွင္နာသြားေသးလား ။ ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ျဖစ္ေနသလိုပဲ ။ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္ ”
“ကိစၥမရွိပါဘူး” ကြိကအနည္းငယ္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားကာ “ကၽြန္ေတာ္လမ္းေလ်ာက္ ထြက္ခဲပါတယ္ ။ ခင္ဗ်ား အေပ်ာ္ေခြးႀကီးလဲ က်ိဳးပဲ့ေတာ့ မသြားပါဘူးေနာ္” ဟုေျပာသည္ ။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ ၊ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး”
အေပ်ာ္ေခြးႀကီး၏ ပိုင္ရွင္ကို သူ႔အိမ္ရွင္၏ အလုပ္တာ၀န္ခံအျဖစ္ ေတြ႔ေနရေသာ္လည္း သူ႔စိတ္တြင္ ဘာမွစႏိုးစေနာင့္ မျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ သိသိသာသာႀကီးေပၚလြင္ေနသည္ ။ သူ႔မ်က္စိ သည္စာအုပ္ တလွည့္ အမဲေၾကာ္တလွည့္ ကူးေန၏ ။
“ညစာယူေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ထိုစကားသည္ “သြားပါေတာ့ခင္ဗ်ာ” ဟုေျပာသည္ထက္ ပို၍အဓိပၸါယ္စူးေနသည္ ။သို႔ေသာ္ မစၥက္ပိန္တာ၏ ျပတ္သားေသာ အလုပ္တာဝန္ခံကမူ သူ႔အနားမွ တပါးမွ် မခြာ ။ စာထဲ အာရံုဝင္စားေနျခင္းကို အခြင့္ေကာင္း ယူကာ ကြိ ကိုအနီးကပ္ေလ့လာသည္ ။
ကြိ သည္ ပိဋကတ္တိုက္ထဲတြင္ ခ်က္ျမွပ္၍ စာအုပ္ႏွင့္ အခ်င္းေဆးခဲ့သူ ပမာ ျဖစ္သည္ ။ ပိုးဟတ္ျဖဴလို အသားအရည္ႏွင့္ ။ ဆန္ေကာဝိုင္းလို မ်က္မွန္ႀကီးႏွင့္ ။ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ လံုး၀ ကင္းျပတ္သည့္ ဟန္ႏွင့္ ။ ဆံပင္ ကတစ္လစာေလာက္ပိုရွည္ေနသည္ ။ နက္ကတိုင္ လည္စည္းက ကုပ္ဘက္တြင္ ေကာ္လာအေပၚ ေက်ာ္၍ နင္းေနသည္ ။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာေပါက္ ျပတ္သားသည္ ။ လတ္ဆတ္ၾကည္လင္သည္ ။ ႏွာတံေပၚသည္ ။ ႏႈတ္ခမ္းက ထထၾကြၾကြ လုပ္တတ္သူတို႔တြင္ ရွိေသာ မတြန္႔ မေကာ့ႏႈတ္ခမ္း မ်ိဳးျဖစ္သည္ ။ မ်က္မွန္ႀကီးကို ခဏျဖဳတ္ ၊ ဆံပင္ရွည္ႀကီးကို ညွပ္လိုက္လွ်င္ ပါရဂူ ကေလး ဟုေခၚႏိုင္ဘြယ္ မရွိေသာ ဥပဓိရုပ္မ်ိဳး ေပၚလြင္လာႏိုင္သည္ ။
ရွာလီသည္ ကြိ ကိုအႏုစိတ္ ေလ့လာရင္း သူလုပ္ရမည့္ လုပ္ငန္းအေျခအေနကို စဥ္းစားမိသည္ ။ စိတ္အစာ ၊ ရုပ္အစာ စားရင္း သမာဓိဆိုက္ေနေသာ လူငယ္ကို သူေျပာျပရေတာ့မည္ ။ ေကာင္းပါၿပီ ။ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ၊ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ မိမိထက္ အသက္မ်ားမ်ား မႀကီးႏိုင္ ။
“ငါကေတာ့ျပတ္ျပတ္ပဲ” ရွာလီက သူ႔အားသူ တင္းလိုက္သည္ ။သို႔ေသာ္ ေသြးက မဆူ ။ အိမ္လခ ကိစၥသည္ သူ႔ကို ေဟာေဟာဒိုင္းဒိုင္း ေျပာေအာင္ ဆိုေအာင္ မီးမထိုးႏိုင္ ။ ဖီဖီ ကေလးငိုေျပးရသည့္ အျဖစ္ကို ေတြးမိမွ သူ႔သႏိၷဌာန္ ခိုင္မာလာသည္ ။
“ရွင္စာဖတ္ေနတုန္း က်မစကား ျဖတ္ေျပာရဦးမယ္” ရွာလီက ျပတ္သားစြာေျပာသည္ ။ “ ေျပာစရာက ေလးတစ္ခု ရွိလို႔ပါ”
ကြိက ဒုတိယအႀကိမ္ေမာ့ၾကည့္သည္ ။ အံ့အားသင့္ျခင္း ၊ စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ျခင္းတို႔သည္ မ်က္မွန္ဝိုင္းႀကီး ေနာက္မွ သူ႔မ်က္လံုးတြင္ ေပၚေနသည္ ။
“ဆိုပါဦး”
“ေဒၚေဒၚ မိတ္ဆက္ေပးတုန္းက က်မဘာလဲဆိုတာ စံုေအာင္ မေျပာခဲံဘူး”
“ဘာထူးမွာ မို႔လို႔လဲ”
“ဟုတ္ကဲ့ ၊ ထူးပါတယ္ က်မက သူ႔တူမသက္သက္ မဟုတ္ပါဘူး ။ သူ႔ အလုပ္တာဝန္ခံ ကိုယ္စားလွယ္ လဲ လုပ္ပါတယ္ ။ သူကအိမ္ငွားလုပ္ငန္းကို သိပ္ႏိုင္တာမဟုတ္ဖူး ။ ဒီအိမ္က လူေပါင္းစံု လာငွားေနတာ ။ ဒီေတာ့ ခဏ ခဏ အမႈ႔ကေလးေတြေပြတာေပါ့ ။ ဆုိပါေတာ့ရွင္ ။ တခ်ိဳ႕က အိမ္လာငွားေနၿပီး ။ က်မ ဘယ္လို ေျပာရမလဲ ။ အိမ္လခ ေပးဘို႔က်ေတာ့ သိပ္တြန္႔ဆုတ္ တတ္တယ္ ။အဲဒီလို လူေတြနဲ႔ေဒၚေဒၚက ဘယ္လို ရင္ဆိုင္ရမွန္း သိတာမဟုတ္ဘူး ။
ကြိသည္ နာရီကို ငံု႔ၾကည့္ကာ ရွာလီ့စကားကို လက္ျပၿပီးတားလိုက္သည္ ။
“တိုက္ရိုက္မေျပာတာ အလကား အခ်ိန္ျဖဳန္းတာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲယံုတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အိမ္လခ ေတာင္းဘို႔ ခင္ဗ်ာ့းအေဒၚက ခင္ဗ်ားကို ေခၚလိုက္တာမို႔လား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
“ ဒီလိုဆို ခင္ဗ်ာ့း အေဒၚကိုေျပာလိုက္ပါ ။ စိတ္မပူပါနဲ႔ ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ တကယ္ေျပာတာပါလို႔ ။ ဒီေန႔ည ကၽြန္ေတာ္ စာတိုက္က ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ရတယ္ ။ အဲဒီေငြ ခင္ဗ်ားအေဒၚကို ေပးမွာပါပဲ”
ကြိက စာဆက္ဖတ္ရန္ဟန္ျပင္ရင္း ေျပာသည္ ။
ရွာလီသည္ ကြိကို ၿပံဳးလဲ့လဲ့ ၾကည့္ေနေသာ္လည္း သန္းေကာင္စာရင္းေကာက္သူ ပမာရွင္းရွင္း ျပတ္ျပတ္ စပ္စပ္စုစု ဆက္ေမးေနသည္ ။
“တခုေမးပါရေစဦး ။ ရွင့္မွာ ပံုမွန္ဝင္ေငြတို႔ ၊ အလုပ္အကိုင္တို႔ေရာ ရွိရဲ႕လား”
“မရွိပါဘူး”
“ဒါျဖင့္ ဒီၿမိဳ႕မွာ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတာ့ ရွိမွာေပါ့ ။ သူတို႔က ”
“ မိတ္ေဆြလား ။ ဒီၿမိဳ႕မွာလား ။ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး”
ကြိက ခပ္ထန္ထန္ေျပာ၍ ရွာလီက
“ရွင္ကလဲ မိတ္ေဆြမရွာခ်င္ဘူး ထင္ပါတယ္” ဟုျပန္ေမးသည္ ။
“ဟုတ္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္မလိုခ်င္ဆံုးဟာ မိတ္ေဆြပဲ ။ နယူးေယာက္မွာ ႀကံဳခဲ့တာနဲ႔ဘဲ တန္ပါတယ္။ ဒီလာတာကိုက တကိုေရ တကာယ ေနဘို႔လာတာ”
“က်မက ေထာက္ခံခ်က္ကိစၥ စဥ္းစားေနတာပါ ။ နယူးေယာက္မွာေတာ့ ရွင့္မိတ္ေဆြေတြ ရွိတယ္ ေပါ့ေနာ္”
“ အင္း ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္ ။ သူတို႔ ေထာက္ခံခ်က္က အသံုးဝင္မွာမဟုတ္ပါဘူး ။ တစ္ေယာက္က ပုလိပ္ ၊ တစ္ေယာက္က အလစ္သုတ္”
ရွာလီ ခဏငိုင္သြားသည္ ။ သူအမွန္ေတြေျပာေနတာ ။ ငါဘာထပ္ေျပာရမလဲ ။
“ ရွင္ဒီည ေငြသြင္းႏိုင္ရင္ ေဒၚေဒၚဝမ္းသာမွာပဲ ။ က်မ တခါတည္းယူသြားေပး ႏိုင္ပါတယ္”
“ အိုး…ျဖစ္ပါတယ္”
ကြိသည္ အကၤ် ီအိတ္ထဲမွ စာအိတ္တအိတ္ဆြဲ ထုတ္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚပစ္ေပးလိုက္သည္ ။ ရွာလီက လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ စာရိုက္ထားသည့္ စာအိတ္ကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ သူတို႔ၿမိဳ႕ စာတိုက္ အမွတ္အသား ကို ေတြ႔ရေလသည္ ။
“ထုတ္ၾကည့္ရမလားဟင္”
“ႀကိဳက္သလိုသာလုပ္ပါ”
ရွာလီသည္ သဲလြန္စေတြ႔လိုေတြ႔ျငား စာအိတ္ကိုေကာက္ယူၾကည့္သည္ ။ ကြိအေၾကာင္း ခေရေစ့တြင္း က်သိေအာင္ လုပ္ရန္ သူ႔တာဝန္ျဖစ္သည္ ။ သို႔ေသာ္ စိတ္ပ်က္စရာ ။ စာအိတ္ထဲတြင္ အေပါစား စာရြက္ျဖဴ ေလး တစ္ရြက္ ။ စာရြက္ေခါက္ထဲတြင္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္တန္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္တရြက္ ။ဘာစာမွ်မပါ ။
“ေအာ ရွင့္မွာ ေငြရေပါက္ရလမ္း အလုပ္ေတာ့ ရွိေသးပါကလား” ရွာလီက စကားေခၚသလိုေျပာသည္ ။
စိတ္မၾကည္မသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္ ကြိေမာ့္ၾကည့္လိုက္ပံုမွာ “ ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက ခုထိေပကပ္ေနတုန္း လား”ဟု ေမးသလိုရွိသည္ ။
“ခင္ဗ်ားေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာမေပါက္ဘူး”
“ဒီလိုေလ ဒီေငြက ရွင္အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္လို႔ ပို႔ေပးတဲ့ေငြ ထင္လို႔ပါ”
“ဒါက ထင္ေၾကးဘဲ”
“ေလကုန္ခံၿပီး စပ္စုတယ္လဲ မထင္ပါနဲ႔”
“ဘာသိခ်င္လို႔လဲ”
“ဒီေငြနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး”
“ဒီအတိုင္းလာတာပဲ စာအိတ္ရယ္ ၊ စာရြက္ရယ္ ၊ ေငြစကၠဴရယ္ ဒါပဲ”
“ဘယ္ကလာတယ္ ဆိုတာေတာ့ ရွင္သိမွာေပါ့”
“မသိဘူး လက္ေဆာင္လို႔ ထင္တာဘဲ”
“ဒါျဖင့္ ဒီၿမိဳ႕မွာ ရွင့္မိတ္ေဆြ တေယာက္တေလ ရွိတာေတာ့ ေသခ်ာတာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ေျပာပီးပီဘဲ ။ တေလာကလံုးကၽြန္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြ ႏွစ္ေယာက္ဘဲရွိတယ္ ။ သူတို႔ေနတာ ကနယူးေယာက္မွာ ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ေပးႏိုင္မယ့္ လူေတြမဟုတ္ဖူး”
ရွာလီသည္ေခါင္းရႈပ္သြားဟန္ျဖင့္ ရယ္လိုက္ကာ
“ ဒါ ဒါ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူေပးလိုက္တာပါလိမ့္ လို႔ေတာင္ရွင္ မေတြးမိဘူးလား”
“ကၽြန္ေတာ့္ အေဖပို႔လိုက္တယ္ ထင္တာပဲ”
“အိုး… ရွင့္အေဖ”
သူ႔မွာ အေဖရွိတယ္ ။ ထင္ရာလုပ္တဲ့လူႀကီးျဖစ္မယ္ ။ ခ်မ္းသာတဲ့ သူျဖစ္မယ္ ။ သားလိုခ်င္တာသံုးရ ေအာင္ ေငြပို႔စရာ ရွိတာျဖစ္မယ္ ။ ရွာလီသည္ တသီႀကီးဆက္စပ္ ေတြးရင္း တုန္တုန္ယင္ယင္ႏွင့္
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ လုပ္တယ္မထင္ပါနဲ႔ေနာ္ ။ က်မက ရွင္ဒီမွာဆက္ၿပီးေနႏိုင္တဲ့ ဝင္ေငြရွိရဲ႕လား ၊ မရွိရဲ႕လား သိဖို႔လိုလို႔ ေမးတာပါ”
ကြိသည္ စားေသာက္ၿပီးသြား၍ ဇြန္းခက္ရင္းကို ခ်ၿပီးနာရီၾကည့္လိုက္သည္ ။
“ညစာ စားဘို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ ကုန္ပီ ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအိမ္လခ ကိစၥက ေန႔ေရြ႕ ညေရြ႕ လုပ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ အျပတ္ဘဲေျပာမွဘဲ ။ ဒီေငြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖဆီက လာတာဆိုရင္ ဒါဟာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ဘဲ ။ ေနာက္ထပ္ ရမယ္ မရဘူးဆိုတာေတာ့ ပေဟဠိလိုျဖစ္ေနတယ္ ။ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ တခါမွ မေတြ႔ဘူးဘူး”
“ ေအာ္…သူက ဒီၿမိဳ႕မွာေနတာလား”
“ေနတယ္လို႔ ထင္စရာရွိတာဘဲ ။ထင္လို႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိုေျပာင္းလာတာေပါ့ ။ အစကေတာ့ သူလာေတြ႔ၿပီး အိမ္လခေတြ ဘာေတြေပးမယ္လို႔ ထင္ထားေနခဲ့တာ ။ တလသာရွိေတာ့မယ္ ၊ ေပၚမလာဘူး ။ သူ႔ကိုရွာဘို႔ ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္လို႔ ထင္သလားမသိဘူး ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔ကိုရွာဘို႔ အခ်ိန္ပိုမရွိဘူး ။ ဒါေၾကာင့္ ေငြမွန္မွန္ရမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကတိမေပးႏိုင္ဘူး ”
ခဏ ၿငိမ္သြားသည္ ။ ၿပီးမွ ရွာလီက “ေငြကိစၥ အသာထားပါအံုး ။ ကိုယ့္အေဖ လိုက္ရွာဘို႔ေလာက္ ေတာင္မွအာရံု မထားဘူးလားရွင္ ”
“အိုး…ေမးတတ္ပေလ ။ ကၽြန္ေတာ္ အာရံုထားတာနဲ႔ ပီးႏိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ ။ ကိုယ့္အေဖ ဘယ္မွာေန မွန္းလဲမသိ ။ဘယ္လိုပံုပန္း ရွိမွန္းလဲမသိ ။ဘာနာမယ္မွန္းလဲမသိဘဲနဲ႔ ရွာပံုေတာ္ဖြင့္လို႔ရမလား ။ ဘယ္ေလာက္ တာဝန္ႀကီးတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိေလာက္ပါတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္ ရွိသမွ်အခ်ိန္ကို အလုပ္ထဲ ျမွဳပ္ ထားတာ ။ အေဖေတြ႔ရင္ အိမ္လခ ေပးမွာဘဲ ဆိုတဲ့ ေျမွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ေတာ့ ဆင္ကန္းေတာတိုး ရွာမေနႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ ”
သူေျပာေနပံုမွာ ထက္ထက္သန္သန္သာ မဟုတ္လွ်င္ အေတာ္ျမင္ျပင္း ကပ္ဖြယ္ေကာင္းေပလိမ့္မည္ ။ ရွာလီသည္ ျငင္းခ်က္ ထုတ္သည့္ေလသံကို မဖံုးမဖိေတာ့ဘဲ “ အေဖကိုေတာင္ မရွာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ဆိုေတာ့ ရွင့္အလုပ္ကအေတာ္ႀကီးက်ယ္လို႔ ေပါ့ေနာ္”ဟု ခနဲ႔သည္ ။
“ကမာၻေပၚမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုးေပါ့ ။ အဆင့္ဆင့္ ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈ႕ဆိုင္ရာ လူမႈ႔ေရးသိပၸံ ပညာလို႔ပဲ လြယ္လြယ္ဆိုပါေတာ့” ကြိက တိုတိုေျဖသည္ ။
ရွာလီက ခပ္မဆိတ္ လုပ္ေနၿပီး မ်က္ႏွာထား ေၾကာင္ေန၍ သူ႔စကားကို ဘာမွသေဘာမေပါက္ေၾကာင္း ကြိ နားလည္လိုက္သည္ ။
ထို႔ေၾကာင့္ ညင္သာစြာပင္ “ အဲဒီ ပညာက လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ မူလဘူတ ။ သဘာဝ နဲ႔ သမိုင္းကို သံုးသပ္တဲ့ သိပၸံပညာ ။ စုစည္းထားတဲ့ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႕ေတြမွာ လူေတြရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို အႏွစ္ခ် ထားတဲ့ သိပၸံ ပညာ ။ လူမႈ႔ေရး တိုးတက္မႈ႕တည္တံ့ေရးကို စိုးမိုးတဲ့ ဥပေဒေတြ ၊ ထံုးနည္းေတြ ပညတ္တရားေတြကို မွန္မွန္ ကန္ကန္ ဒိဌဓမၼ က်င့္သံုးတဲ့ သိပၸံပညာေတြဘဲ” ဟုရွင္းျပလိုက္သည္ ။
“ဒီေဝါဟာရေတြ က်မနားယဥ္ၿပီးသားပါ ။ ဒီေတာ့ ရွင္က အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ေျပာင္းလဲမႈ႔ ဆိုင္ရာ လူမႈ႕ေရး သိပၸံပညာရွင္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား”
သူသည္ ယဲ့ယဲ့ၿပံဳးလိုက္ၿပီး “ျဖစ္ခ်င္ေနတာေပါ့လို႔ ေမးသလား”ဟုျပန္ေမးသည္ ။
“ေအာ္…ရွင္က ျဖစ္ပီးေနပီလား”
ကြိသည္ အိတ္ထဲသို႔ လက္ႏႈိက္လိုက္ၿပီး စာအိတ္ႀကီး တခုကို ထုတ္လိုက္သည္ ။ စာရြက္မ်ား အၾကားမွ ေနာက္ထပ္ စာအိတ္ တလံုးကိုယူလိုက္သည္ ။
“ ခင္ဗ်ားက ေထာက္ခံခ်က္ကိစၥ ေျပာေနတယ္ ။ ကဲ ဒါေတြက မိတ္ေဆြထက္ပိုၿပီးေကာင္းတဲ့ ေထာက္ခံခ်က္ေတြလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ပါလိမ့္မယ္”
စာရြက္ျဖတ္စမ်ားကို ရွာလီဖတ္ၾကည့္သည္ ။ မစၥတာ ကြိ၏ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေဖာ္ျပမည့္အေၾကာင္း လူသိမ်ားေသာ စာေစာင္“ေလးေလးႀကီး”၏ ေၾကာ္ျငာႏွစ္ခု ။ အလားတူေၾကာ္ျငာပါေသာ တႏွစ္ေလးႀကိမ္ထုတ္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ စာေစာင္ မာတိကာ စာမ်က္ႏွာတစ္ခု ။ ထိုေဆာင္းပါးမ်ားကို ေဝဖန္ၿပီး ေဆာင္းပါးရွင္ကို ခ်ီးက်ဴး ထားသည့္ နယူးေယာက္ သတင္းစာတေစာင္မွ ေခါင္းႀကီးတခု ။ စာေစာင္ ေလးေလးႀကီး တစ္ခုမွ မစၥတာကြိ အား လူမႈ႕ေရး သိပၸံပညာႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္ဝါဒ အေၾကာင္းေဆာင္းပါးေရးေပးရန္ ေတာင္းခံစာတစ္ခု စသည္တို႔ကို ေတြ႔ရေလသည္ ။
ထိုစာရြက္မ်ားသည္ အံၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေလးစားခန္႔ညား ထိုက္ပါေပ၏ ။ သို႔ေသာ္ ရွာလီ၏ စိတ္တြင္ အံၾသၿပီးရင္း အံ့ၾသရင္း ျဖစ္ေနမိသည္မွာ ဖီဖီလို ကေလးငယ္ကို မညွာမတာ ေမာင္းထုတ္ ရက္သည့္ လူတစ္ေယာက္က သိပၸံပညာတို႔ အနက္ လူသားအဆန္ဆံုး ၊ အသိမ္ေမြ႔ဆံုး သိပၸံပညာတြင္ လိုက္စားသူ တေယာက္ျဖစ္ေနျခင္းေပတည္း ။
စာရြက္မ်ားကိုျပန္ေပးရင္းရွာလီက
“မိတ္ေဆြ ထက္ေတာ့ပိုပီး အေရးမေရာက္ပါဘူးရွင္” ဟုေျပာလိုက္ေလသည္ ။
“အႀကိဳက္ တမ်ိဳးစီေပါ့ေလ”
“က်မ အၿမဲထင္ေနတာက လူမႈ႕ေရးသိပၸံပညာ ဆိုတာ လူ႔ဘဝနဲ႔ လက္ပြန္းတတီးရွိရတယ္ ။ လူလူခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမႈ႕ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ အေပၚမွာ အေျခခံရတယ္ ဒီလိုမဟုတ္ဘူးလား”
“ခင္ဗ်ား ထင္ျမင္ခ်က္က ခိုင္လံုပါတယ္ ။ ဒါေပမယ့္ ႐ႈ႕ျမင္ပံုကေတာ့ ကေခ်ာ္ကခၽြတ္ႏိုင္တယ္ ”
“ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူမႈ႕ေရးသိပၸံ ပညာရွင္မွာ အဲဒီလိုဆက္ဆံေရးမ်ိဳး မရွိဘူးလို႔ ရွင္သေဘာထားတယ္ မဟုတ္လား”
ကြိသည္ ရွာလီကို ခပ္တင္းတင္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ ရွာလီ့မ်က္လံုးထဲတြင္ မေက်မခ်မ္းအၾကည့္ကေလး ကို ျမင္လိုက္ရေသာ အခါမွ သူ႔အမူအရာတြင္ စိတ္ဝင္စားမႈ႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ပါလာသည္ ။
“ဘယ္နည္း ဘယ္ပံုနဲ႔ ေကာက္ခ်က္ဆြဲတာလဲ”
“ေအာ္ …ကေခ်ာ္ကခၽြတ္ေကာက္ခ်က္လို႔ ထင္ခ်င္လဲ ထင္ေပါ့ရွင္ ။ အေဖတို႔ မိတ္ေဆြတို႔ နဲ႔ပတ္သတ္လို႔ ေျပာတဲ့ ရွင့္စကားေတြကို ေတြးမိၿပီး ေကာက္ခ်က္ဆြဲတာေပါ့”
တကယ္ေတာ့ ရွာလီ အမ်ားဆံုးေတြးမိသည္မွာ ဖီဖီ့ ကိစၥပင္ျဖစ္သည္ ။
ရွာလီသည္ စားပြဲတဖက္တြင္ ကြိႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္ ။ သူ႔ပါးကနီေထြးသည္ ။သူ႔မ်က္လံုးက နီလာေရာင္လို ၾကည္လင္ျပာလဲ့ေနသည္ ။ သူ႔ေမးေစ့က ေယာက်ာ္းေမးေစ့လို ေပၚလြင္သည္ ။ ၿပံဳးခ်ိဳေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစံုေၾကာင့္သာ ေယာက်ာ္းမဆံျခင္းျဖစ္သည္ ။
ကြိသည္ မ်က္မွန္ဝိုင္းႀကီးထဲမွေန၍ သူ႔ကို နာသာခံခက္အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္ေနသည္ ။
“ခင္ဗ်ားက သိပၸံပညာ လက္ေတြ႔သံုးနည္းလို႔ ခင္ဗ်ားထင္ေနတဲ့ကိစၥကို သေဘာတရားနဲ႔ ပလံုးပေထြး လုပ္ပစ္တာကိုး ။ သေဘာတရားနဲ႔ လက္ေတြ႔ ဟပ္မႈ႕ဆိုတာ ကမာၻ႕ဝင္ရိုးစြန္းလို လံုးဝ တျခားစီပဲ ။ လူမ်ားစု အသံုးျပဳဘို႔ လူနည္းစုက ရွာေဖြရတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ့္တာဝန္က ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အသံုးျပဳဘို႔ လူ႔အဖြဲ႕ အစည္းရဲ႕ ပညတ္တရားေတြ ၊ ဥပေဒ ထံုးတမ္းေတြကို ရွာေဖြဘို႔ပဲ”
“ေႏွာင္းလူးေတြကလဲ အခုရွင္ သေဘာထားသလိုပဲ လူ႔ပညတ္တရားေတြကို လက္ေတြ႔ဟပ္ မသံုးခ်င္ဘူး ဆိုရင္ေကာရွင္”
“သံုးခ်င္ေအာင္ စည္းရံုးသိမ္းသြင္း ဘို႔က အစိုးရအလုပ္ေပါ့”
“အစိုးရ ကလဲဒီတာဝန္ကို ေက်ာခိုင္းေနရင္ေကာရွင္ ၊ အစိုးရဆိုတာကေကာ ဘာလဲ ။ ရွင္တို႔လို လူ တေယာက္စီ တေယာက္စီ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ လူထုႀကီးရဲ႕ ဆႏၵသေဘာထားေတြနဲ႔ ဖြဲ႔ထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းပဲ မဟုတ္လား”
“အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေျခခံအမွားတပတ္ေက်ာ့ လာျပန္တာဘဲ ။ ကၽြန္ေတာ့္လိုလူက နည္းနည္းေလး ရွိတာ ။ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ စာအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေရးဘို႔ျဖစ္လာတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မဟုတ္ဖူး ။ သား ၊ ေျမး၊ ျမစ္ ၊ ညႊန္႔ ေတြအတြက္ဗ် ။ကၽြန္ေတာ္ဒီစာအုပ္ကို ေရးဘို႔ပ်က္ကြက္ရင္ လူ႔ေလာကႀကီးထဲ နစ္နာမွာဘဲ ။ ဒီအလုပ္က ဖေအေပ်ာက္ရွာပံုေတာ္ခင္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳး ၊ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းတဲ့ အလုပ္မ်ိဳးေတြနဲ႔ မတူဘူး ။ အဲဒါ ေတြက သာမန္လူ သိန္းသန္း ကုေဋ လုပ္လို႔ရတယ္ ။ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္ေရာေပါ့”
ရွာလီသည္ ကြိ၏ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားေသာ အတၱကို သနားစရာေကာင္းေကာင္း ၊ ေဒါေဖာင္းစရာ ေကာင္းေကာင္း သိျမင္လာေလ၏ ။
“တျခား လူေပါင္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာလဲ ကိုယ့္အတြက္ကို မဟာ အေရးကိစၥႀကီးလို႔ ထင္တလံုး လုပ္တာဘဲ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီလူ အားလံုးလိုလို မွားေလျခင္းဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္ၾကရတယ္ဆိုတာ ရွင္စဥ္း စားမိရဲ႕လား”
“အဲဒီ အျခားလူေတြရဲ႕ အမွားေတာ္ပံုဟာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ ။ ကၽြန္ေတာ့္အမွားအတြက္သာ ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္ရွိတာေပါ့ ”
“ဒါေၾကာင့္ ရွင္လဲ မွားေနပီလို႔ ေျပာခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ မွားမွမမွားဘဲ ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေျပာႏိုင္ပါ့မလဲ ။ ဟာေဗး* လိုလူက ေသြးလွည့္စနစ္ကို ရွာေတြ႔တယ္ ။ အဲဒီရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို လက္ေတြ႔ဟပ္သံုးဘို႔က သူ႔ေလာက္မေတာ္တဲ့လူ ေတြရဲ႕အလုပ္ဘဲ ။ ဝွစ္တေန**လို လူမ်ိဳးက ၀ါဖတ္စက္ ထြင္တယ္ ။ အဲဒီစက္ကို အနဲဆံုး ၊ ကပၸလီ ဆိပ္ကမ္း အလုပ္သမားေတာင္ သံုးတတ္တယ္ ။ ဒီလို လူတိုင္းသိတဲ့ ကိစၥေတြကို ဘာျဖစ္လို႔ ဖန္တရာေတေအာင္ ေျပာ ေတာ့မလဲ ။ သေဘာတရား ထုတ္ဖို႔ဆိုတာက လက္ေတြ႔လုပ္ဖို႔ထက္ ပိုၿပီးႀကီးျမတ္တဲ့ ပါရမီလိုတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္ပါတယ္ ။ လူမႈ႕ တိုးတက္ျဖစ္ေပၚ ေျပာင္းလဲမႈ႕ဆိုင္ရာ ထာဝစဥ္ သေဘာတရားေတြကို ထိုးထြင္းသိျမင္တဲ့ လူဟာ အဲဒီသေဘာတရားေတြကို လက္ေတြ႔ဟပ္သံုးဖို႔ အတြက္ တျခားလူေတြလက္ထဲကို ဝကြက္ အပ္ထားခဲ့ရံု ရွိေတာ့မေပါ့”
*ဝီလွ်ံဟာေဗး (၁၅၇၈-၁၆၅၇) ။ ။ အဂၤလိပ္ သိပၸံပညာရွင္ ။ လူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ေသြးလွည့္ပတ္မႈ႕ စနစ္ကို စတင္ေတြ႔ ရွိခဲ့သည္ ။
** ဝွစ္တေန ၊ အယ္လီ (၁၇၆၅-၁၈၂၅) ။ ။ အေမရိကန္ စက္မႈ႕လုပ္ငန္းရွင္ႏွင့္ တီထြင္သူ ။ သူတီထြင္ေသာ ဝါႀကိတ္ ဝါဖတ္ စက္ေၾကာင့္ အေမရိကန္ စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ စက္မႈ႕လုပ္ငန္း အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္ လာခဲ့သည္ ။
ရွာလီသည္ သူ႔ကိုၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။သူကလည္း ရွာလီ့ကို ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။ ရွာလီသည္ သူျမင္ဖူးသမွ် အဂၤါ႐ုပ္မ်ား အနက္ အခ်မ္းေျမ့အတည္ၿငိမ္ဆံုး ၊ အဂၤါရုပ္ကို ျမင္ေနရေလသည္ ။ ခ်က္ခ်င္းပင္ ကြိ၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ နာရီေပၚသို႔ေရာက္သြားသည္ ။ နဖူးေၾကာမ်ား ႐ႈံ႕သြားသည္ ။
“ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ခန္းကိစၥက ရွိေသးတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ၊ တျခားလူေတြက်င့္သံုးဘို႔ ရွင္ေရးေနတဲ့ လူမႈ႕ေရးသေဘာတရားေတြနဲ႔ ရွင့္ကိုရွင္ တဝမ္းတခါး လွေအာင္ လုပ္ႏိုင္မွာလား”
“အို.. မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ။ ဒါနဲ႔ စားဘို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ။ စာအုပ္ထြက္လာရင္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာ ေပါ့ ။ စာအုပ္ေရးပီးဘို႔က ႏွစ္ႏွစ္နဲ႔ ဆယ္လ လိုေသးတယ္ ။ ေငြရွာဘို႔ အတြက္ အဲဒီအခ်ိန္ေတြထဲက တမိနစ္ပဲ ပဲ့ထြက္ထြက္ နစ္နာတယ္” ကြိ ကစိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ စကားဆက္သည္ ။ “ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္ေငြရွိေအာင္ေတာ့ လုပ္ရအံုးမွာဘဲ ။ နယူးေယာက္မွာတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေလးဘာေလး ရွာခဲ့ဘူးပါတယ္”
“ဟုတ္လား”
“အင္း အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ေရးတဲ့ ေဝါဟာရ အဘိဓာန္ကို ကူလုပ္ေပးတာပါ”
“ေအာ္”
“မိန္းမႀကီးက စာ႐ူးေပ႐ူးပါ ။ ကၽြန္ေတာ္ဘဲ အားလံုးေရးခဲ့တာဘဲ ၊တနာရီ ငါးေဒၚလာရတယ္ ။ အဲဒီလို မိန္းမႀကီး မ်ဳိးမ်ား ခင္ဗ်ား သိထားတာမရွိဘူးလား”
ရွာလီက အေျဖမေပး ။ ကြိ ဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး စာလံုးမ်ားကို ေဇာက္ထိုးၾကည့္ေန သည္။ ကြိ ဖတ္ေနသည့္ စာအုပ္မွာ လူမႈ႕ေရးေဗဒက်မ္း ဆိုသည္ကိုေတာ့ အလြယ္ႏွင့္ဖတ္၍ရသည္ ။ အေၾကာင္း အရာ ကိုမူ ခက္ခက္ခဲခဲ စာလံုးေပါင္းေနရသည္ ။ မနည္းအာရံုစိုက္မွ “ ပတ္ဝန္းက်င္ အသိုင္းအဝိုင္း အေပၚ လူ၏တာဝန္” ဆိုေသာ အေၾကာင္းအရာမွန္း သိရေတာ့သည္ ။
တိတ္ဆိတ္လြန္းေနျခင္းကို သတိျပဳမိကာ “ခြင့္လႊတ္ပါရွင္ ။ ဘာတဲ့” ဟု ရွာလီက ေမးလိုက္မိ၏ ။
“ေဝါဟာရ အဘိဓာန္ေရးခ်င္တဲ့ စာ႐ူးေပ႐ူး မိန္းမႀကီး တေယာက္တေလမ်ား ခင္ဗ်ားမသိဘူးလားလို႔ ေမးေနတာပါ”
ရွာလီခမ်ာ မသိေၾကာင္း ေျဖရံုသာေျဖႏိုင္ၿပီး လူရာမဝင္ေသာ လူမႈ႔ေရး သိပၸံပညာရွင္ႀကီး၏ အလုပ္ ရွာေတာ္ပံုကို အႏုလံုပဋိလံု စဥ္းစားေနမိေလသည္ ။
“ဒီအခန္းကိစၥၿပီးျပန္ေအာင္ ဝင္ေငြမွန္တဲ့ အလုပ္တခုေတာ့ လုပ္ရမွာဘဲ ။ တစ္ေန႔ တနာရီ ႏွစ္ရာရီ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ။ ကိုမသိတဲ့ၿမိဳ႕မွာ အလုပ္ရွာရတာေတာ့ ခပ္ခက္ခက္ဘဲ”
ရွာလီေဝလင္က
“က်မ ကူႏိုင္ေကာင္း ကူႏိုင္ပါလိမ့္မယ္” ဟုတလံုးခ်င္း ေျပာသည္ ။
ကြိက နာရီကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္ရင္း
“ကူႏိုင္မယ္လို႔ ယံုပါတယ္ ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ခုႏွစ္မိနစ္ေတာင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းပီး ခင္ဗ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ေနတာေပါ့”
“တိုက္႐ိုက္မေျပာတိုင္း အၿမဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာ မဟုတ္ဘူးရွင့္”
ကြိ သည္မ်က္ႏွာ အိုအိုႏွင့္ ထိုင္ေနၿပီး ၊ စာရြက္မ်ားကို လွန္ေလွာေနသည္ ။
“အဲဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာအႀကံေပးခ်င္လဲ”
ရွာလီသည္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္တန္ ေငြစကၠဴကေလးကို ေရာင္စံုစားပြဲခင္းေပၚတြင္ ဟိုေရြ႕ဒီေရြ႕ႏွင့္ အကြက္ေဖၚေနသည္ ။ ကြိကမူ သူ႔နာရီကိုသာ လွမ္းၾကည့္ေနသည္ ။
“က်မကေတာ့ ပို႔စ္သတင္းစာမွာ အလုပ္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေစခ်င္တာဘဲ”
“ပို႔စ္ ၊ ပို႔စ္ ဒီၿမိဳ႕ကမနက္သတင္းစာလား”
“ဟုတ္ပါတယ္”
ကြိက ရယ္ခ်လိုက္ေလသည္ ။ တကယ္ ဟုတၱိပတၱိ ရယ္ျခင္းျဖစ္၏ ။ ရယ္ေလ့ရယ္က်င့္နည္း၍ ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ျဖစ္ေနေသာ ပါးေၾကာမ်ားေၾကာင့္ သူ႔ရယ္သံမွာ ေလးတြဲ႔တြဲ႔ႏွင့္ ေၾကာင္စီစီရယ္သံျဖစ္ေနသည္ ။
“အဲဒီ သတင္းစာမွာ အခုဘယ္သူေခါင္းႀကီး ေရးသလဲ”
“ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း ဆိုတာ ေရးေနပါတယ္”
“အား …ဒါ့ေၾကာင့္အခြန္စနစ္ ကိစၥေခါင္းႀကီးေတြက စစ္သံေပါက္ေနတာကိုး ။ တေန႔တုန္းက တပုဒ္ဖတ္မိတယ္ ။ သိပ္ရီရတာဘဲ”
“ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းက က်မမိတ္ေဆြရွင့္”
“သူ႔ႏိုင္ငံေရး ေဘာဂေဗဒ အျမင္နဲ႔ ဘာဆိုင္လဲ ။ ခင္ဗ်ားမိတ္ေဆြ ဆိုရင္လဲ ခင္ဗ်ားမွာ အေတာ္ရီရတဲ့ မိတ္ေဆြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မွာေပါ့”
ရွာလီသည္ သိသိသာသာႀကီး ကၽြဲၿမီးတိုကာ ထရပ္လိုက္သည္ ။
“က်မက အႀကံေပးတာဘဲ ။ ရွင္စဥ္းစားေပါ့ ။ မဂၤလာညပါ”
“အဲဒီသတင္းစာက စာမူခေရာ ေကာင္းေကာင္းေပးရဲ႕လား”
“ဒါေတာ့ တိုက္ပိုင္ရွင္ေတြနဲ႔ေျပာေပါ့”
“ဒီ သတင္းစာမွာ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေရးတတ္သားတတ္တဲ့ လူေတြ လိုေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း အခ်ိန္ေတာ့ မ်ားမ်ားမေပးႏိုင္ဘူး ။ အိမ္လခ ရ႐ံုေလာက္ဘဲ ။ ခင္ဗ်ား အႀကံေပးတာ မဆိုးပါဘူး ။ အလုပ္ေလွ်ာက္ရင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းကို သြားေတြ႔ရမွာလား”
“ပို႔စ္ သတင္းစာရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာ တေယာက္နဲ႔ က်မသိပါတယ္ ။ သူ႔ကိုေျပာၾကည့္ပါအံုးမယ္ ။ အလုပ္ ေနရာလပ္ရွိရင္ က်မ မိတ္ဆက္စာ ေရးေပးလိုက္ပါ့မယ္ ။ ရွင္သူ႔ကိုသြားေတြ႔လိုက္ေပါ့”
“သူ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာမေတြ႔ႏိုင္ဘူးလားဗ်ာ ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္အလုပ္႐ႈပ္ေနလို႔ပါ ”
“သူလဲ အလုပ္႐ႈပ္တာဘဲေပါ့ရွင္”
“ဟင္း…ေကာင္းပါပီေလ ။ ခင္ဗ်ား အႀကံေပးတဲ့ အတိုင္းဘဲ လုပ္ပါေတာ့မယ္”
ရွာလီ အခန္းအျပင္သို႔ေရာက္ေသာအခါ တိတ္တိတ္ေခ်ာင္းနားေထာင္ေနေသာ ဖီဖီကို ေတြ႕ရသည္ ။
“ရွာလီ အသက္နဲ႔ကိုယ္ အိုးစားမကြဲေသးဘူးေနာ္ ၊ ဟန္က်ရဲ႕လား”
“သိပ္ကိုဟန္က်တာေပါ့ ။ ေဒၚလာႏ်စ္ဆယ္လဲ ရခဲ့ပီ ။ သူ႔အတြက္လဲ အလုပ္ရွာေပးခဲ့ပီ”
ဖီဖီသည္ ကကြက္ကေလး တကြက္ႏွစ္ကြက္ ကလိုက္ကာ အသံတိမ္ကေလးျဖင့္ ေကာင္းခ်ီးေပးလိုက္ သည္ ။
ရွာလီသည္ ဖီဖီ့ လည္ပင္းကို ဖက္လိုက္ၿပီး
“ဖီဖီေရ အဲဒီလူကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံပါကြယ္ ။ မမ ေတြ႔ဖူးသမွ် လူထဲမွာ သနားစရာ အေကာင္း ဆံုးလူဘဲ”
အိမ္ျပန္ေရာက္၍ ညအိပ္ရာ ဝင္ေတာ့မည္လုပ္မွ သူ႔ညီမဝမ္းကြဲကို သူမွာခဲ့သည္မွာ ဂြက်က် ျဖစ္ေန ေၾကာင္း စဥ္းစားမိသည္ ။ အေၾကာင္းမူ သူသြားစဥ္က ဖီဖီကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံရမည္ဟု မစၥတာ ကြိအား မာေရေက်ာေရ ေျပာၾကားရန္ ႀကံရြယ္ခ်က္ျဖင့္ သြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေလ၏ ။
No comments:
Post a Comment