ကြိ (Queed): အခန္း (၂)

ကြိ

(၂)

ရွာလီေ၀လင္ အိမ္ထဲသို႔၀င္လာသည္ကို ျမင္လုိက္ေသာအခါ သူ႔အေဒၚအိမ္တြင္ လခေပးစားသူ အိမ္ငွားမ်ား လႈပ္ လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြား၏။

၀ီလ်ံကလင္ကာက ညစာေကၽြးရာတြင ကူညီရန္လာျခင္း ျဖစ္မည္ဟု ထင္ေၾကးေပးသည္။ ယခင္တခါလာစဥ္က ေပၚ တာေဟာက္ အမဲသားေၾကာ္ေကၽြးခဲ့သည္ကို အမွတ္တရေျပာသည္။ မစၥမီလာက မစၥတာကလင္ကာကို ႐ုပ္၀တၳဳဆန္လြန္း သည္ဟု ၿပီတီတီေျပာသည္။ ဗိုလ္မွဴးဘရြတ္သည္ မီးလင္းဖိုေဘးတြင္ ထိုင္ကာ ညေနခင္းသတင္းစာ ဖတ္ေနသည္။ မစၥတာ ဘုိင္လက္ရွ္ကမူ ယခင္က ပ်ဳိတုိင္းႀကိဳက္ႏွင္းဆီခုိင္ပမာ ျဖစ္ခဲ့ဖူးေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေမႊး နက္ေျပာင္ေျပာင္ႀကီးကို ပြတ္လိမ္ေန သည္။

“မစၥတာ ဘိုင္လက္ရွ္ထြက္ၿပီး ႏႈတ္မဆက္တာ က်မေတာ့ အံ့ၾသတယ္”ဟု မစၥမီလာက မစၥတာကလင္ကာကို ေျပာ သည္။

အျပင္ထြက္၍ ႏႈတ္ဆက္ရေကာင္းႏုိးႏိုး စဥ္းစားေနသည့္ မစၥတာဘုိင္လက္ရွ္က အခန္းထဲရွိ အမ်ဳိးသမီးမ်ားႏွင့္ပင္ မိမိအဖို႔ ေက်နပ္ေလာက္ပါၿပီဟု ျပန္ေျပာသည္။

“သူ ဘယ္သူနဲ႔ တြဲလာတယ္ ထင္သလဲ”

၀ီလ်ံကလင္ကာသည္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခႏုိးခနဲ႔ေျပာေနၾကသည္ကို မသိဘဲ စကားျဖတ္ေျပာသည္။

“၀က္စ္ေလ၊ ခ်ားလ္ဂါဒင္နီယာ၀က္စ္နဲ႔ဗ်”

မစၥမီလာက စီကနဲ ေအာ္လိုက္၏။ ကလင္ကာက သူ႔စကားကို ဆက္ေျပာေနသည္။

“အရင္တခါ သူလာတုန္းကလည္း ေပၚတာေဟာက္အမဲသားေၾကာ္ စားရတာပဲ။ ညစာစားၿပီးေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲ လုပ္ တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔လဲက်ေရာ မီလ္ဟီစာဆိုတဲ့လူ အိမ္ေပၚက ေျပးရတာဘဲ”

“က်ဳပ္မွာေတာ့ သူ ၀င္႐ႈပ္စရာ ဘာကိစၥမွ မရွိဘူးဗ်ာ”

ကၽြဲၿမီးတိုေနသည့္ မစၥတာဘုိင္လက္ရွ္က ၀င္ေထာက္၏။

ကလင္ကာက

“ဟုတ္ပါတယ္။ အိမ္သားလိုျဖစ္ေနတဲ့လူေတြအတြက္ က်ဳပ္ေျပာတ မဟုတ္ပါဘူး။ ဂဏွာမၿငိမ္ မျဖစ္စမ္းပါနဲ႔။ က်ဳပ္ အထင္ေျပာရရင္ ပါရဂူကေလးနဲ႔ ပတ္သက္မယ္ ထင္တယ္”

ကလင္ကာ ယနံ႔မကင္းျဖစ္ေနသည္မွာ အေၾကာင္းမဲ့မဟုတ္။

သူတုိ႔ထုိင္ေနသည့္ အခန္း၏ အေပၚထပ္တြင္လည္း ဤကိစၥကိုပင္ ေဆြးေႏြးေနၾကေလသည္။ ရွာလီေ၀လင္သည္ ဇာခန္းဆီးေနာက္ကြယ္၌ သူ႕အေၾကာင္း ဘာေတြေျပာဆိုေနၾကသည္ကို မသိ။ အေပၚထပ္သို႔ တန္းတက္သြားၿပီး ေဒၚေဒၚ ဂ်င္နီ႔အခန္းထဲသို႔ အေမာတကာ ေျပး၀င္သြားသည္။

သူ႔အေဒၚသည္ စားပြဲတြင္ထုိင္ကာ ၀တၳဳဖတ္ေနသည္။ တူမျဖစ္သူကို ေမာ္ၾကည့္ၿပီး ပါးေရနားေရတြန္႔ေနသာ သူ႔ မ်က္ႏွာတြင္ အၿပံဳးဆင္လိုက္၏။

“အခ်စ္ကေလး ရွာလီ။ သမီးကိုေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာလိုက္တာကြယ္”

သူတုိ႔သည္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ၾကင္နာစြာ နမ္းလိုက္ၾက၏။

“ေဒၚေဒၚဂ်င္နီရယ္ ေျပာစမ္းပါဦး။ ေဒၚေဒၚေျပာတဲ့လူက လူေသးေသး ငူတူတူ ငိုင္တုိင္တိုင္လား။ မ်က္မွန္နဲ႔ေလ။ ဦးထုပ္အညိဳေရာင္ ေဆာင္းတယ္။ ဆံပင္ကလည္း မညွပ္ဘူး။ ကမၻာေပၚမွာ မ်က္ႏွာေၾကာအတင္းဆံုးလူ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ အႏုိင္ဆံုးလူေလ။ ဟုတ္လား။ သူလား”

“ခၽြတ္စြပ္ပါပဲ အခ်စ္ရယ္။ ဘယ္မွာမ်ား သြားေတြ႕လာလုိ႔လဲ”

ရွာလီသည္ အိပ္ရာေပၚသို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ လွဲခ်လိုက္ၿပီး သူ႔အေဒၚကို ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္မွကုန္စင္ ျပန္ေျပျပေနေလ ၏။

“ဟုတ္ပါတယ္။ သူပါပဲ။ ဒါ့ထက္ ဂါဒင္နီယာ၀က္စ္က သမီးနဲ႔အတူလာသလား။ ညစာစားဖု႔ိ ေခၚခဲ့ေရာေပါ့ကြယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက တို႔ဟင္းမ်ဳိးေတာ့ အေရးစိုက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး”

ရွာလီသည္ သူ႔အေဒၚ တလြဲထင္ေနပံုကို မဟုတ္ေၾကာင္းေျဖရွင္းရင္း ညပိုင္းတြင္ အေရးႀကီးေသာကိစၥလုပ္ရန္ရွိ၍ ၀က္စ္ကို မဖိတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

“ကဲ အလုပ္ကိစၥ ေျပာစမ္းပါဦး။ အဲဒီ ေၾကြးငနဲအေၾကာင္းက ဘယ္လိုလဲ”

“လာမယ့္ တနလၤာေန႔ဆုိရင္ ေလးပတ္ျပည့္ေတာ့မယ္”

သူ႔အေဒၚ မစၥက္ပိန္တာက ဖတ္လက္စ၀တၳဳစာအုပ္၏ စာမ်က္ႏွာၾကားတြင္ ဖိနပ္ေဂၚကို ညွပ္လိုက္ကာ ေျပာသည္။
“သူကနယူးေယာက္ကတဲ့။တေယာက္ေယာက္က ဒီအိမ္ကုိ နတ္လမ္းညႊန္လုိက္လုိ႔တဲ့။ ဘယ္သူဘယ္၀ါမွန္းလဲ မသိပါဘူး။ ေျပာလဲ မေျပာဘူး။ အခန္းကလဲ အားေနေတာ့ ေဒၚေဒၚက လက္မလႊတ္ခ်င္ဘူး။ ငါ့အိမ္က လမ္းမၾကီးေပၚမွာသာ ဆုိရင္ေအ၊လူေကာင္းသူေကာင္းေတြနဲ႔ လုပ္ရကုိင္ရမွာေပါ့။ အခ်စ္ကေလးရယ္၊ ေအမီမာစဒင္ ေငြရႊင္ေနပုံမ်ား ေျပာ မေျပာခ်င္ဘူး။ သမီးသိေစခ်င္တယ္။ ဒီေကာင္မက လည္တယ္မႈတ္လား။”
“မာစဒင္ကိစၥအသာထားပါအုံး။ ဒီေတာ့ ေဒၚေဒၚက သူ႔ကုိ အခန္းေပးလုိက္ေရာလား။ “
“အင္းေပါ့။ အေပၚဆုံးအခန္း ေပးလုိက္တယ္။ သူက အလုပ္အကုိင္ကလဲ ရွိပုံမရပါဘူး။ တေန႔လုံး အခန္းေအာင္းေနေတာ့တာဘဲ။ လူၾကီးလူေကာင္းသာဆုိရင္ မနက္စာစားျပီး အျပင္ထြက္ရမယ္ဆုိတာက မေျပာဘဲ နားလည္ရမဲ့ ကိစၥပဲ။ဒါထားပါေတာ့ သမီးယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဆယ္ရက္သာၾကာသြားတယ္။ အခန္းခေပးဖုိ႔ စကားတစ္ခြန္းမဟဘူး။ ေဒၚေဒၚက စကားရိပ္စကားျမြက္ေတာ့ ေျပာပါေသးတယ္။ " "မရဘူး မဟုတ္လား" " ဘယ္ရမလဲ။ ေနာက္ထပ္ဆယ္ရက္သာ ကုန္သြားတယ္။ ကမာၻေပၚမွာ ေငြဆုိတာ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ ထင္ရဲ႔လား မသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဒဲ့ဒုိးဘဲ ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ သူ႔အခန္း တံခါးေခါက္ျပီး ငါ့မွာလဲ ေၾကြးေပးစရာေတြရွိေနတယ္။ အခန္းခရရင္ သိပ္ေက်းဇူးတင္မွာပဲ လုိ႔ ေျပာရေတာ့တာေပါ့။ အမေလး။ ကုန္စုံဆုိင္စာေရးလုိ ေဒၚေဒၚေၾကြးပူေတာင္းေနရတာ သမီးတုိ႔ အဖုိး ဘုရင္ခံၾကီးသာ ျမင္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရင္နာလုိက္မလဲလုိ႔ ေဒၚေဒၚေတြးမိေသးတယ္။ " ရွာလီသည္ စကားကုိ မသိမသာ ျဖတ္ကာ လုိရင္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေျပာရသည္။ " အဲဒီၤေတာ့ သူက ဘာေျပာသလဲ" " ေအာင္မာ။ သူကေတာ့ မွင္ေသေသပဲ။ စိတ္မပူပါနဲ႔တဲ့။ ေလာေလာဆယ္ သူ႔မွာေငြျပတ္ေနေပမဲ့ မၾကာခင္ရမွာပါတဲ့။ သူကေတာ့ ဟိတ္နဲ႔ ဟန္နဲ႔ မ်က္နွာခပ္ေျပာင္ေျပာင္ပဲ။ " "ဒါေပမဲ့ ေငြေစာ္ကေတာ့ မနံဘူးဆုိပါေတာ့ " "ဟင့္အင္း။ အဲဒီေတာ့ ရွာလီ ဘာလုပ္မလဲ။ ေဒၚေဒၚ့အထင္ ဒီသူငယ္က မရုိးမေျဖာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔မ်က္နွာမွာ ထူးထူးျခားျခားၾကီး ရုိးသားမႈက အထင္းသားေပၚေနတာပဲ။ လူထူးလူဆန္း ျဖစ္ေနတာ တစ္ခုပဲ။ အာရုံလဲ သိပ္စူးစူးစုိက္စုိက္ရွိတယ္။ ဘာေခၚမလဲ။ ဇြတ္တရြတ္သမား ဆုိရမလားမသိဘူး။”
ရွာလီသည္ စားပြဲကုိ မွီရင္း သူ႔အေဒၚကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။
" လူၾကီးလူေကာင္း တစ္ေယာက္လုိ႔ေတာ့ မထင္ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား ေဒၚေဒၚဂ်င္နီ"
မစၥက္ပိန္တာသည္ လက္ေျမွာက္ျပသလုိ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန္႔ကားျပီး " ဒီေခတ္မွာ ဒီစကားလုံးက ဘာမွ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူၾကီးလူေကာင္းဆုိတဲ့ အမ်ိဳးအႏြယ္က တုိ႔မ်ားေခတ္ကသာ ရွိတာပါ။ ဒီေခတ္မွာေတာ့ ဘယ္မွာမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ၀က္စက္တုိ႔လုိ ဘတ္လုိ လူငယ္မ်ိဳးေတြမွာသာ လူၾကီးလူေကာင္းဆုိတာ ေတြ႔ေတာ့တာကြယ့္။ ဒီေခတ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ဆုိရင္”
“ကဲပါေလ။ ဒီေခတ္အဆင့္အတန္းနဲ႔ဆုိရင္ေရာ အဲဒီလူိကုိ လူၾကီးလူေကာင္းလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါ့မလား။”
“ ဘယ္သိႏုိင္ပါ့မလဲ။ ဟုတ္ခ်င္ ဟုတ္မွာေပါ့။ မဟုတ္ခခ်င္လည္း ေနမွာေပါ့။ ဟုတ္မထင္ပါဘူးေအ။ သူမ်ားေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ ကုိယ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ ကိစၥကုိ လုံးလုံး အေရးမစုိက္တဲ့ လူစားပဲ။ ဘယ္မွာ လူၾကီးလူေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလဲ။”
“ ဒါေပါ့။ သူက အဲဒီလုိ လူစားထဲဘဲ လား။”
“ ျဖစ္ပုံကေလး ေျပာရဦးမယ္။” မစၥက္ပိန္တာက စကားဆက္သည္။ “ ဒီသူငယ္က တစ္ခ်ိန္လုံး အခန္းေအာင္းေနတာပဲ။ စာအုပ္ေရးေနတာ ထင္ပါရဲ႔” “
“အမေလး။ ဒီလုိဆုိ ျခဴးတျပားမွ ကပ္မဲ့ လူစားမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္သာခ်ေပေတာ့။ “
“ ေအးေလ ဟိုအပတ္တုန္းက တစ္ည သူလာေျပာတယ္။ သူ႔အခန္းက သိပ္ေအးလြန္းသတဲ့ ။ဒါနဲ႔ ညတုိင္ ထမင္းစားခန္းထဲ လာထုိင္ပါလားလုိ႔ ေဒၚေဒၚက ေျပာလုိက္တယ္။ ဖီဖီကေတာ့ ခါတုိင္းလုိေပါ့။ အကၡရာသခ်ာၤတြက္ေနတယ္။ဒီသူငယ္က ဘာသိဘာသာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဖီဖီက အဲဒီညမွာ ေခ်ာင္းပုိဆုိးတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက ေခ်ာင္းမဆုိးနဲ႔လုိ႔ မာန္တယ္။ ဖီဖီက ေခ်ာင္းဆုိးတာ သူလဲ မတတ္ႏုိင္ဘူလုိ႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ သူက ဒီလုိဆူညံေနရင္ သူအလုပ္လုပ္လုိ႔ မရဘူးတဲ့။ ဖီဖီရင္လဲ သြားမွ၊ ေခ်ာင္းဆုိးသံရင္လဲ တိတ္မွတဲ့။ ဒါနဲ႔ ဖီဖီလဲ သူ႔စာအုပ္ေတြ သိမ္းျပိး အခန္းထဲ ျပန္သြားရတယ္။ သူ႔အခန္းက ေအးစိမ့္ေနေတာ့ ေခ်ာင္းကလဲ တဟြတ္ဟြတ္ေပါ့။ ပုစၧာေတြ တြက္ရင္း တရႈ႔ံရွဳံ႔ ငုိေနတယ္။ ေဒၚေဒၚသြားေတြ႔ေပလုိ႔ေပါ့။ ကေလးကေတာ့ မတုိင္ပါဘူး။ “
“ ေတာ္ေတာ္ တရားလြန္တာပဲ။”
“ကဲ ဒီေတာ့ ေဒၚေဒၚ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ”
“ ညစာစားျပီးရင္ က်မ သူနဲ႔ ေတြ႔မယ္။ အခန္းခ ေပးရင္ေပး။ ေျပာင္းရင္ေျပာင္းလုိ႔ ေျပာရုံပဲ ရွိတာေပါ့။ “
“ အခ်စ္ရယ္ ဒီေလာက္ တုံးတိၾကိး ေျပာဖုိ႔ ေကာင္းပါ့မလား”
“ေဒၚေဒၚ ဂ်င္နီ။ ေဒၚေဒၚ ဆြမ္းၾကီးေလာင္း ၀တ္အသင္းဖြင့္ေနတာလား။”
“မဟုတ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ကြယ္”
ရွာလီသည္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ထုိင္လုိက္ျပီး လက္သည္းမ်ားကုိ အလွျပင္ရင္း
“ေဒၚေဒၚက ေငြမေတာင္းတတ္ေသးပါဘူး။ က်မကေတာ့ ဇုိးဇုိးဇတ္ဇတ္ ေျပာင္ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းပဲ။ ျပတ္ျပတ္ပဲ။ မာမာပဲ။က်မက ေဒၚေဒၚတုိ႔ မၾကိဳက္တဲ့ လူငယ္ပုိင္း မဟုတ္လား။”

“သမီးကုိေတာ့ မၾကိဳက္မရွိေပါင္ေတာ္”

“ ကဲလာ” ရွာလီသည္ ခုန္ထလုိက္ျပီး “ေအာက္ဆင္းၾကစုိ႔။ ဒါထက္ ေစာေစာက ေျပာတဲ့လူရဲ႔ နာမည္က ဘယ္သူ”ဟု ေမးသည္။

“သူ႔နာမည္လား။ ကြိတဲ့။ ဒီနာမည္မ်ိဳးၾကားဖူးရဲ႔လား။”

“နာမည္ကေတာ့ ခပ္ဆန္းဆန္းပဲ။ တုိ႔မ်ား ေခတ္တုန္းကေတာ့ ဒီနာမည္မ်ိဳး မရွိေပါင္။”

“ေနာက္တစ္ေခတ္က်လည္း ဒီနာမည္မ်ိဳးကေတာ့ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ “

“မစၥတာ ကလင္ကာ ကေတာ သူ႔ကုိ ေဒါက္တာ ပါရဂူကေလးလုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္ထားတယ္။ နာမည္နဲ႔ ရုပ္နဲ႔ စာဂ်ပုိင္း အက်င့္နဲ႔ေတာ့ ဟပ္ပါ့ကြယ္။ အိမ္ေဖာ္ေတြကေတာင္ ဒီနာမည္ပဲ ေခၚေနၾကျပီ။”

“ေဒၚ့ေဒၚ့ ေဒါက္တာပါရဂူေလးနဲ႔ က်မကုိ မိတ္ဆက္ေပးရင္ ေဒၚေဒၚ့အလုပ္တာ၀န္ခံလုိ႔ ေျပာေနာ္။ “

“ စိတ္ခ်ပါ ကေလးရယ္” တူ၀ရီးႏွစ္ေယာက္ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားၾက၏။ ဧည့္ခန္းတြင္ အိမ္ငွားေနသူမ်ားကရွာလီကုိ တေလးတစား တျမတ္တႏုိး ႏွဳတ္ဆက္ၾက၏. ရွာလီလာ၍လား၊ တျခားအေၾကာင္းေၾကာင့္လား မသိ။ ယစ္ေရႊရည္ပုိ၍ မွီ၀ဲထားသည့္ ဗုိလ္မွဴးဘရြတ္သည္ သတင္းစာကုိ ပစ္ခ်ကာ ရွာလီကုိ ဖက္ရမ္းႏွဳတ္ဆက္သည္။ မစၥတာ တုိင္လက္ရွ္သည္ ရွာလီကုိ ဧည့္သည္ ေစာင္သည္ပမာ ေခါင္းညႊတ္ႏွဳတ္ဆက္သည္။ မစၥမီလာက တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ရွာလီကုိ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အကဲခတ္ေနေလသည္။ ညစာ၀ုိင္းသည္ သြက္လက္ျမဴးၾကြသည္။ ရွာလီေဘးတြင္ မစၥက္ပိန္တာ၏ သမီးငယ္ ဖီဖိ ထုိင္သည္။ ဗုိလ္မွဴးဘရြတ္သည္ စားပြဲထိပ္မွ ထုိင္သည္။ အမဲသားတုံးၾကီးကုိ လွီးလုိက္တုိင္း ကလင္ကာႏွင့္ သူ မ်က္စိကစားသည္။

ဗိုလ္မွဴးဘရြတ္ေဘးတြင္ သူ႔ဇနီးျငိမ္ျငိမ္ကေလး ထုိင္ေနသည္။ မယားႏွဳတ္ဆိတ္သေလာက္ လင္စကားေဖာသည္။ ဗုိလ္မွဴးကေတာ္နွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ စားပြဲ တစ္ဖက္တြင္ ကုလားထုိင္တစ္ခု လြတ္ေန၏။ ေဒါက္တာ ပါရဂူကေလး ကြိ ထုိင္ေသာ ေနရာ ျဖစ္ေလသည္။ ရွာလီႏွင့္ မ်က္နွာခ်င္းဆုိင္ကုလားထုိင္လည္း လြတ္ေနသည္။ ပါေမာကၡအုိၾကီး နီကုိလုိဗီးယပ္၏ ေနရာ ျဖစ္၏။ အေတာ္ၾကာမွ ပါေမာကၡနီကုိလုိဗီးယပ္၀င္လာျပီး ခါတုိင္းလုိပင္ ဦးညႊတ္ႏွဳတ္ဆက္ကာ သူ႔ေနရာ သူ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။ ရွာလီသည္ မစၥမီလာ အပါအ၀င္ အားလုံၚကုိ ခင္မင္ေသာ္လည္း ပါေမာကၡအုိၾကီးကုိမူ ခင္စရာေကာင္းသည္ဟု မထင္။ မ်က္နွာက ဇာတ္လူၾကမ္းလုိ ေမးရုိးေတာင့္ေတာင့္။ ေျပာပုံဆုိပုံက သံေသးသံေညာင္။ စကားေပါက္ ဆုိးဆုိး။ လူတုိင္းကုိ ရင့္ရင့္သည္းသည္ ေျပာတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ကုိ မာေရေက်ာေရ ေျပာေလ့ရွိသည္ဟု ရွာလီ ထင္သည္။ ေဒါက္တာ ပါရဂူကေလးကေတာ့ လုံး၀ မေပၚလာေခ်ာ။

ရွာလီက သူ႔အေဒၚကုိ ၾကည့္ျပီး ကုလားထုိင္ လြတ္ဖက္သုိ႔ မ်က္ရိပ္ျပသည္။ “ဘာသေဘာလဲ မေတြးတတ္ဘူး။” မစၥက္္ပိန္တာက ေလသံသဲ့သဲ့ ေျပာသည္။

“ခါတုိင္းေတာ့ အခ်ိန္မွန္တာပဲ” အိမ္ေဖာ္လူမည္း မေလး အမ္မာက ကြိ၏ အခန္းတံခါးကုိ ေခါက္ေသာ္လည္း လူသံမၾကားရဟု ဆုိသည္။

“ စာအုပ္ေရးရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီနဲ႔တူတယ္။ သူ႔စာအုပ္ကလည္း အိပ္ခ်င္စရာေကာင္းတဲ့ စာအုပ္မ်ိဳး ျဖစ္မွာပါ။ “ ရွာလီက မပြင့္တပြင့္ ခနဲ႔သည္။

ညအခါေသာ္မွ အိပ္ေတာင့္ အိပ္ခဲ ျဖစ္ေသာ ကြိ၏ အက်င့္ကုိ မစၥက္ပိန္တာက ရွင္းျပေနသည္။

ဗုိလ္မွဴးဘရြတ္တုိ႔က စကားေကာင္းေနၾက၏။ “ ကၽြန္ေတာ္ကေလ သူ႔ကုိ လက္ညွဳိးေငါက္ေငါက္ထုိးျပီး ကေလကလြင့္ မဟုတ္တဲ့ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ * ပါတီ၀င္ဆုိလုိ႔ က်ဳပ္တစ္ေကာင္တစ္ျမီးမွ မေတြ႔ေသးဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ “

“ ခင္ဗ်ားစကားက မစၥတာ ဆာေဖ့ကုိ သတိရျပီး မစၥေ၀လင္ အသည္းနာေအာင္ လုပ္ေနသလုိပဲဗ်ာ။” တစ္ခ်ိန္လုံး ျငိမ္ေနေသာ ပါေမာကၡ နီကုိလုိ ဗီးယပ္က ေျပေျပျပစ္ျပစ္ စကားတစ္ခြန္း၀င္ေထာက္သည္။ ဗုိလ္မွဴးဘရြတ္ ႏွဳတ္ဆိတ္သြား၏။ တစ္၀ုိင္းလုံး တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ရွာလီက သူ႔ပန္းကန္ကုိ သူ ၾကည့္ကာ တုဏွိေဘာ လုပ္ေနသည္။ ကြယ္လြန္သူ ဟင္နရီဂ်ီ ဆာေဖ့ အေၾကာင္း ရွာလီလုိ အရင္းနွီးဆုံး မိတ္ေဆြမ်ားကပင္ ဟဟ မေျပာသည့္အေၾကာင္း ကိစၥ ျဖစ္သည္။ ပါေမာကၡအုိၾကီးကမူ တစ္၀ုိင္းလုံး တုတ္တုတ္မွ မလွဳပ္ဘဲ ျငိမ္လ်က္ သူ႔အား အျပစ္တင္ေနျခင္းကုိ လုံး၀ အေရးမစုိက္။ တုိ႔တုိ႔တိတိ သုတ္သုတ္စားသျဖင့္ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ ေစာ၍ စားေသာ မစၥတာ ဘုိင္လက္ရွ္ထက္ သူက အရင္ျပီးသည္။
*[အေမရိကန္ႏုိင္ငံေရးပါတီ။ ။ ၁၈၅၄ ခုတြင္ တည္ေထာင္သည္။ ေငြ၀ယ္ကၽြန္စနစ္ကုိ ဆန္႔က်င္သည္။အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ေျမာက္ပုိင္းသမၼတက ရီပတ္ဘလစ္ကန္ ပါတီ၀င္ ျဖစ္၍ ေတာင္ပုိင္းသားမ်ားက ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီကုိ ဆန္႔က်င္သည္။]

မစၥတာ ဘုိင္လက္ရွ္သည္ ညစာစား၀ုိင္းသိမ္းျပီးသည့္ေနာက္ ဧည့္ခန္း၌ ညရွစ္နာရီခြဲအထိ ရွာလီေ၀လင္ကုိ ေစာင့္ေသးသည္။ အရိပ္အေရာင္မွ် မေပၚလာ၍ မစၥမီလာကုိ ရုပ္ရွင္ေခၚသြားေလသည္။ ညစာစားခန္း သိမ္းဆည္းျပီးေသာအခါ ရွစ္နာရီထုိးေလျပီ။

“ ကုိင္း” ရွယ္လီက စကားစသည္။ အိမ္ခန္းခမေပးေသာ ေဒါက္တာ ပါရဂူကေလးကြိကုိ ေၾကြးပူေတာင္းမည့္ ရွာလီေ၀လင္နွင့္ ထိပ္တုိက္ေတြ႔ေပးရန္ စစ္ဆင္ေရး ညွွုႏွုဳိင္းပြဲ ထုိင္ၾကသည္။ ရယ္ရင္းေမာရင္း မဟာဗ်ဴဟာ နည္းဗ်ဴဟာ မ်ိဳးစုံ ခ်ၾကသည္။ ေၾကြးပူေတာင္းမည့္သူကမူ မူလ စိတ္ကူးအတုိင္း ခ်ဳံခုိတုိက္နည္းကုိ အေသကုိင္ထာသည္။

“သူတစ္သက္လုံး အခန္ေအာင္း မေနႏုိင္ပါဘူး။ ဗုိက္ဆာေရငတ္တာနဲ႔ ထြက္လာရမွာပါပဲ။ ပန္းသီးထြက္၀ယ္ခ်င္ ၀ယ္မွာပဲ။ စာထြက္ထည့္ခ်င္” ရွာလီ့ ကုလားထုိင္လက္ရမ္းတြင္ တင္ပလြဲထုိင္ေနသည့္ ဖီဖီသည္ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ ရယ္ေနသည္။

“စာတစ္ေစာင္မွ ေရးတာမေတြ႔ပါဘူး မမရယ္။ သူ႔ဆီလည္း စာတစ္ေစာင္မွ မလာပါဘူး။ ဒီေန႔ည ေရာက္လာတဲ့ စာတစ္ေစာင္ပဲ ရွိေသးတယ္။”

“ရွာလီေရ။ ဒီလုိဆုိ သူ႔ဆီ အလုပ္သေဘာနဲ႔ စာတစ္ေစာင္ေရးျပီး ေတာင္းရင္ မေကာင္းဘူးလား” မစၥက္ပိန္တာက အၾကံေပးသည္။

“ဒီနည္းကုိ က်မစဥ္းစားျပီးျပီ ေဒၚေဒၚ။ ဟန္မယ္ မထင္ဘူး။ သူဘာလဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ေငြမေပးသလဲ။ ေပးခ်င္တဲ့စိတ္ ေပးႏုိင္တဲ့ အေျခအေန ရွိသလား ဆုိတာေတြ သိခ်င္တာ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ က်မတုိ႔သေဘာထားေတြကုိလဲ ေျပာျပဖုိ႔ လုိဦးမယ္ ထင္တယ္။”
“အဲဒီေတာ့။ ဘယ္လုိ လုပ္မွာလဲ။”
“ေဖဘီယန္ နည္းကုိ သုံးရမွာေပါ့။ ေစာင့္ေန။ တိတ္တိတ္ ေခ်ာင္းေနတာ။ ဒါပဲ။ ဒီညမဆင္းရင္ က်မ နက္ျဖန္ လာေစာင့္မယ္။ တစ္ညျပီးတစ္ည၊ တစ္ညျပီး တစ္ည လာေစာင့္မယ္။ တံခါးေခါက္သံ ၾကားရတယ္ေဟ့”
မစၥက္ပိန္တာက လွမ္းၾကည့္လုိက္ျပီး “၀င္ခဲ့ပါ” ဟု ေခၚလုိက္သည္။ တံခါးပြင့္လာသည္။ သူတုိ႔ ေျပာေနသူ ကုိယ္တုိင္ ကုိယ္က် ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသည္။ သူတုိ႔ကုိ ငုိင္ငုိင္ၾကီး ၾကည့္ေန၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ညစာကေလးမ်ား စားလုိ႔ ရဦးမလား မစၥက္ပိန္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရွဴပ္သြားတာနဲ႔ အခ်ိန္သတိမထားမိလုိက္လုိ႔ပါ။” ရွာလီက ထလုိက္ျပီး
“စားရပါတယ္။ က်မယူခဲ့မယ္။”ဟု ႏွလုံးျဖဴအူစင္း ေလသံကေလးႏွင့္ ေျပာသည္။ သူ႔စိတ္ထဲကမူ “ဘုရားမလုိ႔ က်ားေရွ႔ေတာ့ ေမွာက္ရက္လဲျပီေဟ့” ဟု ၾကဳံး၀ါးလုိက္ေလ၏။

[*ေရာမစစ္သူၾကီး ေဖဘီယမ္ မက္ဇီမတ္(ခရစ္မတုိင္မီ ၂၇၅-၂၀၃ ) ၏ စစ္တုိက္နည္း။]