ကြိ
(၁)
ႏုိ၀င္ဘာလတလ၏ ေန၀င္ဖ်ဳိးဖ် ညေန ၅ နာရီအခ်ိန္။ လမ္းေပၚ၌ မိန္းမငယ္တဦးႏွင့္ ေခြးတေကာင္ ေလွ်ာက္လာ ၾကသည္။ မိန္းမငယ္သည္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ဖန္ သြယ္သြယ္ေက်ာ့ေက်ာ့။ ေခြးႀကီးကမူ ဧရာမ ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္း။
ေခြးႀကီးသည္ ႏွင္းမုန္တိုင္းမိ၍ ေသြးေတာင့္ေနေသာ အေမရိကန္ခရီးသြားမ်ားကို ပါးစပ္ႏွင့္ကိုက္ခ်ီကာ ဥေရာပ တိုက္ အယ့္လ္ပ္ေတာင္တန္း သာသနာျပဳေက်ာင္းမ်ားသို႔ သယ္လာေလ့ရွိသည္ဆိုေသာ ေခြးႀကီးမ်ဳိးျဖစ္သည္။ အသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိသည္ျဖစ္ေစ၊ သူ႔အသက္ႏွင့္ ႏႈိင္းစာလွ်င္ လြန္လြန္မင္းမင္းထြားက်ဳိင္းသည္။ မိန္းမငယ္ကမူ အသက္ႏွင့္စာ လွ်င္ ေသးေကြးသည္။ သူ ေရွ႕လတြင္ ၂၄ ႏွစ္ျပည့္မည္။
ကိုယ္ဖန္ေသးေသာ္လည္း အရပ္မနိမ့္။ သာမန္မိန္းကေလးမ်ားတြင္ မရွိေသာ ေလးေလးပင္ပင္တာ၀န္မ်ား သူ႔တြင္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးေပၚ ဖက္ရွင္က်က်၀တ္စားထားသည္။ သားေမြးၿခံဳထားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ေယာက်္ားသား တို႔ကို ေသာမနႆပြားေစသည့္ မ်က္ႏွာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သူ႔ႏွင့္ေတြ႕သမွ် ေယာက်္ားပ်ဳိတုိင္း သူႏွင့္ ႏႈတ္ ဆက္ၾကရသည္ကိုပင္ ျမဴးျမဴးရႊင္ရႊင္ ျဖစ္ၾကရသည္။
ထိုမိန္းမငယ္သည္ ရွာလီေ၀လင္ ျဖစ္၏။ ရွားေလာ့လီကို အတိုေကာက္ေပါင္းစပ္ကာ ရွာလီဟု သူကိုယ္တိုင္ ထြင္ ထားသည့္ အမည္ဆန္းျဖစ္၏။ ယေန႔ညေန သူေတြ႕ေသာေယာက်္ားပ်ဳိမ်ာအနက္ တဦးသာ ထူးထူးျခားျခားစန္းပြင့္သည္။ ခ်ားလ္စ္ဂါဒီနာ ၀က္စ္ ျဖစ္ေလသည္။
ေခ်ာခန္႔ေသာ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ မိန္းမငယ္ႏွင့္ ေခြးကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ အၿပံဳးပန္းေ၀သြားသည္။ ရွာလီကို လက္ ေ၀ွ႔ရမ္းျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးထုပ္ကို ဆြဲ၊ ကုတ္အက်ၤ ီကို ျဖဳတ္၊ စာေရးမ်ားကို မွာၿပီး လူေတာထဲမွ တိုးေ၀ွ႔ေလွ်ာက္လာသည္။ ေရွ႕လမ္းေဒါင့္တြင္ မိန္းမငယ္ကို မွီလာသည္။
“ကေမာက္ကမေတြပါလား။ ေခြးနဲ႔ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ေလွ်ာက္လို႔။ ခါတုိင္းဆို ခင္ဗ်ား ဒီအခ်ိန္ ၿမိဳ႕အစြန္ဘက္ကို ေလွ်ာက္ေနက်ပါ။ ေခြးလဲ မပါပါဘူး။ ကမၻာႀကီး ဘာျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္”
“ေနေကာင္းတယ္ေနာ္” ရွာလီသည္ ၀က္စ္က ေနာက္မွလိုက္၍ အလန္႔တၾကားေျပာလိုက္ျခင္းကို ေက်နပ္သြား သည္။ “ကမၻာႀကီးေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ျဖစ္သလို က်မလဲ စိတ္႐ူးကေလးေပါက္ေနတာကိုးရွင့္။ ဒီေန႔ ရက္အားေလ။ မစၥတာဒိန္း ေန႔လယ္က နယူးေယာက္ သြားတယ္”
“ေအာ္။ ေၾကာင္မရွိေတာ့ ၾကြက္ ”
“မဟုတ္ေပါင္။ သူကိုယ္တိုင္က က်မကို ရက္အားေပးခဲ့လို႔ပါရွင္”
“ဒီလိုဆုိလဲ ျပန္ေတြ႕ၾကစို႔လား။ တကယ္အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ေလ။ ခင္ဗ်ားရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ေခြးႀကီးရယ္ေပါ့။ ဒါထက္ သူ႕နာမယ္က ဘာတဲ့လဲ။ ႐ိုလိုလား”
“႐ိုလိုလဲ မဟုတ္ဖူး။ ထေရးလဲ မဟုတ္ဖူး။ ဖီဒိုလ မဟုတ္ဖူး။ ဘီးတဲ့။ ဘီဘီေမာ့*ကို အတိုေကာက္ေခၚတာ။ က်မ၀ယ္ တုန္းက သူ႕နာမယ္က ဖရက္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူက ဘီးဆိုတဲ့ နာမယ္နဲ႔ ေမြးလာတာက်ေနတာဘဲ။ ဒီနာမည္ကို သိပ္မွတ္မိ တယ္။ ၾကည့္”
[* သမၼာက်မ္း၊ ေယာဘ၀တၳဳလာ ေဗဟမုတ္သတၱ၀ါႀကီး။ ။ “အ႐ိုးငယ္တုိ႔သည္ ေၾကး၀ါေခ်ာင္း၊ အ႐ိုးႀကီးတို႔သည္ သံတံုးကဲ့ သို႔ ျဖစ္ၾက၏။ ဘုရားသခင္ ဖန္ဆင္းေသာသတၱ၀ါတို႔တြင္ ထူးဆန္းေသာ သတၱ၀ါျဖစ္၏” (ေယာဘ၀တၳဳ ၄၀း၁၈-၁၉။)]
ရွာလီသည္ ေလခၽြန္သံကေလး ေပးလိုက္သည္။ “ဘီး ဘီး။ ေဟာၾကည့္၊ ၾကည့္။ ျပန္လွည့္လာဘီ”
၀က္စ္က ရယ္လိုက္၏။
“ဒါထက္ ေနပါအံုး။ အေညာင္းေျပ လမ္းေလွ်ာက္မယ္ဆို”
“မေလွ်ာက္အားပါဘူးရွင္။ ညေန ႏွစ္နာရီကတဲက ဗာဟီရေတြ မ်ားေနတ။ ဒါေတာင္ လုပ္စရာေတြကလဲ က်န္ေသး တုန္းဘဲ။ က်မ ဒီေနရာက လမ္းကူးမယ္”
လမ္းတြင္ ေတြ႕သမွ်လူတုိင္းက သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္ၾက၏။ ရွာလီ့ထက္ ၀က္စ္ကို ပို၍ေျပာၾကဆိုၾက ေမးျမန္းၾက သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ဤၿမိဳ႕မွာ ေမြး၊ ဤၿမိဳ႕မွာ ႀကီးျပင္းၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ၀က္စ္ကို ရွာလီသိသည္မွာ မၾကာေသး။ အရင္က အေ၀းကသာ သိေနခဲ့၏။ ႐ႈိးရွန္႔ရွန္႔ႏွင့္သာ အထင္ႀကီး ေနခဲ့ရသည္။ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသားေခ်ာႏွင့္ နန္းတြင္းအပ်ဳိေတာ္ကေလး၏ ဆက္ဆံေရးမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
၀က္စ္သည္ အသက္သံုးဆယ္ ပီပီမျပည့္တတ္ေသး။ သို႔ေသာ္ လူေရးလူစ ေကာင္းသူျဖစ္ေနၿပီ။ သူ ဦးေဆာင္လုပ္ ကိုင္ေနသည့္ ဆင္ပယ္ႏွင့္ ၀က္စ္ကုမၸဏီသည္ သာမန္ပြဲ႐ံုလုပ္ငန္းမွ်ျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြေရးေၾကးေရး အထုပ္အထယ္ႀကီး သည့္ လုပ္ငန္းျဖစ္သည္။
ႏွစ္ေယာက္သား လမ္းကူးရန္ ရပ္ေစာင့္ၾကသည္။ ထေရာ္လီလွ်ပ္စစ္ကားမ်ားက တေရြ႕ေရြ႕တန္းစီသြားေနၾကသည္။ ကုန္တင္ကားမ်ားက အိမ္အျပန္ ျမန္ျမန္ေမာင္းေနၾကသည္။ ကုန္ပို႔ကားမ်ားက တ၀ွီး၀ွီးေကြ႕ေနၾသည္။ ကားခ်င္း၀င္ေဆာင့္မိ ၾက၊ ဒ႐ုိင္ဘာခ်င္း ဟြန္းတေဘာ္ေဘာ္တီးၾကႏွင့္။ လမ္းကူးေနရာတြင္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၾကေသာ အလုပ္ျပန္မ်ား ျပည့္ညပ္ လာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က သိပ္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္မ်က္စိေအာက္မွာ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကေလး ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး ျဖစ္လာတာကို လူတိုင္းျမင္ရခဲသား”
“အရင္ကဆိုရင္ လမ္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ႕ရတာကိုက ရင္တုန္စရာေနာ္။ အိမ္ျပန္သြားရင္ မိသားစုကို ျပန္ေျပာရ တာက အေမာ။ ေနာက္တေန႔က်ရင္လဲ ေငြဇြန္းေတြေပ်ာက္သလားလို႔ ဇြန္းေတြျပန္ေရရေသးတာ။ ဘီး” ရွာလီက ၀က္စ္ကို ေျပာရင္း ေခြးကို ဟန္႔သည္။
“ဒါက ဘ၀သံသရာဘဲ။ အေဟာင္းဆိုတာ ေျပာင္းလဲတာမ်ဳိးဟာလား”၀က္စ္သည္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်က္ႏွာမ်ားကို ငဲ့ ေစာင္းၾကည့္လိုက္၏။ “လူေတြရဲ႕ ထာ၀ရလွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္။ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြၾကည့္ပီး သူတုိ႔တေတြ ဘာေတြလုပ္ပါလိမ့္၊ ဘာ ေတြေတြးပါလိမ့္၊ ဘာေတြ ေမွ်ာ္မွန္းပါလိမ့္၊ ဘာေတြ စိတ္ကူးပါလိမ့္ဆိုတာ မစဥ္းစားမိဘူးလား”
“ေငြ ဘယ္လိုပိုရေအာင္ လုပ္ရမလဲဆိုတာ တခုဘဲ ေတြးမွာေပါ့။ တကမၻာလံုးပါဘဲေလ။ သူမ်ားဆီက ေငြေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ယူရမလဲဆိုတာဘဲ လူငယ္ေတြ ေန႔မအိပ္ ညမအိပ္ ဆင္ႀကံ ႀကံေနၾကတာ။ အဲဒီလိုလူငယ္မ်ဳိးေတြမွာ အေမရိ ကန္စိတ္ဓာတ္ဘဲ။ ဒီၿမိဳ႕မွာလဲ ဒီလိုလူငယ္ေတြ ပ်ားပန္းခက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕ဖ်က္ဖို႔ လိုက္ရွာေနတဲ့ ေဂါ့သ္* ကေလးေတြေလ”
[*၃ ရာစုမွ ၅ ရာစုအတြင္း ေရာမလက္နက္ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကို ၀င္ေရာက္လုယက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကသည့္ ဂ်ာမန္အႏြယ္လူမ်ဳိးမ်ား]
“ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ေငြသာ သူမ်ားအႏႈိက္ခံမယ့္ လူစားပါဗ်ာ”၀က္စ္က ရယ္သည္။ ရွာလီကလည္း ျမဴးျမဴးကေလး ရယ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေလေၾကာရွည္ေနတာနဲ႔ လမ္းေတာင္ မကူးႏုိင္ျပန္ဘူး။ ဒါထက္ ေနပါအံုး။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အားရက္ဆိုတာက လဲ လုပ္စရာကိစၥေတြ မ်ားလုိက္တာ၊ ဘယ္ေလာက္ က်န္ေသးသလဲ”
“စာေရးစကၠဴေတြ အရင္သြား၀ယ္ရမယ္။ က်မတို႔႐ံုးအတြက္ပါ။ ဘီး၊ လာစမ္း။ ဒီအိတ္ထဲကေငြေတြ အကုန္၀ယ္ရမွာ။ ဘီး၊ က်မ ဒီေခြးကို လည္ပင္းႀကိဳးတပ္လာခဲ့ရ ေကာင္းသား။ သူေတာ့ နာခါနီးေနၿပီ”
“သူမနာဘဲ တျခားလူနာခါနီးပီလို႔ေကာ မထင္ဘူးလား။ လမ္းဟိုဘက္က မ်က္မွန္နဲ႔ ေၾကာင္စီစီလူ ဆိုပါေတာ့။ သူ႕ ၾကည့္ရတာ သူ ဘယ္ေနရာေရာက္ေနလို႔ ေရာက္ေနမွန္း သိပံုမရဘူး”
“ဟဲ့ ဘီး၊ စာေရးစကၠဴေတြ ၀ယ္ၿပီးရ္င ေဒၚေဒၚဂ်င္နီ႔ဆီ ေၾကြးပူေတာင္းဘို႔ သြားရအံုးမယ္”
“ကိုယ့္အေဒၚ ကိုယ္ ေၾကြးပူေတာင္းရမယ္လို႔ဗ်ာ”
ရွာလီက ရယ္ရင္း “မဟုတ္ပါဘူးရွင္။ သူ႔အတြက္ ေၾကြးပူေတာင္းေပးရမွာပါ။ ေဒၚေဒၚက သိပ္အားနာတတ္တာ။ သူ႔ အိမ္မွာ ငွားေနပီး ေငြမေပးတဲ့လူတေယာက္ ရွိေနလို႔။ ဘီး။ ဟဲ့ ဘီး။ ဘီး။ ဘုရားေရ။ ထင္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ကုန္ပီ”
လမ္းတဖက္မွ မ်က္မွန္ႏွင့္လူငယ္သည္ စကၠဴအိတ္ထဲမွ ပန္းသီးကို ငူငူငိုင္ငိုင္ ႏႈိက္စားရင္း လမ္းျဖတ္ကူးလိုက္သည္။ ေစ်းကားက သူ႔ကို ပြတ္သြားသည္။ ေနာက္က ယာဥ္ထိန္းရဲလိုက္လာ၍ အျပင္းေမာင္းေျပးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ယာဥ္ထိန္းရဲ ကားသည္ မ်က္မွန္ႏွင့္လူငယ္ကို မႀကိတ္မိရန္ တအားဆြဲေကြ႕လုိက္ရာ ဧရာမေခြးႀကီးကို တိုက္မိမလို ျဖစ္သြားသည္။ ဘီးက “ေသမယ့္ေဘး ခုန္ႏုိင္မွ လြတ္ေတာ့မကိုး”ဟု ေတြးမိေရာ့သလား မသိ။ တအားက်ဳံးခုန္လုိက္သည္။ ယာဥ္ထိန္းရဲကားႏွင့္ ေတာ့ လြတ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ မ်က္မွန္ႏွင့္လူငယ္အေပၚသို႔ ခုန္အုပ္မိလ်က္သားျဖစ္ကာ လမ္းေပၚသို႔ ၀ံုးကနဲ လံုးေထြးလဲက် သြားသည္။
လူငယ္သည္ ခ်က္ခ်င္း ငုတ္တုတ္ထထိုင္လိုက္၏။ သူ႔ဦးထုပ္ေပၚ သူ ထိုင္မိလ်က္သားျဖစ္ေန၍ ဦးထုပ္ေပ်ာက္ေန သည္။ စကၠဴအိတ္ ေပါက္ၿပဲသြား၍ ပန္းသီးမ်ား လိမ့္ထြက္ကုန္သည္။ ညေန သတင္းစာပို႔သမားကေလးမ်ားက ေဟးလား ဟားလားေအာ္ဟစ္ကာ ပန္းသီးမ်ားကို ေကာက္စားၾကသည္။ ရွာလီ ေျပးလာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိုးရိမ္ရိပ္သန္းေန သည္။
“ေခြးကို ခြင့္လႊတ္ပါရွင္။ လန္႔သြားလို႔ ျဖစ္ရတာပါ။ နာသြားသလားဟင္”
လူငယ္သည္ လမ္းလယ္ေခါင္တြင္ တည္တည္ႀကီးထုိင္ရင္း ရွာလီေ၀လင္ကို မသိက်ဳိးကၽြံ ေမာ့္ၾကည့္သည္။
“ဘာမွ ေျပာစရာမလိုပါဘူး။ ပန္းသီးေတြ ေပ်ာက္ကုန္တာဘဲ ဆုိးတယ္”
လူေတြ ခ်က္ခ်င္းအံုလာသည္။ လမ္းလယ္ေခါင္တြင္ ကိုယ့္ဦးထုပ္ေပၚ ကိုယ္တက္ထိုင္ေနသည့္ စာဂ်ပိုး႐ုပ္ေပါက္ေန ေသာလူငယ္အား စိတ္အုိက္လက္အိုက္ျဖစ္ေနေသာ အမ်ဳိးသမီးကေလးတဦးက ခယ၀ယ ေတာင္းပန္ေနသည္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ ၾကသည္။
“ေနစမ္းပါအံုး။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ေခြးႀကီးကို ဘာလုပ္ဖို႔ ေမြးရတာလဲ။ သူက ဘာအသံုးက်သလဲ” လူငယ္က ေမး သည္။
ရွာလီသည္ ရယ္လုရယ္ခင္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ “အသံုးခ်ဖို႔ ေမြးတာမ်ဳိး မဟုတ္ဖူးရွင့္။ အေပ်ာ္ေမြးတာ။ ႀကီးႀကီးလွလ ေပ်ာ္ရတဲ့ေခြးရွင့္”
လူငယ္သည္ ဖင္ခုထုိင္ထားမိေသာ ဦးထုပ္ကို ဆြဲထုတ္ၿပီး ဦးထုပ္ပံုပန္းေပၚေအာင္ ဟိုဖိ ဒီဖိလုပ္ရင္း “ကၽြန္ေတာ့္အ တြက္ေတာ့ မေပ်ာ္ရပါဘူးဗ်”
၀က္စ္သည္ လူအုပ္ၾကားမွ တုိးလာရင္း ၿပဳံးၿပံဳးကေလး ဦးညႊတ္ေျပာလိုက္သည့္ ရွာလီ၏ စကားသံကို ၾကားလိုက္ရ သည္။
“ရွင္ အနာတရမျဖစ္တာ ၀မ္းသာပါတယ္ရွင္။ က်မေခြးက ရွင့္ကို ေပ်ာ္ေအာင္မလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူ႔ကို ရွင္ေပးတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကေတာ့ တကယ္ႀကီးပါေပမယ္”
၀က္စ္သည္ လူငယ္ကို ယဥ္ေက်းစြာ ဆြဲထူေပးသည္။ မေတာ္တဆျဖစ္မႈအတြက္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ၀မ္းနည္းစကား ေျပာသည္။
ရွာလီေ၀လင္ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားသည္။ ၀က္စ္က အမီလိုက္သြားၿပီး “ခင္ဗ်ားကို ျမင္လုိက္ေတာ့ သူက မိုက္ မိုက္ကန္းကန္းမ်ား ေျပာေနသလားလို႔ဗ်ာ”
ရွာလီက “သူစိတ္၀င္စားတာ ပန္းသီးနဲ႔ ေခြးဘဲ။ ႐ုကၡဇီ၀ သဘာ၀တၳပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ေနလား မသိပါဘူးရွင္”
“ေဂါ့သ္ကေလးေတာ့ ဟုတ္ပံု မရပါဘူး။ သူ႔အက်ၤ ီအိတ္ထဲမွာ စာအုပ္ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား။ “လူသားတို႔၏ ဘာသာတရား”ဆိုတဲ့ စာအုပ္လို႔ ထင္တာဘဲ။ ဒီေခတ္မွာ ကြန္႔*ေရးတာ ဖတ္တဲ့လူမ်ဳိးလဲ ရွိေသးသကိုး”
[* ကြန္႔၊ ၾသဂစ္ေမရီ ဖလန္ဆြာ (၁၇၈၉-၁၈၅၈)။ ။ ျပင္သစ္ ဒႆနိကပညာရွင္၊ ထာ၀ရတရားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ အစြဲအလန္း ခန္႔မွန္းခ်က္မ်ားကို ပယ္ၿပီး လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ပိုင္ပိုင္သိျမင္ေသာအခ်က္မ်ားကို လက္ခံသည့္ ေပါ့ဇတစ္၀ါဒကို စတင္ေဖာ္ ထုတ္သူ။ လူမႈေရးသိပၸံကို ႐ူပေဗဒနည္းျဖင့္ ႐ႈျမင္သည္။ လူ႔သမုိင္းကို အဆင့္ဆင့္ပိုင္းျခားသည္။ တရားေသမ်ားကို ျဖစ္ရပ္ မွန္အသိတရားႏွင့္ အစားထိုးႏုိင္သည့္အဆင့္ကို အျမင့္ဆံုးဟု သတ္မွတ္သည္။ လူသား၀ါဒေပၚတြင္ အေျခခံေသာ သာဘာ ေရးအသစ္တရပ္ တီထြင္ထူေထာင္ရန္ အဆိုျပဳသည္။]
“က်မတုိ႔ေတာ့ မဖတ္ေပါင္”
“အလကားစာအုပ္ပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ သေဌးတေယာက္ ေျပာဘူးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မ်ဳိးဖတ္တဲ့လူဟာ ၀င္ေငြ တႏွစ္ ေဒၚလာေထာင့္ရွစ္ရာေက်ာ္ဘို႔ ေ၀လာေ၀းဘဲတဲ့”
စာေရးကရိယာဆုိင္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ရွာလီသည္ စာေရးစကၠဴႏွင့္ ႐ံုးသံုးေဆာင္ပစၥည္းမ်ား ၀ယ္သည္။ ဘီးအ တြက္လည္း ေခြးလည္ပတ္ႀကိဳးတခု ေစ်းဆစ္၀ယ္သည္။
ရွာလီ့အိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ ေခြးႀကီးကို ထမင္းခ်က္ထံ အပ္လုိက္၏။ ရွာလီသည္ အိမ္ေပၚသို႔တက္ကာ မိခင္ကို နမ္း ခဲ့ေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ ၿမိဳ႕ေဟာင္းပိုင္းရွိ ရွာလီ့အေဒၚအိမ္ဘက္ဆီသို႔ လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွ ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ရွာလီက ၀က္စ္၏ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းအေျခအေနကို ေမးသည္။ ၀က္စ္သည္ စီးပြားဥစၥာတက္ ေနေသာ္လည္း မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ႏွလံုးသားက ေငြဖလွယ္သူပြဲစားမ်ားႏွင့္ မေပ်ာ္ပိုက္ဟု ဆိုသည္။
၀က္စ္က ေလးေလးပင္ပင္ႀကီး ေျပာေနသည္။ “တခါတေလ ငါ တေန႔လံုး ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲလို႔ ညတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိသလဲလို႔လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိတယ္။ တကမၻာလံုးရဲ႕ ေငြေၾကးလုပ္ငန္း ေတြ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရလုိ႔ေကာ ဘာေတြ မယ္မယ္ရရ လုပ္ႏုိင္မလဲ။ ေငြေတြ အမ်ားႀကီးရရင္ ေဆး႐ံုေတြ ေဆာက္ပစ္လိုက္ေပါ့ လို႔ ခင္ဗာ်းက ေျပာမယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ျဖစ္မယ္ ထင္သလား။ မလုပ္ဖူး။ ေငြပိုရရင္ ေငြပိုလိုခ်င္မွာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အႀကံေတြ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေတြလဲ ေငြကိစၥနဲ႔ဘဲ ဇယား႐ႈပ္ေနေတာ့မွာဘဲ။ ေခါင္းတလံုးနဲ႔ အိုးႏွစ္အိုး မရြက္ႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ။ လူထုျမွင့္တင္ေရး လုပ္ငန္းဆုိတာက ဒီအလုပ္ေတြနဲ႔ တျခားစီဘဲ”
“ရွင္ ေငြေတြရွာေပါ့။ က်မ သံုးေပးမယ္ေလ”ရွာလီက ရယ္သံႏွင့္ ေျပာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီအလုပ္က ထြက္ေတာ့မယ္”၀က္စ္က ေျပာသည္။ “ဆမ္ပယ္ကိုလဲ ေျပာၿပီးၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ား့အ လုပ္မ်ဳိး ႀကိဳက္တာ”
ရွာလီသည္ မဲ့ၿပံဳးကေလးၿပံဳးကာ “က်မ အခုလုပ္ရမယ့္အလုပ္မ်ဳိးကေတာ့ မဟန္လွပါဘူးရွင္။ အမေလး၊ ရွင္သာ လုပ္ခ်င္ရင္ ေပးလုိက္ပါရဲ႕”
“အင္း။ အလကားရတဲ့ႏြား သြားေတာ့ ၿဖဲၾကည့္အံုးမွ။ ဘာအလုပ္တဲ့လဲ”
“ေၾကြးပူေတာင္းတဲ့ အလုပ္ေလ”
“ဟုတ္သားဘဲ။ ခင္ဗ်ာ့းေခြးႀကီး လူ၀င္တုိက္တာနဲ႔ စကားျပတ္ၿပီး ေမ့သြားလို႔”
“အိမ္ခန္းငွားစားတဲ့သူတိုင္း ေျပာေနက်ဇာတ္လမ္းနမ်ဳိးပါရွင္။ ဒီလူက ေဒၚေဒၚဂ်င္နီ႔အိမ္မွာ ငွားေနတာ တလနီးပါးရွိ ေနၿပီ။ ေငြဆုိလို႔ ျဖဴသလား မဲသလားေတာင္ မသိရေသးဘူး။ ေဒၚေဒၚက သူ မရွက္ေအာင္ ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္ေတာ့ တခါ ႏွစ္ခါ ေျပာပါရဲ႕။ မရလို႔ က်မကို တယ္လီဖုန္းနဲ႔လွမ္းေခၚတာ။ က်မက ကိုယ္စားလွယ္လုပ္ရအံုးမယ္”
“ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာလုပ္မွာလဲ”
“အဲဒီလူနဲ႔ စကားေျပာၿပီး ေငြေတာင္းရမွာေပါ့။ မရရင္”
“မရရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ”
“ေမာင္းထုတ္ပစ္မွာေပ့ါ”
၀က္စ္က တဟားဟားရယ္လုိက္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ရႊင္ၿပံဳးေနခ်ိန္တြင္ စြဲမက္စရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္၏။
“ယံုပါတယ္ဗ်ာ”
“က်မ ဒီလုိလုပ္ခဲ့ေပါင္း မ်ားလွပါဘီ”
“၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒိုင္းမ်ား ျဖစ္တတ္ေသးသလား”
“မျဖစ္ေပါင္။။ က်မ တခြန္းေျပာလိုက္ရင္ ၀ပ္သြာတားခ်ည္းဘဲ။ သိုးကေလးေတြလို တန္းစီထြက္သြားတာပါဘဲ။ ေကာက္႐ိုးေျခေထာက္ ျမက္ေျခေထာက္ေပါ့”
“ဒါ ခင္ဗ်ာ့းအေဒၚအိမ္လား”
“မေရာက္ေသးဘူး။ ေရွ႕လမ္းေဒါင့္က်မွပါ။ အလို၊ ဘုရားေရ။ ၾကည့္၊ ၾကည့္”
ရွာလီေ၀လင့္အေဒၚ၏ အိမ္ေပၚသို႔ လူငယ္တဦး တက္သြားသည္။ သူ႔အ၀တ္အစားက ဖံုအလိမ္းလိမ္း။ လမ္းေလွ်ာက္ ပံုက ေထာ့နင္းေထာ့နင္း။ သူ႔တို႔ၾကည့္ေနခိုက္မွာပင္ ထုိလူငယ္သည္ ေဒၚေဒၚဂ်င္နီ၏ အိမ္တံခါးကို ဖြင့္၀င္သြားသည္။
၀က္စ္ႏွင့္ ရွာလီသည္ တံု႔ကနဲရပ္လိုက္ၿပီး တဦးကို တဦးၾကည့္လိုက္ၾကသည္။ ၀က္စ္သည္ မၿပံဳးဘဲ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္ခ် လိုက္၏။
“ကိုင္း၊ ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ေမာင္းထု္ဖုိ႔ ရဲေဆးတင္ေပအံုးေတာ့”
No comments:
Post a Comment