အခန္း (၂၁)

(၂၁)

လမ္းတဖက္တခ်က္တြင္ တေမွ်ာ္တေခၚ လူတန္းရွည္ႀကီးျပည့္ေန၏။ သြားမရ၊ လာမရ။ ရဲမ်ားက လမ္းတေလွ်ာက္စုန္ခ်ီ ဆန္ခ်ီ သြားကာ လူအုပ္ကို ေနာက္ဆုတ္ရန္ တဟဲ့ဟဲ့ ေအာ္ေနရသည္။ ေအာက္လူအုပ္ေပၚ ျပဳတ္က်မည္စိုး၍ သစ္ပင္ေပၚမွ ကေလးမ်ားကိုလည္း ဆြဲခ်ရေသး။

ေနရာတကာတြင္ တလူလူလြင့္ေနေသာ အလံမ်ား။ ဟိုေနရာ ဒီေနရာတြင္ ခရီးဦးႀကိဳဆိုေသာ ပန္းမုခ္ဦးႀကီးမ်ား။ ယေန႔သည္ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္ တပ္စုမ်ား ျပန္လည္ေတြ႔ဆံုပြဲ၏ အထြတ္အထိပ္ေန႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၏ ကြယ္ေပ်ာက္စ ျပဳၿပီျဖစ္ေသာ တပ္ျြကင္းတပ္က်န္မ်ား ႏွစ္ပတ္လည္ စစ္ေရးျပေတာ့မည္။

မစၥက္ေဝလင္၏ အိမ္သည္ စစ္ေရးျပလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ တည္ရွိသည္။ အိမ္မေကာင္းလွေသာ္လည္း ႀကီးသည္။ သက္ေတာင့္သက္သာ ထိုင္ႏိုင္သည့္ ဆင္ဝင္ေအာက္ကေလးရွိသည္။ ရွင္သန္ေသာ တိုင္းျပည္ (အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု) ႏွင့္ ေသလြန္ေသာ တိုင္းျပည္ (ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္စု)၏ အလံႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို လႊင့္ထူထားသည္။

မစၥက္ေဝလင္၏ အိမ္ဆင္ဝင္ေဆာင္ကေလးသို႔ ရွာလီေဝလင္၏ အထူးဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ကြိ ေရာက္လာသည္။
ရွာလီက ဆီးႀကိဳ ႏႈတ္ဆက္သည္။
]]ရွင္ မေမ့ဘူးေနာ္}}
]]ကြ်န္ေတာ္ ခုနစ္ႏွစ္သားတုန္းက ညစာအတြက္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ ေၾကာ္ထားတာ ၾကည့္လိုက္လို႔ တင္မ္က မွာၿပီး အျပင္ခဏထြက္သြားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စာအုပ္ဖတ္ေနေတာ့ ေမ့သြားတယ္။ တင္မ္ ျပန္လာေတာ့ ဝက္ေပါင္ေျခာက္က မီးေသြးခဲ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ မေမ့တတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ ခင္ဗ်ားတို႔ရံုးလဲ ပိတ္သလား}}

]]ဒီေန႔ ကြ်န္မတို႔ အလုပ္လုပ္မယ္လို႔မ်ား ထင္သလားရွင္}}
ရွာလီက သူ႔ကို မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသည္။ မစၥက္ေဝလင္က သူ႔ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး အကဲခပ္ေန၏။
ရွာလီက လက္ႏွစ္လံုးခန္႔ အလံကေလးတခု ယူလာသည္။
]]ရွင္လဲ ကြ်န္မတို႔ဘက္ေတာ္သားပဲ မဟုတ္လား။ ရွင့္ဖို႔ ကြ်န္မ အလံကေလး ယူလာတယ္}}
]]ဘာအဓိပၸာယ္နဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ ထိုးရမွာလဲ}}
]]ေတာင္ပိုင္းကို ရွင္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ေပါ့ရွင္}}
]]ေကာင္းပါၿပီေလ။ ခင္ဗ်ား ထိုးေစခ်င္လဲ ထိုးရတာေပါ့}}

ရွာလီက သူ႔မိခင္၏ မ်က္စိေရွ႕ေအာက္မွာပင္ ကြိ အက်ႌ၌အလံထိုးေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမက္ဖ်ာကေလး ယူလာၿပီး ဆင္ဝင္ေလွကားေပၚ၌ ကြိႏွင့္အတူ ယွဥ္ထိုင္လိုက္သည္။
]]လူေတြ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါရွင္။ သိန္း သန္း ကုေဋပဲ}}
]]ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းသာရွိရင္ သိပ္ေက်နပ္မွာပဲ}} ကြိက ေျပာသည္။
ေနာက္ထပ္ေရာက္လာေသာ ဧည့္သည္မ်ားဆီသို႔ ရွာလီထသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဆင္ဝင္ေပၚတြင္ လူႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ခန္႔ရွိသည္။

ရွာလီျပန္လာၿပီး သူ႔ေဘးတြင္ ထိုင္သည္။
]]မစၥတာကြိ။ ပို႔စ္ ဒါရိုက္တာေတြ ဆံုးျဖတ္တာ ရွင္ေက်နပ္ရဲ႕လား}}
]]ေက်နပ္ပါတယ္။ တျခားလူကို ေရြးရင္ေတာ့ မထီမဲ့ျမင္လုပ္တာလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ထင္မိခ်င္ ထင္မိမွာ။ မစၥတာဝက္စ္ဆိုေတာ့ ဘာမွ ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေစာင့္မွာပဲ။ ခင္ဗ်ားလဲ မွတ္မိမွာေပါ့။ ဒီႏွစ္ထဲမွာ အယ္ဒီတာျဖစ္ရမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာမွ မဟုတ္ပဲ}}
]]သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ေရြးရင္ေတာ့ ကြ်န္မကို ရွင္ေျပာဖူးသလို အဲဒီအလုပ္ကို လႊင့္ပစ္ဦးမွာလားဟင္}}
]]မပစ္ေတာ့ပါဘူး။ လက္ခံဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၿပီးၿပီ}}
ရွာလီ စိတ္ထဲက ၿပံဳးလိုက္သည္။
]]ရွင္ဒီအလုပ္ကို စိတ္ဝင္စားေနၿပီလား ဟင္}}
]]ဘယ္ေလာက္စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုတာ ေျပာျပဖို႔ေတာင္ ခက္တယ္}}
]]အယ္ဒီတာ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ရွင့္စကားကို မဟာျြကားလံုးႀကီးလို႔ ကြ်န္မေျပာခဲ့တာ မွတ္မိမွာေပါ့။ ရွင္ ကြ်န္မထက္သာသြားၿပီလို႔ ဝန္ခံရေတာ့မယ္ ထင္တယ္}}
]]ကြ်န္ေတာ္ ထင္တယ္}} ကြိက တိုးတိတ္ ညင္သာဆံုး ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။ ]]ကြ်န္ေတာ္က ခင္ဗ်ားထက္ သာသလား။ ခင္ဗ်ားက ကြ်န္ေတာ့္ထက္ သာသလားဆိုတာ ေျပာဖို႔ ေစာလြန္းေသးတယ္}}

ရွာလီက လမ္းေပၚသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း
]]တေန႔က်ရင္ ရွင္အယ္ဒီတာျဖစ္မွာက က်ိန္းေသေနၿပီပဲရွင္}}
]]ကြ်န္ေတာ္သတိရသေလာက္ေတာ့ အဲ့ဒီေန႔ညက ကြ်န္ေတာ္တို႔ေျပာၾကတာ ေခါင္းႀကီး ကိစၥတခုထဲ မဟုတ္ပါဘူး}}
]]အို၊ နားေထာင္စမ္း}}
အေဝးမွ ဒစ္ဇီ သီခ်င္းသံ ၾကားရသည္။ ဩဘာသံမ်ား ရွည္လ်ားက်ယ္ေလာင္စြာ ေပၚလာသည္။ ရွာလီက ဧည့္သည္တဦးကို ထႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထိုင္သည္။

ဒစ္ဇီ။ ။ ၁၈၅၉ တြင္ ဒီ-ဒီ-အမ္မက္ဆိုသူ ေရးစပ္ေသာ သီခ်င္း။ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္စု စစ္တပ္မ်ား၏ စစ္သီခ်င္းအျဖစ္ေက်ာ္ၾကားသည္။ ၁၈၆၁ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈ တြင္ က်င္းပေသာ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္ေပါင္းစု သမီၼတဂ်က္ဖာဆန္ေဒးဗီး၏ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပြဲတြင္လည္း ထိုသီခ်င္းကိုပင္ သီဆို တီးမႈတ္ခဲ့သည္။

ကြိက စကားေျပာင္းလိုက္ၿပီး
]]ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္ျပန္ႀကီးေတြ အေၾကာင္းပါေမာကၡနီကိုလိုဗီးယပ္ေျပာပံု ခင္ဗ်ား ၾကားေစခ်င္တယ္}}
]]အမနာပေတြ ျဖစ္မွာေပါ့}}
]]ဒီလူေတြက ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေလာက္ ယူနီေဖာင္းဝတ္ၿပီး ေတာင္းစားေနတာတဲ့။ တိုင္းျပည္အတြက္ သူတို႔ အက်ိဳးျပဳႏိုင္တာကေတာ့ ျမန္ႏိုင္သမွ် ျမန္ျမန္ေသေပးဖို႔ပဲတဲ့။ ခင္ဗ်ားသာၾကားရင္ ဒီလူႀကီး အရင္က ျပည္ေထာင္စု စစ္ဗိုလ္ျဖစ္ခဲ့မွာပဲလို႔ ထင္မွာ}}

]]သူ႔အေၾကာင္း ရွင္အကုန္သိတယ္ဆို ရွင့္}}
]]သူေျပာတာသာ သိတာပါဗ်ာ}} ကြိက ရိုးရိုးသားသား ဝန္ခံသည္။
]]ရွာလီ}} သူ႔မိခင္က လွမ္းေမးသည္။ ]]ေက်ာက္ျပားေပၚထိုင္ေနတာလား}}
]]ဖ်ာခင္းထိုင္ေနတာပါ ေမေမရဲ႕}}
]]ျပည္ေထာင္စုစစ္ဗိုလ္ေတာင္ ဟုတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕လိုစိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနတဲ့ လူေတြက ဘယ္အထဲမွာမွ မပါတဲ့ သရဲေဘာေၾကာင္သူေတြသာ မ်ားပါတယ္။ ၾကည့္၊ မစၥတာ ကြိ။ ၾကည့္လိုက္စမ္း}}

တလမ္းလံုး ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္သြားသည္။ ေအာ္သံဟစ္သံမ်ား ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ စစ္ေၾကာင္းတပ္ဦးကို ႏွစ္လမ္းေက်ာ္တြင္ လွမ္းျမင္ရသည္။ ကြိ ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ လိႈက္ဖိုသြားသည္။

အခန္း (၂၀)

(၂၀)

တနလၤာေန႔၌ ပို႔စ္သတင္းစာ ဒါရိုက္တာအဖြဲ႔အစည္းအေဝးက်င္းပသည္။ ခ်ားလ္ဂါဒင္နီယာဝက္စ္ တင္သြင္းေသာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းအား ခ်ီးက်ဴးေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ အဆိုကို ပထမဆံုး စဥ္းစားဆံုးျဖတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သတင္းစာဖြဲ႔စည္းပံုကို ျပင္ဆင္သည္။ ကြယ္လြန္သူ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည့္ ႀကီးေလးေသာ တာဝန္မ်ားကို ႏွစ္ခန္း ႏွစ္က႑ခြဲလိုက္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အယ္ဒီတာအမည္ျဖင့္ ရာထူးသစ္တခုတီထြင္သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္က သတင္းဌာနကို တာဝန္ယူ၍ အယ္ဒီတာက အာေဘာ္ စာမ်က္ႏွာကို တာဝန္ယူသည္။ သတင္းအယ္ဒီတာ အီဗန္မြန္ေတဂူကို အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အယ္ဒီတာ ခန္႔သည္။ အေကာင္းဆံုး သတင္းေထာက္တစ္ဦးကို သတင္းအယ္ဒီတာ ရာထူးသို႔ တိုးျမႇင့္လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဒါရိုက္တာ အဖြဲ႔ ဥကၠဌ စတီးဝပ္ဘတ္က အယ္ဒီတာ ရာထူးအတြက္ အမည္စာရင္းတင္သြင္းရန္ဖိတ္ေခၚသည္။
ဒါရိုက္တာတဦးျဖစ္သူ မစၥတာေဟာ့ပကင္က ကိုယ့္နယ္သားမွသာ အယ္ဒီတာခန္႔မည္ဟူေသာ အစြဲမရွိသင့္ေၾကာင္း၊ ပို႔စ္သတင္းစာ ဩဇာႀကီးမားလာေနၿပီ ျဖစ္၍ ႀကံရည္ ဥာဏ္ရည္ အေကာင္းဆံုး အယ္ဒီတာကိုသာ ခန္႔သင့္ေၾကာင္း၊ ထိုအယ္ဒီတာမ်ိဳးကို နယူးေရာက္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ေဘာ့စတန္တြင္ျဖစ္ေစ၊ ဆန္ဖရန္စစ္စကိုတြင္ျဖစ္ေစ ရွာေဖြသင့္ေၾကာင္း တင္ျပသည္။

ဒါရိုက္တာ တဦးျဖစ္သူ မစၥတာေဘာ့ကမူ တနယ္သား အယ္ဒီတာမွ သင့္ေတာ္သူျဖစ္မည္ဟု မယူဆေစလိုပါ။ အယ္ဒီတာ ရာထူးႏွင့္ အလြန္သင့္တင့္သူတဦးမွာ မိမိတို႔ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ရွိေနရံုမက မိမိတို႔ သတင္းစာတြင္ပင္ရွိေနပါသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွ စ၍ တေန႔ ၁၄ နာရီ အလုပ္လုပ္ေနပါသည္ဟု တင္ျပသည္။

]]မစၥတာေဘာ့ တင္ျပတာ အလြန္ အခ်က္က်ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ အိမ္မွာ ရီယူနီယန္စစ္ေရးျပပြဲတက္ဖို႔ ဆီးနိတ္ လႊတ္ေတာ္ အမတ္တေယာက္ လာတည္းေနတယ္။ သူက ပို႔စ္သတင္းစာေခါင္းႀကီးေတြကို ဖတ္ၿပီး အလြန္အမင္း ခ်ီးက်ဴးေနတယ္။ ေရးတဲ့ ပုဂိၢဳလ္ကိုလည္း ေမးေနတယ္။ အမတ္မင္းက သူ႔နယ္က သတင္းစာမွာဆိုရင္၊ သူ႔နယ္ဆိုတာ ေဘာ္စတန္ကိုေျပာတာပါ။ မစၥတာေဟာ့ပကင္၊ ဖတ္ၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးတန္တာမပါလို႔ ဖတ္ကို မဖတ္ဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္}}

မစၥတာ ေရွာ့တာႏွင့္ မစၥတာေပၚတာတို႔က မစၥတာဟစ္ေကာ့၏ တင္ျပခ်က္ကို သေဘာတူၾကသည္။ မစၥတာ ဝီလ္မာဒင္က ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းက ထိုလူငယ္သည္ မိမိကို ဆက္ခံႏိုင္ေလာက္သည့္ အရည္အခ်င္း ျပည့္ဝသူျဖစ္သည္ဟု ေျပာဖူးေၾကာင္း၊ ထိုလူငယ္အား တာဝန္မ်ား လႊဲေပးၿပီး အနားယူေတာ့မည္ဟုပင္ မကြယ္လြန္မီက ေျပာဖူးေၾကာင္းရွင္းျပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မစၥတာကြိကို အယ္ဒီတာခန္႔ရန္ ဝမ္းသာအားရ အဆိုျပဳလိုေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။

မစၥတာ ေရွာ့တာႏွင့္ မစၥတာေပၚတာတို႔က အဆိုကို ေထာက္ခံေၾကာင္း တင္ျပၾကသည္။
မစၥတာ ခ်ားလ္စ္ဂါဒင္နီယာဝက္စ္က မစၥတာကြိအား ခ်ီးက်ဴးၾကျခင္းကို ၾကားသိရ၍ မ်ားစြာ ေက်နပ္ေၾကာင္း၊ မစၥတာကြိကို မိမိပင္ ရွာေဖြေတြ႔ရွိခဲ့ေၾကာင္း၊ ယင္းသို႔ ထက္ျမက္ေသာ အယ္ဒီတာကို ခ်ီးက်ဴးျခင္းသည္ သတိသမၸဇဥ္ရွိရွိ ေဆာင္ရြက္ေသာ ဒါရိုက္တာ (မိမိ) ကို ခ်ီးက်ဴးရာေရာက္ေၾကာင္း (ၿပံဳးၾကသည္။) မစၥတာကြိ၏ လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားသည္ အထူးသျဖင့္ မၾကာမီ လမ်ားအတြင္းက အလြန္အဆင့္အတန္းျမင့္မားေၾကာင္း၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းသာ တႏွစ္တန္သည္ ႏွစ္ႏွစ္တန္သည္ အသက္ရွည္မည္ဆိုလွ်င္ ယခု ဒါရိုက္တာႀကီးမ်ားတင္ျပေနသည့္အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ေရးမွာ ဘာမွ် ဆိုဘြယ္ရာမရွိေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ မစၥတာကြိကို စင္ေတာ္ေကာက္ခဲ့သူတစ္ဦးအျဖစ္ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ စဥ္းစာရန္ မိမိတင္ျပလိုေၾကာင္း၊ ပထမအခ်က္မွာ အသက္အရြယ္ ငယ္လြန္းေသးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒုတိယအခ်က္မွာ ဤျပည္နယ္တြင္ ႏွစ္ႏွစ္မွ်သာ ေနဖူးေသးသူျဖစ္၍ ျပည္နယ္အေၾကာင္းကို ႏိႈက္ႏိႈက္ခြ်တ္ခြ်တ္ မသိေသးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ ႀကီးမားေသာ တာဝန္မ်ား မေပးမီ ေလ့လာခ်ိန္ ေပးသင့္ေၾကာင္းတင္ျပသည္။

ဝက္စ္၏ ေဆြးေႏြးခ်က္ကို ဒါရိုက္တာမ်ား သေဘာက်ၾကသည္။ ေဆြးေႏြးမႈအရွိန္ေလ်ာ့သြားသည္။ ဥကၠဌက မဲခြဲ ဆံုးျဖတ္ရန္ အသ့္ျဖစ္မျဖစ္ေမးသည္။

]]ေနပါဦး၊ ေနပါဦး။ တျခား အဆိုတင္စရာ ရွိခ်င္ရွိေနဦးမွာေပါ့}}
အျခားအဆိုတင္မည့္သူ မရွိ။ ဒါရိုက္တာႀကီးမ်ားကလည္း နာရီတၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။
]]မစၥတာဝက္စ္}} ဒါရိုက္တာအဖြဲ႔၏ အသက္အငယ္ဆံုး ဒါရိုက္တာျဖစ္သူ သီယိုဒိုဖိုင္းက ေျပာသည္။ ]]ခင္ဗ်ားပဲ အယ္ဒီတာလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါရေစလား။ ေကာလိပ္ဥကၠဌ ရာထူးက ထြက္လိုက္ဗ်ာ}}

မစၥတာဝက္စ္က ထိုအႀကံေပးခ်က္ကို မလိမ္မိုး မလိမ္မာ မႀကံေပးခ်က္ပမာ လက္ဟန္ျဖင့္ ပယ္ခ်သည္။ သို႔ေသာ္ ဒါရိုက္တာမ်ားက မစၥတာဖိုင္း၏ အႀကံေပးခ်က္ကို စိတ္ဝင္စားၾကသည္။
မစၥတာဝက္စ္က ျငင္းသည္။
]]ဒီလိုဆိုရင္ မစၥတာဝက္စ္ အမည္တင္သြင္းတဲ့ အဆိုကို အဆိုရွင္က ျပန္ရုပ္သိမ္းဖို႔ တာဝန္ရွိပါတယ္}} မစၥတာဟစ္ေကာ့က ေျပာသည္။

သို႔ေသာ္ ဝက္စ္အမည္ကို ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းရန္ မလြယ္။ ဒါရိုက္တာမ်ားက ဇြတ္တိုက္တြန္းၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဝက္စ္က ထပ္ဆင့္ ရွင္းလင္းခ်က္ ထုတ္ရျပန္သည္။

သူ႔ ရွင္းျပခ်က္မွာ ပို႔စ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာလုပ္ရန္ မည္သည့္အခါမွ် ႀကံရြယ္ခ်က္မရွိေၾကာင္း၊ လက္ရွိအေျခအေနတြင္ သူ႔အား အမည္စာရင္းတင္သြင္းျခင္းကို သေဘာမတူညီႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဒါရိုက္တာမ်ားက က်ားကုပ္က်ားခဲ ဆက္လက္၍ စဥ္းစားေနၾကဦးမည္ဆိုလွ်င္ အစည္းအေဝး ေရႊ႕ဆိုင္းရန္ အႀကံေပးလိုေၾကာင္း စသျဖင့္ ျဖစ္သည္။

မစၥတာဟစ္ေကာ့က သေဘာမတူေသာ္လည္း အမ်ားစု ဆႏၵအရ အစည္းအေဝးကို တရက္ျခားသို႔ ေရႊ႕ဆိုင္းလိုက္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မစၥတာဝက္စ္ ဘလိန္းဥကၠဌ ရာထူးမွ ႏုတ္ထြက္လိုက္ေၾကာင္း ပို႔စ္သတင္းစာတြင္ သတင္းပါလာသည္။ ထိုေန႔ထုတ္ ပို႔စ္သတင္းစာက ဘလိန္းေကာလိပ္အတြက္ မစၥတာဝက္စ္၏ အက်ိဳးျပဳခ်က္မ်ားအေၾကာင္းကို ေခါင္းႀကီးေရးသည္။ ခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာကမူ
]ဘလိန္းေကာလိပ္မွ လူတန္းစားဝါဒကို ဆန္႔က်င္သည့္ တိုက္ပြဲႀကီး၌ ခေရာ္နီကယ္သတင္းစာ ေအာင္ပြဲခံၿပီ} ဟု ေရးသည္။

တတိယေန႔တြင္ ပို႔စ္ ဒါရိုက္တာ အစည္းအေဝးျပန္လည္က်င္းပသည္။ မစၥတာဝက္စ္ အစည္းအေဝးမတက္။ မစၥတာေဟာ့ပကင္က အစည္းအေဝး ဆက္လက္က်င္းပၿပီး လုပ္စရာရွိသည့္ ကိစၥကို ၿပီးျပန္ေအာင္လုပ္ရန္ သူ႔သေဘာထားကို တင္ျပသည္။

]]မစၥတာကြိကို အမည္စာရင္းတင္သြင္းခဲ့တဲ့ ဒါရိုက္တာႀကီးကို အဆိုျပန္လည္ရုပ္သိမ္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေမတၲာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ကန္႔ကြက္သူမရွိ တညီတညြတ္ထဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ မစၥတာကြိကို အမည္စာရင္း တင္ထားၿမဲ တင္ထားရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ကို မဲေပးရမွာပဲ}} ဟု မစၥတာဟစ္ေကာ့က ေျပာသည္။

ကြိ၏ အမည္ကို တာဝန္သိစြာ ရုပ္သိမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ဒါရိုက္တာအားလံုးက ဝက္စ္ကို ပို႔စ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာခန္႔လိုက္သည္။ အထူးဆံုးျဖတ္ခ်က္အျဖစ္ အယ္ဒီတာမရွိခ်ိန္တြင္ စြမ္းစြမ္းတမန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္အတြက္ မစၥတာကြိအား ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းႏွင့္ မစၥတာကြိ၏ လစာေငြကို တႏွစ္ေဒၚလာ ၁၈၀ဝ သို႔ တိုးျမႇင့္ေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

မစၥတာဟစ္ေကာ့မွတပါး အျခားဒါရိုက္တာမ်ားကမ်ားစြာ ေက်နပ္အားရျဖစ္ၾကသည္။ ျပည္နယ္အတြင္း စြမ္းရည္အထက္ျမက္ဆံုး၊ အရည္မြန္ဆံုး၊ လူသိအမ်ားဆံုး လူငယ္မ်ားအနက္ တဦးကို မိမိတို႔ သတင္းစာအတြက္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ခန္႔ထားႏိုင္လိုက္သျဖင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းပင္ ခ်ီးက်ဴးေနမိၾကသည္။

ပို႔စ္သတင္းစာ၏ ပရိသတ္တဦးကမူ သူတို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသည္။ မစၥရွာလီေဝလင္ျဖစ္၏။ ရွာလီက ကြိကို မဆိုင္းမတြ အယ္ဒီတာခန္႔သင့္သည္ဟု ယူဆသည္။ မစၥတာဝက္စ္လည္း အယ္ဒီတာေကာင္းတစ္ေယာက္ေလာက္ေလာက္လားလား ျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း ဘလိန္းေကာလိပ္ ဥကၠဌရာထူးမွ မထြက္သင့္ဟု သူထင္သည္။

ထိုသေဘာထားကို ရွာလီၾကာရွည္စြည ႏွလံုးသြင္းေနရန္ မလို။ အယ္ဒီတာသစ္ ဝက္စ္ကိုယ္တိုင္ သူ႔ဆီသို႔ ျမဴးတူးတက္ျြကစိတ္အားထက္သန္စြာ ေရာက္လာသည္။

]]ေကာလိပ္ႀကီးေတာ့ ေခါင္းေပၚကက်သြားၿပီ။ ဟူး။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အစမွာ ေက်ာင္းသားကေလး ေပ်ာ္သလို ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ။ စိတ္လြတ္လူလြတ္ျဖစ္သြားတာပဲ။ ပို႔စ္အတြက္ အင္အားေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ စီမံကိန္းေတြ ကြ်န္ေတာ့မွာ တၿပံဳႀကီးရွိတယ္}}

]]မစၥတာကြိေကာ စိတ္ပ်က္ေနသလား}} ရွာလီက ေမးသည္။
ထိုေမးခြန္းေၾကာင့္ ဝက္စ္ အံ့အားမသင့္။ သို႔ေသာ္ ကြိအယ္ဒီတာရာထူးရသင့္သည့္ အခြင့္အေရး ရွိသည္ဟု ရွာလီထင္ေနေၾကာင္း သူ႔ေလသံမွာ ေပၚေနသည္ဟု ထင္မိ၏။
]]စိတ္ပ်က္မယ္ မထင္ပါဘူး}} ဝက္စ္က ျပတ္ျပတ္ေျဖသည္။
]]ဘာေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္ရမွာလဲ။ သူေစာင့္ရလွ တႏွစ္၊ အမ်ားဆံုး ႏွစ္ႏွစ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ပို႔စ္မွာ တသက္လံုး လုပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး}}

ဝက္စ္က အေျခအေနကို အၾကမ္းဖ်င္း ေျပာျပေနသည္။
]]သူ႔တက္လမ္းကို ကြ်န္ေတာ္ မပိတ္ပါဘူး။ သူျမန္ျမန္တက္ႏိုင္သေလာက္ တြန္းတင္ေပးခ်င္တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ေပါ့။ သူ႔ကို ရွာေတြ႕ထားတာမဟုတ္လား။ သူက သိပ္ထက္ျမက္ေပမယ့္ သိပ္ငယ္ေသးတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳကလဲ သိပ္နည္းေသးတယ္။ အခ်ိန္ နည္းနည္းလိုေသးတယ္။ အခ်ိန္မက်ေသးပဲ တာဝန္ႀကီးႀကီး သြားေပးရင္ နလံမထူႏိုင္တဲ့အမွားမ်ိဳးလုပ္မိမွာေသခ်ာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘုရင္မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘုရင္အရြယ္မေရာက္ခင္ ရင္ခြင္ပိုက္ နန္းစံရတဲ့လူပါ}}

ရွာလီက မတရားအထင္လြဲမိေလျခင္းဟု ေတြးမိသည္။
]]ရွင္က ကြ်န္မထက္ အလိမၼာလည္းႀကီးပါေပတယ္။ အျမင္လဲ က်ယ္ပါေပတယ္ရွင္}}
]]ေတာ္စမ္းပါ}}
]]ကြ်န္မပါရဂူကေလးမွာ ဒီလိုမိတ္ေဆြေကာင္းရွိတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ပါရဂူလည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကေလးလည္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး}}
]]တျခားလူ ဆိုရင္လည္း ကြ်န္ေတာ့လိုပဲ လုပ္မွာပါ}}
]]တျခားလူဆိုရင္ ဒီလိုသေဘာထား ႀကီးခ်င္မွ....}}
ဤစကားကိုလည္း ဝက္စ္ လက္မခံ။
]]ရွင္အယ္ဒီတာလုပ္ရမွာ သေဘာေတာ့ က်ပါတယ္ေနာ္}}

]]သိပ္သေဘာက်တယ္။ ဒီအလုပ္ထက္ ျမင့္ျမတ္တဲ့အလုပ္ဘယ္မွာရွိမွာလဲ။ ဘလိန္းေကာလိပ္မွာဆိုရင္ ေက်ာင္းသားလက္ဆုပ္စာေလာက္ကိုသာ လက္လွမ္းမီတာ။ သတင္းစာ ဆိုေတာ့ ဧရာမ နယ္က်ယ္တာေပါ့။ တေန႔ကို လူတသိန္းေလာက္ ေနာက္လိုက္ရွိေနတာ။ မနက္တိုင္း တိုးတက္မႈေတြ၊ ေျမႇာ္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ရဲရင့္မႈ၊ ရိုးသားမႈ၊ ၾကင္နာမႈ၊ ယံုၾကည္မႈေတြကို တရားေဟာဖို႔ ပရိသတ္ရွိေနတာပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အျမင္ေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ ေျမႇာ္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေတြးေခၚပံုအေလ့အထေတြကို ပႇံုေလာင္းေပးႏိုင္မွာ}}

ဝက္စ္သည္ ည ၁၁ နာရီထိ စကားထိုင္ေျပာသည္။ ရွာလီကလည္း အထင္တႀကီး နားေထာင္သည္။ ဝက္စ္ ျပန္သြားခ်ိန္တြင္ ကြိ မေက်မလည္မ်ားျဖစ္ေနမလား ဟူေသာ စႏိုးစေနာင့္ စိတ္ကေလးသညူ္ ရွာလီ၏ ရင္ထဲတြင္ က်န္ခဲ့သည္။ ရက္အတန္ၾကာ၍ ကြိကို ေတြ႔မွ ထိုစႏိုးစေနာင့္စိတ္ကေလးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။

ကြိတြင္ ေလာကကို ေထာင္းခ်င္သည့္ သေဘာထား တျပားသားမွ် မရွိ။

အခန္း (၁၉)

(၁၉)

ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း၏ နာေရးသတင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ သူ႔ခမ်ာ ရီယူနီယန္ နဲ႔ လြဲရရွာတယ္ ဟူေသာ အေတြးေပၚမိ၏။
ရက္မ်ား မၾကာမီအတြင္း ၿပိဳကြဲသြားေသာ စစ္တပ္မ်ားမွ စစ္ျပန္မ်ား၏ ႏွစ္စဥ္ ျပန္လည္ ေတြ႔ဆံုပြဲကို ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ က်င္းပေတာ့မည္ျဖစ္၏။
ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းသည္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀အတြင္း ထိုပြဲမ်ားကို တႀကိမ္မွ် မလြတ္တမ္း ပါဝင္ဆင္ႏႊဲခဲ့၏။
ၿမိဳ႕လူထုသည္ စစ္သားေဟာင္းႀကီးကို ေကာင္းမြန္စြာ သၿဂိဳလ္ၾကသည္။ မ်က္ရည္က်ၾကသည္။ သူ႔လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာသည္ သူတန္ဖိုးထားေသာ အႀကံေပးပုဂိၢဳလ္တဦး၊ မိတ္ေဆြ တဦး ဆံုးရံႈးရေလျခင္း ဟူေသာ စိတ္ျဖင့္ သခ်ႋဳင္းမွ အိမ္သို႔ ျပန္လာခဲ့၏။

သူျပန္လာေသာအိမ္မွာ မစၥက္ပိန္တာ၏ အိမ္မွ ပိဋကတ္ခန္းကေလး မဟုတ္။ ၿမိဳ႕စားႀကီး ဂေလာက္စက္စတာလမ္းေပၚရွိ အိမ္ေကာင္းကေလးတလံုးျဖစ္၏။ အေၾကာင္းမူ ပါေမာကၡနီကိုလိုဗီးယပ္သည္ သူႀကိဳတင္ႀကံရြယ္ထားခဲ့သည့္အတိုင္း ေမလဆန္းတြင္ အိမ္ေျပာင္းထားခဲ့ၿပီး ကြိလည္း သူႏွင့္အတူ လိုက္ေျပာင္းလာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ရီယူနီယန္။ ။ အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္စု တပ္မ်ားဘက္က ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကသည့္ စစ္ျပန္မ်ား၏ ျပန္လည္ ေတြ႔ဆံုပြဲ စစ္ေရးျပအခမ္းအနား။

ညေန ၆ နာရီခြဲအခ်ိန္ျဖစ္၏။ ကြိသည္ အိမ္တံခါးကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ေသာ့ျဖင့္ ဖြင့္ကာ အေပၚထပ္သို႔ တက္လာသည္။ နီကိုလိုဗီးယပ္သည္ ဧည့္ခန္းျပတင္းေပါက္အနီးတြင္ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ရင္း စာဖတ္ေနသည္။
]]ျပန္လာပီကိုး။ ခါတိုင္းထက္ ေနာက္က်ပါလားလို႔ က်ဳပ္ေတြးေနတာ}}
]]ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း အသုဘ လိုက္ပို႔ေနလို႔ပါ။ လူေတာ္ေတာ္ စည္တယ္ဗ်ာ}}
]]ေအာ္}}
ကြိသည္ ကုလားထိုင္ တလံုးေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဤအိမ္အသစ္တြင္ သူ႔ေနေရးထိုင္ေရး အလြန္သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္။ တပတ္လွ်င္ ခုႏွစ္ေဒၚလာခြဲသာ ေငြထည့္ရ၍ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရွိလြန္းသည္ဟုပင္ ဆိုရမလား မသိ။ နီကိုလိုဗီးယပ္သည္ အိမ္ကို အစြမ္းကုန္ မြမ္းမံျပဳျပင္ထားသည္။

]]တခ်ိဳ႕လူေတြဆိုရင္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲကိုေတာင္ မဝင္ႏိုင္လို႔ အျပင္မွာ ရပ္ေနၾကရတယ္}}
]]သူ႔အေတြးအေခၚနဲ႔ သူေတာ့ လူေတာ္ တေယာက္ပါပဲေလ}} နီကိုလိုဗီးယပ္သည္ ျပတင္းေပါက္ျပင္ပသို႔ ေငးၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။
]]နီးနီးကပ္ကပ္ သိလာမွ သူ႔အေတြးအယူေတြဟာ အေတာ္ျမင့္မားမွန္း သိရတယ္}}
နီကိုလိုဗီးယပ္က ေဆးလိပ္ ဆက္ေသာက္ေနသည္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး တိတ္ဆိတ္ျခင္းကို အရသာ ခံေနၾကသည္။ ညစာစားဝိုင္းမ်ားတြင္လည္း သူတို႔ ၿငိမ္ၿငိမ္စားေလ့ရွိသည္။ တခါတရံ စကားတလံုးတေလမွ်ပင္ ဟဟမေျပာမိၾက။

]]သူ႔ေနရာ လူေရြးဖို႔ ပို႔စ္ ဒါရိုက္တာေတြ ဘယ္ေတာ့ စည္းေဝးၾကမွာလဲ}}
]]မသိပါဘူး။ အျမန္ဆံုးေတာ့ လုပ္ၾကမွာေပါ့}}
]]ခင္ဗ်ားကို ေရြးမွာေသခ်ာတယ္လို႔ပဲ က်ဳပ္ထင္ေနတယ္}}
နီကိုလိုဗီးယပ္က ေျပာသည္။

]]မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေပးရာတာဝန္ ယူမွာပဲ}}
ကြိက နာရီၾကည့္ၿပီး ထလိုက္သည္။
]]ခဏေလးမ်ား နားပါဦးလားဗ်ာ။ က်ဳပ္နဲ႔လဲ အေဖာ္အေလွာ္ လုပ္ရတာေပါ့}}
]]ကြ်န္ေတာ့္ စာအုပ္အတြက္ တာဝန္က ရွိေသးလို႔ပါ}} ကြိက တံု႔ဆိုင္းဆိုင္း ေျဖသည္။
ကပ္လ်က္ရွိ သူ႔အိပ္ခန္းသို႔ ဝင္သြားကာ တံခါးပိတ္လိုက္ၿပီးမွ အဖိုးႀကီးႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာရန္ အခ်ိန္ပို ေပးသင့္သည္ဟု သူေတြးမိ၏။

တကိုယ္ေကာင္းစိတ္ျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္ သူ႔အိမ္တြင္းေရး အစီအမံမွာ ဟန္က်ရွိလွသည္ဟု မဆိုႏိုင္။ သက္ေတာင့္သက္သာ ပို၍ ရွိေသာ္လည္း သူ႔အလုပ္က သက္ေတာင့္သက္သာေနေရးထိုင္ေရးေပၚ၌သာ တည္သည္မဟုတ္။ မစၥက္ပိန္တာအိမ္တြင္ ေနစဥ္က အိမ္စရိတ္ေပးရသေလာက္ပင္ ယခုေပးေနရေသာ္လည္း လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ ေနရခ်ိန္ နည္းလွသည္။ အဖိုးႀကီးအေပၚ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ တာဝန္ရွိရမလိုလို ျဖစ္ေနသည္မွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္စရာေကာင္းသည္။

မစၥတာပိန္တာအိမ္ရွိ ပိဋကက္ခန္းေလးသို႔ ျပန္ေျပးခ်င္စိတ္ေပၚေနေၾကာင္း သူ႔ကိုယ္သူ သိ၏။ ကမၻာေပၚတြင္ အလြတ္လပ္ဆံုး လူသည္ ယခုမလြတ္လပ္ေတာ့။ ပါေမာကၡႀကီးကို သူ အိမ္ေျပာင္းေတာ့မည္ဟု ေျပာရန္ခက္သည္။ အဖိုးႀကီးက ငိုႀကီးခ်က္မ လုပ္ခ်င္လုပ္မည္။ ေဒါသျဖစ္စရာ ေကာင္းဆံုးမွာ နီကိုလိုဗီးယားသည္ သူ႔လိုပင္ တေကာင္ျြကပ္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တကိုယ္ေရ တကာယထဲေနရျခင္းကို မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနရံုမက သူ႔ကို မွီခိုအားထားေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ၊ ဤအိမ္တြင္ သူေက်နပ္သည္။ သူ႔စာအုပ္အလြန္တြင္က်ယ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံၾကမၼာသည္ သူ႔အခ်ိန္ဇယားသစ္ႀကီးကို ဗံုးပစ္ခြင္းျပန္ၿပီ။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္၍ ဒါရိုက္တာမ်ားက သူ႔ကို အစားထိုး ခန္႔ခ်င္ ခန္႔မည္။ ခန္႔ခ်င္မွလည္း ခန္႔မည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကို အယ္ဒီတာ အျဖစ္ေရြးခ်ယ္လွ်င္ လက္ခံမည္ဟု သူ ယတိျပတ္ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

သတင္းစာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြိသည္ ဝိညာဥ္ေလာကႏွင့္ ကေဝေလာကကို ]]ဖြင့္ခ်}}မည္ဟု တက္ေထာင္ေမာင္းနင္း ေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ နတ္ဝင္သည္တို႔၏ ေဖာက္သည္ေကာင္းႀကီးျဖစ္သြားရသည့္ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ သိပၸံပညာရွင္အခ်ိဳ႕၏ အျဖစ္မ်ိဳး ႀကံဳေနသည္။

အယ္ဒီတာဘဝကို ယခင္က သူ သေရာ္ေမာ္ကားျပဳခဲ့ေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ယခု အႀကီးအက်ယ္ ေလးစားလာသည္။ သတင္းစာ အလုပ္က သူ႔ကို အံ့မခန္း က်ံဳးသြင္းသည္။ ဤပညာသည္ ထူးထူးဆန္းဆန္း စြဲမက္စရာ ေကာင္းေသာ လက္ငင္း လက္ေတြ႔သိပၸံပညာျဖစ္သည္။

ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း နာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္ႏွင့္ ကြယ္လြန္ၿပီးသည့္ေနာက္ အယ္ဒီတာ တာဝန္ကို သူလံုးလံုးလ်ားလ်ားေဆာင္ရြက္ရသည့္ အခ်ိန္အတြင္း သူ႔တသက္တြင္ ႀကံဳဖူးသမွ် အာရံုခံစားမႈမ်ားထက္ သူ႔ကို သာလြန္ညႇိဳ႕ငင္ႏိုင္ေသာ ပႇုဂၢိဳလ္ေရး ဩဇာအာဏာ သေဘာကို သူႀကံဳေတြ႕လာရေလသည္။

ထိုဆြဲေဆာင္မႈမ်ိဳး သက္သက္မွ်ျဖင့္ကား သူ႔စၢာအုပ္ႀကီးကို သူ စိမ္းကားႏိုင္မည္ မဟုတ္။ သူ႔ကို အယ္ဒီတာခန္႔လွ်င္ လက္ေထာက္တဦးလည္း ခန္႔မည္ျဖစ္၍ နံနက္ပိုင္းအခ်ိန္မ်ားသည္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္အခ်ိန္ျဖစ္မည္။ ထိုအခ်ိန္သည္ တေန႔ေလးနာရီမွ် ရွိမည္။ တေန႔ ေလးနာရီႏႈန္းႏွင့္ဆိုလွ်င္ သူ႔စာအုပ္ႀကီးကို ေလးႏွစ္ခြဲအတြင္း ၿပီးစီးႏိုင္မည္။

ကြိသည္ စားပြဲ၌ ထိုင္လိုက္သည္။ စာရြက္မ်ား၊ စာအုပ္စာတန္းမ်ား၊ ခဲတံ ခဲဖ်က္မ်ား စသည္ သူအသံုးလိုသမွ် ပစၥည္းမ်ားက အသင့္ရွိေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူ ဘာတခုကိုမွ် မကိုင္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔စိတ္သည္ မူလအေတြးသို႔ ျပန္ေရာက္သြားၿပီး ဧည့္ခန္းသို႔ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

နီကိုလိုဗီးယပ္သည္ သူ႔ေနရာတြင္ ထိုင္ၿမဲ ထိုင္ေနသည္။
]]အား၊ ဥာဏ္မီးမေတာက္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္}}
]]ဒါလဲ တေၾကာင္းေပါ့ေလ}}
]]က်ဳပ္ ပ်င္းေနမွာစိုးလို႔ ထြက္လာတာမ်ားလားဗ်ာ}}
ကြိက ကုလားထိုင္တြင္ မရႊင္မပ် ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ စကားတခြန္းမွ် ျပန္မေျပာ။
]]ပို႔စ္ထဲမွာ ဖတ္ရတယ္}} နီကိုလိုဗီးယပ္က စကားဆက္သည္။
]]ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းက ေရာဂါသက္သာေနၿပီးမွ ရီယူနီယန္လို႔ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ ကိစၥကို လုပ္ရင္း အိပ္ရာထဲ ျပန္လဲတာဆိုပဲ။ ဒီလို သူေတာင္းစားအုပ္အတြက္ ကိုယ့္အသက္မ်ား အဆံုးခံရတယ္လို႔ဗ်ာ}}
]]စစ္ျပန္ေတြကို ခင္ဗ်ား ဒီလိုပဲ ျမင္ေနသလား}}
]]သူတို႔ ဝတ္ပံုစားပံုေတြကို ခင္ဗ်ား ေတြ႔ဖူးသလား}}
]]ဟင့္အင္း}}
]]က်ဳပ္က ဒီမွာ ေနတာၾကာေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္း သိသင့္သေလာက္ သိတယ္။ ေရွ႕အပတ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ား ေတြ႔ရေတာ့မွာပါ။ ေလ့လာၾကည့္ေပါ့}}
]]ကြ်န္ေတာ္လဲ စီစဥ္ထားပါတယ္}}
ကြိကို ရွာလီေဝလင္က သူတို႔အိမ္ ဆင္ဝင္ေပၚမွ လာၾကည့္ရန္ ဖိတ္ေခၚထားသည္။

]]ခင္ဗ်ားေတြ႔ပါလိမ့္မယ္ဗ်ာ။ တသက္လံုး ရိုးရိုးသားသားအလုပ္ဆိုလို႔ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခဲ့တဲ့ စုတ္တီးစုတ္ဖတ္ အိုနာက်ိဳးကန္းေတြ}}
နီကိုလိုဗီးယပ္သည္ ေဆးလိပ္ကို ကုန္ေအာင္ ေသာက္ၿပီး စကားျပန္ဆက္သည္။
]]လယ္ထြန္ရတာထက္ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ငယ္ငယ္က စစ္ထဲ ဝင္ခဲ့တဲ့ လူေတြေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ တျခားလုပ္စရာမရွိလို႔ရင္လဲ ျဖစ္မယ္။ အတင္းစစ္ထဲ ဆြဲသြင္းခံရလို႔ရင္လဲ ျဖစ္မယ္။ စစ္ၿပီးေတာ့ သမိုင္းမွာ ဒုစရိုက္အေပြဆံုးလူေတြ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ ျမင္ေဇာင္း ေစာင့္တဲ့လူက သူရဲေကာင္းႀကီး ျဖစ္လိုျဖစ္။ ဒီေတာ့ တသက္လံုးထိုင္စားဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ လူေတြၾကည့္ေတာ့ သန္သန္မာမာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ျပည္နယ္နဲ႔ အိတ္ထဲက ေဒၚလာသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို မ်ိဳဆို႔ပစ္ၾကတာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကလဲ သူတို႔ကို ရရာအလုပ္ျပန္လုပ္ၾကဖို႔ ေျပာဝံ့တဲ့သတိၲ မရွိၾကဘူး။ တေယာက္မက်န္ ေသကုန္ေတာ့မွ ကိစၥ ၿငိမ္းေတာ့မွာပဲ}}

ကြိသည္ သိပၸံပညာရွင္စိတ္ရွိသူျဖစ္၍ အျခားသူေျပာစကားႏွင့္ မေက်နပ္။ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေလ့လာသည္။ ဤျပည္နယ္ႏွင့္ အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္း ျပည္နယ္မ်ား၏ သမိုင္းမွတ္တမ္းမ်ားကို ေလ့လာေနခဲ့သည္မွာ တႏွစ္ရွိၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ နီကိုလိုဗီးယပ္က စစ္ျပန္ဆယ္ေယာက္တြင္ တေယာက္ရွိမည့္ လူစားမ်ိဳးကို ျပယုဂ္လုပ္ၿပီး သမိုင္းကို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာေနေၾကာင္း သူသိသည္။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။

]]ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ထားတဲ့ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြရဲ႕ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားအျမင္ကေတာ့ တျခားစီပဲ}}

]]က်ဳပ္ေျပာတာ ယံုလာေအာင္ ေရွ႕ဆက္ဖတ္ဦးေပါ့}}
]]ခင္ဗ်ားက်ေတာ့ ဖတ္ကို မဖတ္ဘူး မႈတ္လား}}
ပါေမာကၡက ရယ္၍
ၡ]]ဖတ္ပီလားဗ်ာ။ ဗိုလ္မွဴးဘရြတ္ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ဖတ္တယ္။ သတင္းစာေတြမွာ ဖတ္တယ္။ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ သမိုင္းကိုဘယ္ေရွာင္လို႔ရမလဲ။ ကဲ၊ ညစာ ေခါင္းေလာင္းတီးေနပီ။ ဆင္းၾကစို႔}}
ညစာစားၿပီးၾကေသာအခါ ကြိက
]]မေန႔ညက ခင္ဗ်ား အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ဘူးထင္တယ္}}
]]အင္း ေရာဂါေဟာင္းေပါ့ဗ်ာ။ ခဏပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္တေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိေနေတာ့ ေရာဂါေပၚတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အားရွိတယ္}}

]]အကူအညီလိုလဲ ေခၚလိုက္ေပါ့ဗ်ာ}} ကြိက ေျပာသည္။
]]ေက်းဇူးပါပဲ}}

နီကိုဗီးယပ္က မ်က္လံုးနက္မ်ားျဖင့္ သူ႔ကို ဆန္းဆန္းျပားျပား ၾကင္နာစြာ ၾကည့္ေနသည္ကို ကြိ ေတြ႔လိုက္ရ၏။

ကြိ ညပိုင္းအလုပ္သို႔ သြားေသာအခါ စိတ္စေႏွာင့္စနင္းျဖစ္ရေသာ အေတြးႏွစ္ခုက သူ႔ကို အာရံု ရႈပ္ေထြးေစသည္။ အေတြးတခုမွာ ပါေမာကၡႀကီးက သူ႔ကို လက္ကတံုးေတာင္ေဝွး လုပ္လာျခင္းျဖစ္၏။ ဒုတိယအေတြးမွာ အိုင္ယာလန္ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲမွ ေျပးလာခဲ့သူက အေမရိကန္ေတာင္ပိုင္း စစ္ျပန္မ်ားကို သြားပုပ္ေလလြင့္ေျပာေန၍ ဆန္းေနျခင္း ျဖစ္၏။

ထိုအေတြးႏွစ္ခု သည္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ သံမိႈႏွက္သလို စြဲေနေလ၏။

အခန္း (၁၈)

(၁၈)

ဘလိန္းေကာလိပ္၏ ခရီးလမ္းသည္ မေျဖာင့္ျဖဴး။ ဥကၠဌဝက္စ္၏ ထျြကႏိုးၾကားေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ပြန္းပဲ့ေစသည့္ အေႏွာင့္အယွက္မ်ား တေဆာင္းလံုးေပၚေနခဲ့သည္။

ေကာလိပ္က စိတ္ပ်က္စရာႏွင့္ဖြင့္သည္။ ေက်ာင္းသား တိုးလာသည္။ သို႔ေသာ္ တိုးလာသည့္ အေရအတြက္မွာ ၉ ေယာက္ထဲသာ။ ဝက္စ္က ေက်ာင္းသား ၅၀ တိုးမည္ဟုမွန္းသည္။ ေက်ာင္းသားဦးေရ စုစုေပါင္း ၁၆၇ ဦး စာရင္းကို ေအာက္တိုဘာ အစည္းအေဝးတြင္ တင္ျပေသာအခါ ေဂါပကအဖြဲ႔က တပတ္ရိုက္ခံရသလို သေဘာထားသည္။ ေၾကာ္ျငာအတြက္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားသည္။ ဥကၠဌအလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ေႏွာင္းသည္ စသျဖင့္ အျပစ္တင္ၾကသည္။

]]ကုန္က်စရိတ္ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းတက္ၿပီး ေက်ာင္းသားအသစ္ ၉ ေယာက္ထဲတိုးတယ္}} ေဂါပက တဦးက တံုးတိ အျပစ္တင္သည္။

ထိုပုဂိၢဳလ္မွာ ဂ်ိမ္းစ္အီးဝင္းတားဆိုသူျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္သည္။ ေကာလိပ္အတြက္ ၿမိဳ႕ေတာ္က ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာ ခုႏွစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ ေထာက္ပံ့ရ၍ ေကာလိပ္ေဂါပကအဖြဲ႔သို႔ အဖြဲ႔ဝင္သံုးဦး ကိုယ္စားလွယ္ လႊတ္ခြင့္ရွိသည္။

ဝင္းတား၏ မိတ္ေဆြႀကီး မစၥတာဖိုင္းရွိေသးသည္။ မစၥတာဖိုင္းသည္ ေကာလိပ္အတြက္ ေဒၚလာငါးေသာင္း လွဴခဲ့သည္။ ထိုေငြကို ရန္ပံုေငြ ဖြင့္ထားသည္။

ဝက္စ္ကို ဥကၠဌေရြးရာ၌ ေဂါပကအဖြဲ႕က တညီတညြတ္တည္း မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ခဲ့။ ခုႏွစ္မဲ ငါးမဲႏွင့္ ေရြးခဲ့ရသည္။ ထိုအကြဲသည္ သက္စိုး ရွည္ေနေလသည္။ ပို၍ပင္ နက္ရိႈင္းလာေသး၏။ ဝက္စ္တင္ျပလာသည့္ ေထာက္ခံအႀကံေပးခ်က္မွန္သမွ်ကို စဥ္းစားရာ၌ ခုႏွစ္မဲ ငါးမဲ ကြဲၿမဲ ကြဲေနျပန္၏။
ဝက္စ္၏ စြမ္းအင္ႏွင့္ စိတ္ဓာတ္ကား ႀကီးမားခိုင္ၿမဲလွ်က္ပင္ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕ကိစၥတြင္ အလားအလာ မေကာင္းေသာ္လည္း ေကာလိပ္လုပ္ငန္းသည္ လူမႈျမႇင့္တင္ေရးလုပ္ငန္း၏ တကယ့္လက္နက္ကရိယာျဖစ္သည္ဟု သူခံယူၿမဲ ခံယူသည္။

မဟာဌာနမ်ား၏ ဆရာစာရင္းကို စစ္ေဆးသည္။ ေက်နပ္စရာမေတြ႔။ ပါရဂူဘြဲ႕ရသူ သံုးဦးသာ ပါဝင္သည္။ ဆရာတို႔၏ ပ်မ္းမွ် ပညာရည္သည္ အလယ္အလတ္အဆင့္ထက္ပင္ နိမ့္က်ေနသည္။ အေပါစားေကာလိပ္အတြက္ အေပါစားဆရာမ်ားသာ ျဖစ္ေနေလသည္။ ဤဆရာအဖြဲ႔မ်ိဳျဖင့္ဆိုလွ်င္ ဘလိန္းေကာလိပ္ကို ထူးခြ်န္ေျပာင္ေျမာက္ေသာ အဆင့္အတန္းသို႔ မပင့္တင္ႏိုင္။

ဝက္စ္၏အႀကံမွာ ပညာရည္ညံ့ေသာဆရာမ်ားကို တသုတ္စီ ျဖဳတ္ပစ္ၿပီး ပညာရည္ခြ်န္သူမ်ားျဖင့္ အစားထိုးသြားရန္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အဟန္႔အတားႀကီးက ရွိေနျပန္၏။ ပထမတန္းစားပညာရွင္မ်ားက ပထမတန္းစား လစာရိကၡာကိုေတာင္းၾကသည္။ ဘလိန္းေကာလိပ္၏ လက္ရွိအေျခအေနက ထိုလစာရိကၡာမ်ိဳးကို ေပးႏိုင္စြမ္း မရွိ။

ပထမဆံုး ဆရာမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုပြဲတြင္ပင္ ဝက္စ္ လက္မခံႏိုင္သူ ဆရာတစ္ဦးေပၚလာ၏။ တႏွစ္ ေဒၚလာတေထာင္ေပးထားရသည့္ သခ်ၤာလက္ေထာက္ပါေမာကၡ ဟတ္ကေလယန္း ဆိုသူျဖစ္သည္။ သူ႔အျပဳအမူ အေျပာအဆိုက ပညာရွင္ႏွင့္ မတူဟု ဝက္စ္ထင္သည္။ သူ႔ကို ရာထူးႏွင့္ မတန္သူဟု ဝက္စ္က ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဒီဇင္ဘာလလယ္တြင္ လက္ေထာက္ပါေမာကၡ ယန္းထံ အေၾကာင္းၾကားစာ ပို႔လိုက္သည္။ ခရစ္စမတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္အၿပီးတြင္ ျဖဳတ္ပစ္ေတာ့မည္။

လက္ေထာက္ပါေမာကၡက လူႀကီးလူေကာင္းလို အသာေခါင္းလွ်ိဳၿပီး ထြက္မသြား။ ဘလိန္းေကာလိပ္ႏွင့္ ဥကၠဌ ဝက္စ္ကို တရားစြဲသည္။ တႏွစ္အတြက္ လစာအျပည့္ ေလ်ာ္ေၾကးေတာင္းသည္။ သူ႔တြင္ ကေလးေျခာက္ေယာက္ရွိပါသည္။ ဤအလုပ္ေပၚတြင္ မွီခို စားေသာက္ေနရပါသည္ဟု ရံုးေတာ္တြင္ ေလွ်ာက္သည္။

ယန္းသည္ ေကာလိပ္တြင္ ေက်ာင္းသားႏွင့္လည္း မတည့္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ခ်င္းႏွင့္လည္း မသင့္သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဂါပကအဖြဲ႔တြင္ ဝင္းတားအုပ္စုက ပါေမာကၡယန္းခမ်ာ ပတ္ႀကမ္းတိုက္ခံရရွာသည္ဟု ယူဆသည္။ လူထု အက်ိဳးစီးပြား ျပႆနာမဟုတ္၊ လူတန္းစား တခု၏ အက်ိဳးစီးပြား ျပႆနာဟု သူတို႔က အကဲျဖတ္သည္။

အဖိႏွိပ္ခံမ်ားႏွင့္လူထုႀကီးဘက္က ရပ္တည္သည္ဟု ေျြကးေၾကာ္ေသာ ခေရာ္နီကယ္ ညေနသတင္းစာက ပါေမာကၡယန္း၏ ေၾကညာခ်က္ကို ေဖာ္ျပကာ သတင္းကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေရးသည္။ ]]လက္သီးပုန္း ေကာလိပ္}} ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေခါင္းႀကီးေရးကာ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္သည္။

ေကာလိပ္၏ ဥပေဒအတိုင္ပင္ခံမ်ားက ပူညံ ပူညံလုပ္ေနေသာ ပါေမာကၡေလးအား ေလ်ာ္ေၾကး ေဒၚလာသံုးရာေပး၍ အမႈေက်ေအးရန္ အႀကံေပးေသာအခါ ဝင္းတားက ေျဗာင္ေဝဖန္ေတာ့သည္။ ဆရာအေျပာင္းအလဲမ်ားကို ေဂါပက အဖြဲ႔၏ ႀကိဳတင္ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ မလုပ္ရန္ ဥကၠဌအား ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည့္ အဆိုတင္သြင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ခုႏွစ္မဲ ငါးမဲျဖင့္ပင္ ရံႈးသြား၏။

မစၥတာဖိုင္းက ]]ဥကၠဌ ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ယံုၾကည္မႈ မရွိရင္လဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ ဥကၠဌအသစ္ ရွာေပါ့ဗ်ာ}} ဟု ေဒါသတႀကီးေျပာသည္။

]]အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျပာေနတာေပါ့}} ဂ်ိမ္းစ္အီးဝင္းတားက ခြန္းတံု႔ျပန္သည္။

၀က္စ္သည္ ဆရာအဖြဲ႔ ေနာက္ထပ္ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို ေရွ႕ႏွစ္အထိ ေရႊ႕ဆိုင္းထားလိုက္ေလသည္။ ေကာလိပ္ေငြေရး ေၾကးေရး အေျခခိုင္ရန္၊ ပိုလွ်ံေနေသာ သူ႔ကိုယ္စြမ္း ဥာဏ္စြမ္းမ်ားကို ေဇာက္ခ်အသံုးခ်ရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလုပ္ငန္းတြင္လည္း ေဂါပကအဖြဲ႕ထဲမွ တယ္တို႔၏ တံတိုင္းထူထူႀကီးႏွင့္ ဝင္တိုးမိျပန္သည္။

ဝက္စ္သည္ အသက္အရြယ္ ႏုေသးေသာ္လည္း ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ အေျပာေကာင္း၊ အေဟာေကာင္းအျဖစ္ လူသိမ်ားသည္။ သူ႔ေဟာေျပာခ်က္ကို ပြဲေတာင္းသည့္ ဖိတ္စာမ်ား တဖြဲဖြဲ ေရာက္လာသည္။ ဒီဇင္ဘာလတြင္ တိုးတက္ေရး ဘုတ္အဖြဲ႕မ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တြင္ သူစကားေျပာရသည္။ ခ်ီးမြမ္းေထာပနာ ျပဳခံရသည္။ ေနာက္တစ္လတြင္ ထင္ရွားေသာ အေမရိကန္ အထက္တန္းပညာေရး ျမႇင့္တင္မႈအသင္းႀကီး၏ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေဝးတြင္ သူ စကားေျပာခြင့္ရ၏။ သူႏွင့္အတူ စကားေျပာ စင္ျမင့္ေပၚ၌ထိုင္သည့္ အေမရိကန္ ေငြေၾကးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တဦးက ဘလိန္းေကာလိပ္အေၾကာင္းကို ေမးခြန္းေပါင္း မ်ားစြာ ထုတ္သည္။ ဥကၠဌဝက္စ္သည္ ျြကျြကရြရြ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ျပန္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေဂါပကအဖြဲ႕က ရင္ဝ ဆီးကန္သလို လုပ္ေလသည္။

ဂ်န္နဝါရီလ ေဂါပက အစည္းအေဝးတြင္ ဝင္းတားက
]]ဥကၠဌႀကီး ဒီလို ဧည့္ခံပြဲေတြ တက္ေနတာ အဓိပၸာယ္ရွိရင္ ဘာအဓိပၸာယ္လဲလို႔ ေမးခ်င္တယ္}} ဟု ေမးခြန္းထုတ္သည္။
ဝက္စ္က အၿပံဳးမပ်က္။ ဝင္းတားသည္ ရန္စြယ္ေငါေငါ အဖြားအိုႀကီးပမာ မဖြယ္မရာ ႏိုင္လြန္းသည္ဟု သူထင္သည္။

]]အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ရန္ပံုေငြ ရေရးပါပဲ။ လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ဆိုရင္ ေခတ္မီေကာလိပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘလိန္းေကာလိပ္ကို ေစတနာရွင္ႀကီးေတြ မ်က္မွန္းတန္းမိေအာင္ လုပ္တာပါ}}

]]အဓိပၸာယ္မရွိပါဘူး ခင္ဗ်ာ}} ဝင္းတားက သူ၏ ကန္ထရိုက္တာ လက္သီးႀကီးကို စားပြဲေပၚတြင္ ဒိုင္းကနဲ ထုလိုက္ၿပီး က်ားလို ဟိန္းလိုက္သည္။ ]]ဒါေတြဟာ ဘလိန္းေကာလိပ္ရဲ႕ အစဥ္အလာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။ ဘလိန္းေကာလိပ္ဟာ အလွဴခံစားေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ယန္ကီးေကာလိပ္ေတြလို သူေတာင္းစား ေကာလိပ္မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာ့ကဲဖဲလာ လို သေဌးေတြ ဆီမွာ ဘလိန္းေကာလိပ္ ဥကၠဌက လက္ဝါးျဖန္႔ေတာင္းေနတာ သိကၡာက်ပါတယ္}}

ေရာ့ကဲဖဲလာ ဂြ်န္ေဒဗီဆန္ (၁၈၃၉-၁၉၃၇) ။ ။ အေမရိကန္ ေရနံသေဌးႀကီး။ ၁၈၆၅ ခုႏွစ္တြင္ ေရနံခ်က္စက္ရံုႀကီး ထူေထာင္ၿပီး စဘင္းဒတ္ ေရနံကုမၸဏီဖြဲ႔သည္။ သူ႔အလွဴေငြျဖင့္ ခ်ီကာဂို တကၠသိုလ္မ်ားသို႔ ေဒၚလာသန္း ၅၀ဝ ေက်ာ္ လွဴခဲ့သည္။

အပံ့ပိုးခံ ပညာေရးအေၾကာင္းကို ထပ္တလဲလဲ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဝင္းတားက အဆိုတင္ရန္ အသင့္ျပင္ထားျခင္းမရွိ၍ အဆိုမတင္ေသာ္လည္း အမ်ားစုဆႏၵမွာ ဘလိန္းေကာလိပ္ (၁၈၉၄ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္သည္) ကို ေငြေရး ေၾကးေရး ကင္းကင္းရွင္းရွင္းပင္ ေနေစလိုသည္။

ဝက္စ္သည္ ေဂါပကအဖြဲ႔ကို ေအာ့ႏွလံုးနာသြားသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ေကာင္း သေဘာေကာင္း အရွိဆံုး လူတဦးျဖစ္၍ သူ မေက်မခ်မ္း ျဖစ္သမွ် မၾကာမီ ကြယ္ေပ်ာက္သြား၏။

ရန္ပံုေငြရရွိရန္ အျခား ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားသို႔ သူမခ်ဥ္းကပ္ေတာ့ေသာ္လည္း ကိုယ့္ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္မူ သူႀကိဳးစားၿမဲ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ပံုေငြ တိုးမလာ။

ေကာလိပ္ဥကၠဌႀကီး၏ ဩဇာတိကၠမသည္ ၿမိဳ႕ေပၚ၌ ႀကီးမားတိုးတက္ေန၍ ဝက္စ္အဖို႔ ေက်နပ္စရာျဖစ္သည္။ သူ႔ပညာေရးအယူအဆမ်ားသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ゞင္း၊ တျပည္လံုးတြင္ ゞင္းလူရာမဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း ပို႔စ္သတင္းစာက ဝက္စ္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံု ေမးျမန္းၿပီး ထိုအယူအဆမ်ားကို အက်ယ္တဝင့္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။

ေက်နပ္စရာအေကာင္းဆံုးမွာ သူႏွင့္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ဆက္ဆံေရးျဖစ္၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားက သူ႔ကို ျမတ္ႏိုး ကိုးကြယ္ၾကသည္။ သူလမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ သူအက်ႌဝတ္ပံု၊ သူေခါင္းဖီးပံုက အစ ေက်ာင္းသားမ်ားက အတုယူၾကသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သူ ညစာ ဖိတ္ေကြ်းသည္။ အဂၤါေန႔ႏွင့္ ေသာၾကာေန႔တိုင္း ေက်ာင္းသားမ်ားအား ဘလိန္းေကာလိပ္၏ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားကို ရွင္းျပသည္။ ထိုရွင္းပြဲမ်ားမွာ မတက္မေနရ မဟုတ္ေသာ္လည္း အၿမဲ အခန္းလွ်ံသည္။ ဩဘာသံညံသည္။ ေဘာလံုးပြဲမ်ားတြင္ သူ႔ကို ေက်ာင္းသားထုက တခဲနက္ဩဘာေပးၾက၍ မစၥေအဗာရီႏွင့္ မစၥေဝလင္ကိုပင္ တလွည့္စီတြဲ၍ ပြဲထုတ္မိေသးသည္။

ယင္းသို႔ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနခ်ိန္တြင္ ျပႆနာေကာက္ရိုးစ ကေလးတစ ေလထဲ လြင့္လာသည္။ မၾကာမီ ေကာက္လိႈင္းစည္းႀကီးျဖစ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ေကာက္ရိုးပံုႀကီးျဖစ္လာသည္။ ဧၿပီလ မကုန္တတ္ေသး။ ဘလိန္းေကာလိပ္ ပြက္ေလာရိုက္ေနေလေတာ့၏။

ဤျဖစ္ရပ္မ်ိဳးသည္ သမိုင္းတြင္ အနမတကၠရွိသည္။ အဦးအစတြင္ အေသးအဖြဲျဖစ္သည္။ လိုရာဆြဲၾကသည္။ ဆိတ္ကိုဆင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း လက္နက္စြဲကာ တဦးလည္ပင္း တဦး လွီးၾကေတာ့သည္။

ဘလိန္းေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးႏွစ္ဦးက ေက်ာင္းသားသစ္ကေလးတဦးကို သူတို႔အခန္းသို႔ေခၚၿပီး ဝက္ဆီႏွင့္ သံလြင္ဆီေရာတိုက္သည္။ ေက်ာင္းသားသစ္ကေလးခမ်ာ အစာအိမ္ မေကာင္းရသည့္ အထဲ ထိုဆီဦးေထာပတ္မ်ားကို ကင္းၿမီးေတာက္ ေထာင္၍ ေသာက္မ်ိဳရရွာသျဖင့္ အသည္းအသန္ေဝဒနာခံစားရရွာသည္။ သို႔ျဖင့္ မိဘမ်ားသိ၊ ေကာလိပ္အာဏာပိုင္မ်ားနားေပါက္ၾကား ျဖစ္ကုန္သည္။

ေက်ာင္းသားသစ္ကေလးက တရားခံမ်ားကို မေဖာ္ထုတ္ေသာ္လည္း ႀကံရာပါတဦးကို အာဏာပိုင္မ်ားက စံုစမ္းသိရွိရ၍ ဝက္စ္ထံသို႔ ပို႔သည္။ ထိုေက်ာင္းသားက ႀကံရာပါမိပါသည္ဟု ဝန္ခံေသာ္လည္း တစ္တရားခံမွာ သူမဟုတ္ဟု ျငင္းသည္။ တစ္တရားခံကို အမည္ေဖာ္သည္။

တစ္တရားခံဆိုသူကို ဝက္စ္ေခၚေမးျပန္သည္။ သူက ဝန္မခံ၊ တရားခံေဖာ္ထုတ္ရန္လည္း ျငင္းသည္။
ဝက္စ္ထံသို႔ စာမ်ားေရာက္လာသည္။ တယ္လီဖုန္းမ်ား ေခၚသည္။ ထိုသို႔ မတရားညႇဥ္းပန္းမႈ၏ တစ္တရားခံကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူရန္ တိုက္တြန္းၾကသည္။ ပို႔စ္သတင္းစာကလည္း မည္သည့္ အက်ိဳးဆက္မ်ား ေပၚႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ စည္ကမ္းကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္
ကိုင္သင့္ေၾကာင္း တိုက္တြန္းေရးသား၏။ ပို႔စ္ေခါင္းႀကီးမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး၏ အေကာင္းဆံုးေရးဟန္ျဖင့္ ေရးထားေသာ္လည္း ကြိ၏ လက္ရာ ျဖစ္ေလသည္။

ဝက္စ္သည္ အျမန္ဆံုးႏွင့္ အျပတ္သားဆံုး အေရးယူရေတာ့မည္။ ထိုေန႔က မည္သူ႔ကိုမွ် အေတြ႔မခံဘဲ အခန္းတံခါးပိတ္ကာ တရားမွ်တ၍ မွန္ကန္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်ရန္ စဥ္းစားသည္။ စာေရးသူက ေရး၊ တယ္လီဖုန္းႏွင့္ ေျပာသူကေျပာ၍ အႀကံေပးၾကသည့္ အခ်က္မ်ားကို သူသံုးသပ္သည္။

ေဂါပကအဖြဲ႕က မွာၾကားထားသည့္ ေစာင့္ထိန္းအပ္ေသာ ဘလိန္းေကာလိပ္ အစဥ္အလာေကာင္းမ်ားႏွင့္ ပို႔စ္သတင္းစာေရးသားခ်က္မ်ားကလည္း တသေဘာတည္း ျဖစ္ေနသည္။ တရားလြန္ ေနာက္ေျပာင္းမႈကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် လက္ပိုက္ ၾကည့္မေနႏိုင္။ တေယာက္ေယာက္ေတာ့ ေခါင္းျဖတ္ရေတာ့မည္။

မူလက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူရန္ ဝက္စ္ စိတ္ကူးမထည့္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕လူထုက အျပင္းထန္ဆံုး အေရးယူလိမ့္မည္ဟု ေျမႇာ္လင့္ေနသည္။ အမ်ား ဆႏၵက မတြန္႔တမ္း မဆုတ္တမ္း ျပတ္ျပတ္သားသား အေရးယူစတမ္း ေျြကးေၾကာ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တာဝန္ေရာက္လာလွ်င္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ သူျပတ္သားေၾကာင္း ျပရေတာ့မည္။

ဝက္စ္သည္ ႀကံရာပါမိပါသည္ဟု ဝန္ခံသည့္ ေက်ာင္းသားကို ျပင္းထန္စြာ သတိေပးၿပီး တရားခံေဖာ္ထုတ္ရန္ ျငင္းဆိုသည့္ ေက်ာင္းသားကို ေက်ာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ေလ၏။

ထိုအမိန္႔မ်ားသည္ မြန္းတည့္ခ်ိန္မွ စ၍ အာဏာတည္သည္။ ညေန ၄ နာရီတြင္ တိုက္ပြဲစေတာ့၏။ အီဗနင္းခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာ ညေန ၄ နာရီတြင္ စက္ေပၚမွ ပူပူေႏြးေႏြးထြက္လာသည္။ ေက်ာင္းထုတ္ခံရသည့္ေက်ာင္းသားသည္ ေရပိုက္ဆက္ အလုပ္သမားတဦး၏သား ျဖစ္သည္။ ထိုေရပိုက္ဆက္ အလုပ္သမားသည္ သာမန္အလုပ္သမားမဟုတ္။ သူ႔ရပ္ကြက္တြင္ လူသိမ်ားသူ။ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားသူျဖစ္သည္။ အီးဗနင္း ခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာက ထိုသတင္းကို သံုးေကာ္လံေခါင္းတပ္၍ ေဖာ္ျပသည္။

မ်က္ႏွာမြဲ ေက်ာင္းသားေလး
ဥကၠဌႀကီး ဝက္စ္၏ ကန္ထုတ္ခံရ

သတင္းႏွင့္အတူတြဲ၍ ကာတြန္းတပံုလည္း ေဖာ္ျပလိုက္ေသးသည္။ ကာတြန္းတြင္ အထက္တန္းလႊာပံုစံ ဝတ္စားဆင္ယင္ထားသည့္ ဥကၠဌ ဝက္စ္က ေက်ာင္းသားကေလးတဦးကို တံခါးေပါက္မွ ကန္ထုတ္ေနပံုျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားကေလး၏ လည္ပင္းတြင္ ]အလုပ္သမားသား} ဆိုသည့္ စာတန္းကေလး ဆြဲေပးထားသည္။ ကာတြန္းေအာက္တြင္ ]သူ႔ဝါဒ} ဆိုေသာ စာတေၾကာင္းလည္း ထည့္ထားေသးသည္။ စာမ်က္ႏွာ ၄ တြင္ ]ပိုးသား ေျခစြပ္ထဲမွ တရားမွ်တမႈ} ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေခါင္းႀကီးေရးေလသည္။

ဤအထိမွာ နိဒါန္းပ်ိဳးရံုသာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္တေန႔ထုတ္ ပို႔စ္သတင္းစာတြင္ ေကာလိပ္အေရးအခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ တလံုးတပါဒမွ် မပါ။ သီးထပ္သီးညႇပ္အေၾကာင္းႏွင့္ လႊတ္ေတာ္ ေရြးေကာက္ပြဲ အေၾကာင္းကိုသာ ေဝဖန္ေဆြးေႏြးသည္။

ထိုေန႔နံနက္ ေက်ာင္းသား စုေဝးပြဲသို႔ သူ ဝင္သြားေသာအခါ စူးစူးဝါးဝါး ေအာ္ဟစ္ဆူပူသံမ်ားကို ၾကားရသည္။ ဆူပူေအာ္ဟစ္သူမ်ားမွာ လူနည္းစု ျဖစ္ေသာ္လည္း အမႈမထား၍ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ေလာင္သည္။ ညေန ၄ နာရီ ခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာထြက္လာေသာအခါ ေက်ာင္းသားထုက ေကာလိပ္ ဥကၠဌ ဝက္စ္ကို သေရာ္ေၾကာင္း၊ ေလွာင္ေၾကာင္း၊ စာလံုးမဲႀကီးျဖင့္ ေခါင္းတပ္လ်က္ သတင္းေဖာ္ျပသည္။ ေခါင္းႀကီးပိုင္းကလည္း ၿမိဳ႕လူထုေထာက္ပံ့ထားသည့္ ေကာလိပ္တြင္ ဤသို႔ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္ေနသည္ကို ဥေပကၡာ ရႈထားမည္ေလာဟု ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဝဖန္ေရသားလိုက္သည္။

ညပိုင္း ကလပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ သူ႔မိတ္ေဆြအားလံုးက ဤျပႆနာကို အခ်ီအခ် ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အားလံုးက သူမွားသည္ဟု ယူဆၾက၏။ ေက်ာင္းထုတ္စား ထုတ္လွ်င္ တရားခံ ေဖာ္သူေရာ မေဖာ္သူပါ ထုတ္သင့္သည္။ အေကာင္းဆံုးမွာ လံုးဝ ေက်ာင္းမထုတ္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္ခ်က္ေပးၾကေလသည္။

တညလံုး သူ အိပ္မေပ်ာ္။ ေက်ာင္းထုတ္ပစ္တာ မွန္ရဲ႕လား။ ဆႏၵစြဲျဖင့္ ေက်ာင္းထုတ္ပစ္မိသလား။ သူသည္ ေတြးေတာ့ တမ်ိဳး၊ လုပ္ေတာ့ တမ်ိဳး လူစားလား။ သံသယမ်ားသည္ သူ႔အား အိပ္ရာထဲ၌ တလူးလူး တလြန္႔လြန္႔ ျဖစ္ေစသည္။

ေနာက္တေန႔တြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ အသစ္ျဖင့္ သူ အိပ္ရာမွ ထသည္။ ေက်ာင္းထုတ္ထားသူကို ျပန္လည္ လက္ခံမည္။ လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္ရသည္ႏွင့္ပင္ ထိုေက်ာင္းသားအဖို႔ ေနာင္ၾကဥ္ေလာက္ၿပီ။ အျခားအလားတူ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း သတိတရားရေလာက္ၿပီ။ ဤေျဖရွင္းနည္းသည္ လြယ္လြန္းရွင္းလြန္း၍ ေစာေစာက မစဥ္းစားမိခဲ့သည္ကိုပင္ အံ့ဩေနမိေသး၏။

အခ်ိန္မသင့္ေစေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းထုတ္ခံ ေက်ာင္းသား၏ ဖခင္ထံ လူလႊတ္၍ အေၾကာင္းၾကားစာပို႔သည္။ ေက်ာင္းသား၏ဖခင္က စာကို ထက္ပိုင္းဆုတ္ၿပီး ထိုစာပို႔သူႏွင့္ပင္ ဝက္စ္ထံျပန္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူလုပ္ပံုကို ခေရာ္နီကယ္သတင္းစာသို႔ သတင္းပို႔သည္။

ခေရာ္နီကယ္က အထုတ္ခံေက်ာင္းသားဖခင္၏ ေျပာၾကားခ်က္ကို ငါးေကာ္လံေခါင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပသည္။ ေက်ာင္းသားဖခင္က သူ႔သားကို ေက်ာက္ခဲထု စားခ်င္စားရပါေစ။ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ ဘလိန္းေကာလိပ္တြင္မူ ေက်ာင္းမထားလိုပါဟု ေတာက္ေတာက္ခါးခါး ေျပာၾကားလိုက္သည္။

သတင္းစာ ေခါင္းႀကီးပိုင္းကလည္း ဝက္စ္၏ စာသည္ ေယာက်ာ္းပီသစြာ ျပန္လည္ရုပ္သိမ္းျခင္း၊ ဝန္ခံျခင္း တည္းဟူေသာ သိကၡာကိုမွ် ထိန္းရေကာင္းမွန္း မသိေသာအမွား ဝန္ခံခ်က္ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ ေရးသားၿပီး ]]ဝက္စ္ ႏွပ္ပစ္ခံရျခင္း}} ဟူ၍ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္သည္။

ခေရာ္နီကယ္၏ ဦးေဆာင္မႈကို ခံယူေသာ ျပည္နယ္သတင္းစာ အမ်ားအျပားကလည္း သံေယာင္လိုက္၍ ေရးၾကသည္။ ရီပတ္ဘလစ္ကန္ ပါတီဝင္မ်ားကလည္း အျမတ္ဝင္ထုတ္ၾကသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အေရးအခင္းႀကီး တရပ္ျဖစ္လာသည္။

ထိုေန႔ ေန႔လယ္ပိုင္းတြင္ ပို႔စ္သတင္းစာသို႔ ဝက္စ္ ေရာက္သြားသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း မက်န္းမမာျဖစ္ေန၍ ကြိက ေခတၲအယ္ဒီတာလုပ္ၿပီး ေခါင္းႀကီးမ်ားကို တာဝန္ယူေရးေနသည္။

]]ခင္ဗ်ားသတင္းစာကို ကြ်န္ေတာ္ေန႔တိုင္း ဖတ္ေနပါတယ္}} ဝက္စ္က ေျပာသည္။ ]]ေျမႇာက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားလုပ္တာ ကိုင္တာ ကြ်န္ေတာ္ အံ့ေတာင္ အံ့ဩတယ္။ ပို႔စ္သတင္းစာရဲ႕ အစဥ္အလာကို အဟုတ္ ထိန္းႏိုင္ပါေပတယ္။ ခင္ဗ်ား အသက္အရြယ္နဲ႔ဆိုရင္ တကယ့္ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ တခုပါဗ်ာ}}

ကြိသည္ ခ်ီးက်ဴးစကားေၾကာင့္ ေက်နပ္သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းပစ္လိုက္သည္။ ဝက္စ္လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း ေျဖာင့္ျဖဴး လိမ့္မည္ဟု ေျမႇာ္လင့္ေၾကာင္း အလႅာပ သလႅာပ ေျပာသည္။
ဝက္စ္က စိတ္ရ လက္ရ ရယ္လိုက္ၿပီး
]]မေျဖာင့္ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မိတ္ေဆြႀကီး ညေန သတင္းစာက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဝိုင္းတြယ္ေနတာ ခင္ဗ်ားလဲ ေတြ႔ေနသားပဲ။ ဒါထက္ ပို႔စ္ကလဲ ဘာမွ မေရးပါလားဗ်}} ဟု စိတ္ေကာင္း သေဘာေကာင္းႏွင့္ ေမးသည္။

]]ဟုတ္ကဲ့ မေရးဘူး}} ကြိက တလံုးခ်င္းေျပာသည္။ ခဏတံု႔ဆိုင္းေနၿပီးမွ ]]ခင္ဗ်ား စိတ္ႀကိဳက္ေတြ႔ေအာင္လဲ ကြ်န္ေတာ္မေရးႏိုင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မေရးဘဲ ေနတာ}}
ဝက္စ္က လန္႔ဖ်ပ္သြားသလို လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေျမႇာက္ကာ ]]လာျပန္ၿပီ တေယာက္။ ခ်ၾကပါဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ မိတ္ေဆြကို မရွိေတာ့ဘူး}} ဟု ညည္းသည္။

ကြိက ၿပံဳးေနလိုက္သည္။
]]ကြ်န္ေတာ္လဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သတင္းစာက အဲဒီေန႔က ႀကံဳးဝါးတဲ့အတိုင္း မတတ္တတတ္နဲ႔ လိုက္လုပ္မိတာပါ}}
]]ကြ်န္ေတာ္လဲ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ}} ကြိက ေျပာသည္။
]]ဒီေလာက္အထိလဲ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္ မထင္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ကလဲ ကိုယ့္နယ္သတင္းကို အသားေပးေရးရမယ္ဆိုတဲ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီးရဲ႕ ဩဝါဒအတိုင္း လုပ္လိုက္တာပဲ}}

ဝက္စ္က ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ ျပန္ရန္ ထလိုက္ၿပီးမွ
]]ဗိုလ္မွဴးႀကီး မရွိေတာ့ ခင္ဗ်ားလဲ အလုပ္အေတာ္ပိမွာပဲ။ ေခါင္းႀကီးေတြ တေန႔ သံုးေကာ္လံ ေရးေနရတာ ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုမ်ား ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေနသလဲ}}
]]မနက္ ရွစ္နာရီကတည္းက စလုပ္တာပဲ}}
]]ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပန္ရသလဲ}}
]]သတင္းစာ စက္ေပၚ တင္ပီးမွပဲေပါ့ဗ်ာ}}
]]ဒီအတိုင္းဆို ခင္ဗ်ား လဲလိမ့္မယ္ဗ်ိဳ႕။ ကြ်န္ေတာ္ ကူမယ္ေလ။ ခု ေရးေပးမယ္ေလဗ်ာ}}

ဝက္စ္၏ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း ကိုယ္တိုင္ လိုလိုလားလား လက္ခံေလ့ရွိသည္ကို ကြိ အမွတ္ရကာ
]]ဝမ္းသာပါတယ္။ ေရးေပါ့}} ဟု ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။
ဝက္စ္သည္ ခဏစဥ္းစားၿပီး နာရီဝက္ခန္႔ ေဆာင္းပါး ထိုင္ေရးသည္။

]]အဲဒီမွာ ေကာလိပ္အေၾကာင္း ျဖည့္စာကေလးေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ ခ်ိန္းထားတာရွိေနလို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္။ နက္ျဖန္လဲလာခဲ့ဦးမယ္။ ကိစၥရွိရင္လဲ ညက် တယ္လီဖုန္းဆက္ေပါ့ဗ်ာ။ ကူညီခြင့္ရတာ ေက်းဇူးပါပဲ}}

ကြိက သူ႔ေဆာင္းပါးကို ဂရုတစိုက္ ဖတ္ၾကည့္သည္။ ေကာလိပ္အေရးအခင္းကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ကာကြယ္ ေရးသားထား၏။

ကြိသည္ အေတာ္ၾကာၾကာ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနသည္။ သူသည္ ယခင္ကကဲ့သို႔ အရာရာ ငါသိ ငါတတ္ မဟုတ္ေတာ့။ ဝက္စ္၏ အာေဘာ္သည္ ခိုင္လံု၏။ ထို႔ျပင္ ဝက္စ္သည္ ပို႔စ္သတင္းစာ၏ ပိုင္ရွင္တစ္ဦး၊ ဒါရိုက္တာ တဦးလည္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေဆာင္းပါးကို ကြိ လက္မခံႏိုင္။

ဂိုဏ္းေဟာင္း သတင္းစာဆရာႀကီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း၏ လက္ကတံုး ေတာင္ေဝွး တရားေသကေလးတခု ရွိသည္။ ကြိကလည္း တရားေသကေလးကို က်င့္သံုးသည္။ ထိုတရားေသကေလးမွာ သတင္းစာ အာေဘာ္ ေကာ္လံတြင္ ေဖာ္ျပသမွ် ေခါင္းႀကီး၊ ေဆာင္းပါး၊ အယူအဆမ်ားအတြက္ အယ္ဒီတာက တာဝန္ခံရမည္။ ထိုေကာ္လံကို အစဥ္သျဖင့္ စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းေနေစရန္အတြက္ အယ္ဒီတာ၏ ကိုယ္ပိုင္ယူဆခ်က္မ်ားအား စစ္မွန္စြာ ထင္ဟပ္သည့္ စာကိုသာ ထည့္သြင္းေဖာ္ျပရမည္ ဟူသတည္း။

ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းသည္ ဒါရိုက္တာမ်ားက ေရးေပးေသာ ေခါင္းႀကီးမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ျငင္းပယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုျငင္းပယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္အတူ သူ႔ႏုတ္ထြက္စာကို တပါတည္း ပူးတြဲေပးပို႔ေလ့ရွိသည္။
လတ္တေလအခ်ိန္တြင္ ကြိသည္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းကိုယ္စား အယ္ဒီတာ တာဝန္ထမ္းေနရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ေလးရက္ကပင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းက သူ႔ကို တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ဒြိဟ ျဖစ္သည့္ ကိစၥမ်ားကိုသာ သူ႔ထံ သို႔မဟုတ္ ဒါရိုက္တာမ်ားထံ ေမးျမန္းရမည္။ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ ၿမဲၿမဲ ၿမံၿမံ ရပ္ၿပီး လုပ္ကိုင္သြားရမည္ဟု မွာထားခဲ့သည္။

ကြိ၏ သိပၸံပညာရွင္ရင္ထဲတြင္ အစြဲအလမ္းရွိသည္ဆိုလွ်င္ ထိုအစြဲအလမ္းသည္ မတြန္႔မဆုတ္ေသာ အမွန္တရားအတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ယခု အေရးအခင္းတြင္ ပို႔စ္သတင္းစာက ေရငံုႏႈတ္ပိတ္လုပ္ေနရသည့္အတြက္ပင္ သူ၏ အမွန္တရားစိတ္ကို ညစ္ႏြမ္းပန္းလ်ေစလွၿပီ။ ရိုးသားေျဖာင့္မတ္ေသာ သတင္းစာ ဟူသည္ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွ ျပႆနာတခုအေပၚတြင္ ထင္ျမင္ေဝဖန္ခ်က္ေပးသင့္သည္ဟု သူ႔လိပ္ျပာက ေစ့ေဆာ္ေနသည္။

ယခု ဝက္စ္၏ ေဆာင္းပါးကို အာေဘာ္ေကာ္လံအျဖစ္ ေဖာ္ျပရမည္ဆိုလွ်င္ သူ၏ အမွန္တရားစိတ္ကို ၿပိဳကြဲပ်က္ယြင္းေစေတာ့မည္။ မိမိမွ လြဲ၍ တျခား တပါးသူတို႔ သိသည္ျဖစ္ေစ။ မသိသည္ျဖစ္ေစ။ ပို႔စ္ အယ္ဒီတာသည္ မိမိသေဘာမတူေသာ ဝက္စ္၏ အယူအဆကို လက္ခံသည္ဟူ၍ ဆိုရာေရာက္ေစေပေတာ့မည္။

ည ၈ နာရိတြင္ ဝက္စ္ထံတြင္ တယ္လီဖုန္းဆက္၍ ]] မစၥတာဝက္စ္၊ ခင္ဗ်ားေဆာင္းပါးကို ကြ်န္ေတာ္ မထည့္ႏိုင္ပါဘူး။ ဝမ္းနည္းပါတယ္}}

]]အလို ရန္သူဆိုတာ ကိုယ့္မိသားစုထဲမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးပါလား။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အယ္ဒီတာႀကီးရဲ႕}}

ကြိက သူ႔သေဘာထားကို ရွင္းျပသည္။

]]ေက်နပ္စရာမရွိဘူးလို႔ ယူဆရင္ ကြ်န္ေတာ့္ႏုတ္ထြက္စာကို အခုတခါတည္း တင္ပါတယ္။ သတင္းစာကို ခင္ဗ်ားပဲ ခုခ်က္ခ်င္း လာကိုင္ပါေတာ့}}

]]ကိစၥမရွိပါဘူးေလ။ အမိႈက္ျခင္းထဲသာ ထည့္လိုက္ပါေတာ့။ တခုေမးပါရေစ။ ခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာက ေရးေနတာေတြ ခင္ဗ်ား သေဘာတူသလား}}
]]မတူဘူး}}
]]ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား သေဘာမတူတာ နက္ျဖန္ခါက် မေဖာ္ျပေတာ့ဘူးလား}}
]]ဒါေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တာေပါ့}}

ေနာက္တေန႔ထုတ္ သတင္းစာအတြက္ ကြိ ေခါင္းႀကီးေရးသည္။ သတင္းစာေရာင္းေကာင္းေစရံု သက္သက္မွ်ျဖင့္ လူတန္းစား မုန္းတီးေရးကို လံႈေဆာင္ရန္ မသင့္ေၾကာင္း ေဝဖန္သည္။
ခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာက ပို႔စ္သည္ ဝက္စ္ဘက္မွ ဝင္၍ မိုးႀကိဳးပစ္ရာ ထန္းလက္ကာသည္။ ဝက္စ္၏ လက္ကိုင္တုတ္သတင္းစာကပင္ သူတို႔ အခ်စ္ေတာ္ကေလးကို ဝံ့ဝံ့စားစား မေထာက္ခံႏိုင္သည္မွာ အံ့ဩစရာမရွိ။ ခေရာ္နီကယ္၏ မေၾကာက္တမ္း မရြံ႔တမ္း ဖြင့္ခ်မႈေၾကာင့္ လူထုႀကီးက ေဒါသအိုးေပါက္ကြဲေနၿပီ ျဖစ္သည္ စသျဖင့္ တံု႔ျပန္တိုက္ခိုက္ေလသည္။

ဝက္စ္သည္ အၿပံဳးမပ်က္ စိတ္ခ်ဳပ္တည္းႏိုင္သည္။ ရွာလီေဝလင္က သူ႔ကို အျပည့္အဝ ေထာက္ခံသည္။ သူလုပ္သမွ် မွန္သည္ဟု ယံုသည္။ သို႔ေသာ္ မစၥေအဗာရီ၏ စကားကို ဝက္စ္ နားပိုဝင္သည္။

]]သူတို႔က ရွင့္ကို အေကာင္းထင္တာမဟုတ္ဘူးရွင့္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာ နယ္သစ္ ပယ္သစ္ရွာခ်င္တဲ့ ရွင့္မွာလဲ တာဝန္ရွိတယ္။ ရွင့္မိတ္ေဆြေတြမွာလဲ တာဝန္ရွိတယ္}}

စေနေန႔တြင္ ေကာလိပ္ေဂါပကအဖြဲ႕အစည္းအေဝးက်င္းပသည္။ ခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာကမူ မွန္မွန္ႀကီး တိုက္ခိုက္ ေရးသားလ်က္ရွိသည္။ ထိုေန႔ထုတ္ သတင္းစာတြင္ ]]ေကာလိပ္ဥကၠဌ အလိုရွိသည္။ လူတန္းစား ဥကၠဌ အလိုမရွိ}} ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ေခါင္းႀကီးေရးၿပီး ေကာလိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးသစ္ ေျပာင္းလဲသင့္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေဂါပကအဖြဲ႕ကို ပြင့္လင္းစြာ တိုက္တြန္းသည္။ ေဂါပကအဖြဲ႕ဝင္အခ်ိဳ႕က အူယားဖားယား လိုလိုလားလား လက္ခံမည့္ တိုက္တြန္းခ်က္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

မစၥတာဝင္းတားက ဝက္စ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ျခင္းမွ ေခတၲရပ္နားေနရန္ အစည္းအေဝးတြင္ အဆိုတင္သြင္းသည္။ ဝက္စ္က ျငင္းသည္။
ဥကၠဌအား မိႈခ်ိဳး မွ်စ္ခ်ိဳး ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ေဝဖန္တိုက္ခိုက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္သည့္ ဝင္းတားက ဥကၠဌႀကီး တာဝန္ဆက္လက္ယူျခင္းသည္ ဘလိန္းေကာလိပ္၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း အဆိုတင္သည္။ ၉ မဲ ၃ မဲ ျဖင့္ အဆိုရံႈးသြားေသာ္လည္း ဝက္စ္အဖို႔ ထို အစည္းအေဝးသည္ သူ႔တသက္တာတြင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ႔ဖြယ္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ရပ္တခုအျဖစ္ အမွတ္ထင္ထင္ စြဲက်န္ရစ္ေတာ့သည္။ ဝက္စ္သည္ အစည္းအေဝးမွ စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ထြက္လာခဲ့ေလ၏။

ဝက္စ္သည္ သူ႔ကိုယ္သူ အႏွိပ္ကြပ္ခံ မ်ိဳးခ်စ္တေယာက္အျဖစ္ ျမင္သည္။ ေကာလိပ္ဥကၠဌ ရာထူးကို လက္ခံခဲ့သည့္အတြက္ တႏွစ္ဝင္ေငြ ေဒၚလာ ငါးေထာင္ လက္လြတ္ခဲ့ရသည္။ ယခု ဤအျဖစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ခံရသည္။

သူ႔ရံုးခန္းတြင္ ထိုင္ကာ သူ႔ဘဝကံအေၾကာင္း မလွပံုမ်ား အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနစဥ္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ဝင္လာသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးေလာက၏ နာမည္ေက်ာ္ ထိပ္သီး ပလိုနီနီးျဖစ္၏။ ဝက္စ္၏ အႀကံေပးခ်က္ျဖင့္ ပို႔စ္သတင္းစာက ေခါင္းႀကီး တခုတြင္ သူ႔ကို ]သတင္းပုပ္ေသာ အဂတိဝိဇၨာ} ဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ဖူးသည္။ နီးက သူ႕ကို မဖြယ္မရာ ေရးသည္ဟု ယူဆခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ နီးသည္ ရန္ၿငိဳးတစ္ခုကို ထပ္တြန္းအတိုးျဖင့္ မဆပ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ ေမ့ေပ်ာက္ထားႏိုင္သူျဖစ္သည္။

ဂ်ိမ္းအီးဝင္းတားကို ဘလိန္းေကာလိပ္ ေဂါပကအဖြဲ႕မွ ျဖဳတ္ပစ္ရန္ အလြန္လြယ္ေၾကာင္း ေျပာရန္ လာလည္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု နီးက ဆိုသည္။ ထိုကိစၥကို ေျပာၾကဆိုၾကၿပီးေနာက္ ဝက္စ္က အျခားကိစၥတခုကို စကားစပ္ေျပာသည္။

]]ခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာက ခင္ဗ်ား ေျခေထာက္ေတြ အငွားသံုးၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ခုန္အုပ္ေနတာ ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား}} ဝက္စ္က မရယ္ခ်င့္ ရယ္ခ်င္ ရယ္၍ ေျပာသည္။ ]]ဒီလူေတြ ဘာေၾကာင့္ သဲႀကီး မဲႀကီး လုပ္ေနရတာလဲဗ်ာ။ ၿပီးတာလဲ ၿပီးပါေစေတာ့လား}}
]]ဒီလူေတြကို ဘယ္သူမွ အေရးမစိုက္ပါဘူးဗ်ာ။ ဆယ္ေဒၚလာ လက္ငင္းနဲ႔ ေဒၚလာတရာေပးမယ္ဆိုရင္ ႏႈတ္ပိတ္လို႔ ရပါတယ္။ ေဒၚလာအစိတ္ လက္ငင္းနဲ႔ ေဒၚလာႏွစ္ရာေပးရင္ ခင္ဗ်ားအေၾကာင္း တပတ္သံုးခါ ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ ေရးခိုင္းလို႔ ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူတို႔သတင္းစာကို ပရိေဘာဂေတြပို႔ရင္ ထုပ္လို႔ ပယ္လို႔ ေကာင္းတာနဲ႔ ဝယ္ေနတာပါ}}

နီးသည္ ခေရာ္နီကယ္ တေစာင္တည္းသာ မွန္မွန္ဝယ္ဖတ္သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုသတင္းစာကို ကြယ္ရာ၌ စကားတင္းဆိုရန္ဝန္မေလး။
]]ဒီကိစၥ က်ဳပ္ဝင္မရႈပ္ခ်င္ပါဘူးဗ်ာ။ မိတ္ေဆြ တေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လို႔ ဒီကေလး ကစားစရာ ကိစၥေတြနဲ႔ ေခါင္းရႈပ္ခံေနရတာလဲ}}
]]ဘာ ကေလးကစားစရာလဲဗ်}}
]]ဒီေကာလိပ္ကိစၥေပါ့။ ခင္ဗ်ား အဲဒီမွာ ဗိုလ္မဟုတ္ဘူးဗ်။ တႏွစ္ေနလို႔ အေတြးသစ္တခု မေပၚတဲ့ သမရိုးက်သမားေတြက ခင္ဗ်ားေခါင္းေပၚ ခြစီးေနတာ။ ဒီမသာေကာင္ေတြနဲ႔ေတာ့ ဂဘရီရယ္ ဆင္းလာလဲ အလုပ္ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီ က်စ္စာက်င္းထဲက ထြက္ၿပီး တန္းမစီခ်င္ရတာလဲဗ်ာ}}

ဂဘရီရယ္။ ။ ခရစ္ယာန္ ဘာသာထာဝရဘုရား၏ အႀကီးျမင့္ဆံုး တမန္ေတာ္ ]]ေကာင္းကင္တမန္က ငါသည္ ဘုရားသခင္ ထံေတာ္၌ ခစားေသာ ဂါေျဗလ ျဖစ္၏}}

]]တန္းစီရမယ္ ဟုတ္လား}}
]]ခင္ဗ်ား အဲဒီမွာ အရိုးေဆြးမွာပဲ။ အခု ခင္ဗ်ားက လမ္းေပၚ ေလွ်ာက္ေအာ္ေနတဲ့ သတင္းစာ ကိစၥကို ေျပာေနတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သတင္းစာနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးေတြ ေဖာ္ထုတ္ၿပီး ေလာက္ေလာက္လားလား လုပ္ငန္းေတြကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္မယ့္ ကိစၥက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ မလုပ္သလဲ}}
]]ပို႔စ္ကို ေျပာတာလား}}
]]ပို႔စ္သတင္းစာ အယ္ဒီတာက တန္းစီႏိုင္တယ္။ ဘလိန္း အထက္တန္းေက်ာင္း ဥကၠ႒က တန္းမစီႏိုင္ဘူးေပါ့ဗ်}}
]]ပလိုနီ၊ တန္းစီတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ား ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ}}
]]ဒီလိုေျပာလဲ ျဖစ္တာပဲ။ ဟိုလိုေျပာလဲ ျဖစ္တာပဲေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားႏိုင္ငံေရးမ်ား တခါမွ စိတ္ကူးထဲ မထည့္ဘူးလား}}
]]ေယဘူယ် သေဘာေလာက္ေတာ့ စိတ္ကူးဖူးတာေပါ့ဗ်ာ}}
မစၥတာနီးက တံခါးဝေရာက္မွ
]]ထပ္စဥ္းစားဦးေပါ့ဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေရးရံုခါခ်ိန္ေတာ့ နီးေနၿပီထင္တာပဲ။ လူေတြက ႏိုင္ငံေရးမွာ က်ဳပ္ကို ဩဇာရွိတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ လူေတြေပးတဲ့ မဲဆႏၵထက္ ပိုၿပီးေတာ့ ဩဇာမရွိပါဘူး။ လူေတြက လက္ရွိငႏံုေတြကိုေတာ့ ၿငီးေငြ႔ေနတာ အမွန္ပဲ။ တိုးတက္တဲ့ လူငယ္ လူသစ္ေတြကို အာဏာအပ္ေတာ့မယ္ ထင္တာပဲ}}
ဘလိန္းေကာလိပ္ ဥကၠ႒ကေလးသည္ ေပ်ာ္ျမဴးက်န္ခဲ့သည္။ ပလိုနီနီး၏ စကားသည္ ဒါထက္ ပို၍ မျပတ္သားႏိုင္။ တန္းစီလွ်င္ ရာထူးႀကီးေပးမည္ဟု သူ႔ကို ေလသံပစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ ရာထူးကို ေျပာခ်င္တာျဖစ္မည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ရာထူးမွ တဆင့္ ေနာက္ေလးႏွစ္ၾကာလွ်င္ ျပည္နယ္ဘုရင္ခံ ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ဝက္စ္ အေတြးဈာန္ ဝင္စားေနသည္။ လက္ရွိရာထူးကို လက္ခံမိသည့္အတြက္ သူ႔ကိုယ္သူ အံ့ဩမိသည္။ ဤရာထူးသည္ ေဘာင္က်ဥ္းလြန္းသည္။ အခြင့္အလမ္း ကန္႔သတ္လြန္းသည္။ ေဒသစိတ္ႀကီးလြန္းသည္။ ပံုပန္းပ်က္လြန္းသည္။ ေကာလိပ္ ဥကၠ႒ လုပ္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး သူ အညတရသာ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ စက္ဆုပ္စရာ ေကာင္းေသာ ေဂါပကအဖြဲ႕မွ တေဇာက္ကန္းမ်ား လက္လွမ္းမမွီေသာ ေကာလိပ္ ပရဝုဏ္ျပင္ပမွ ျပည္သူတို႔က သူ႔ကို စင္ေတာ္ေကာက္ေနၿပီ။ သူသည္ သန္႔ရွင္းေသာ ဩဇာႀကီးေသာ။ အေၾကာက္တရားကင္းေသာ ျပည္သူ႔ဝန္ထမ္း အမ်ိဳးအစားသစ္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။ စိတ္ပ်က္ အားငယ္ေနေသာ ျပည္သူတို႔အား သန္႔ရွင္းေသာ ႏိုင္ငံေရးေလာကသို႔ ဦးေဆာင္လမ္းျပမည့္ မိုးဇက္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။

မိုးဇက္။ ။ ထာဝရဘုရား၏ မိန္႔ၾကားခ်က္အရ ေရွးေခတ္ေဟာင္း အစၥေရးလူမ်ိဳးတို႔အား အီဂ်စ္ျပည္သူမွ ေရွ႕ေဆာင္ကယ္ဆယ္ၿပီး ထာဝရဘုရားက ေပးမည္ဟု ကတိျပဳထားေသာ ႏိုင္ငံသို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးသူ။ သမၼာက်မ္းစာ ထြက္ေျမာက္ရာက်မ္းတြင္ ေမာေရွဟူ၍ ゞင္း၊ ဣသေရလလူမ်ိဳးဟူ၍ゞင္း၊ အဲဂုတၲဳျပည္ဟု ゞင္း၊ ေပးမည္ဟု က်ိန္ဆိုေသာ ျပည္ဟူ၍ゞင္း ေရးသည္။

သူ႔စိတ္အာရံုတြင္ ျမက္ခင္းျဖဴႀကီးမ်ား ေပၚလာျပန္သည္။ ယခုတႀကိမ္တြင္ သူဂႏၱဝင္စာေပးအေၾကာင္းမေဟာ။ ႏိုင္ငံေရးကလိန္ၿခံဳမ်ားအေၾကာင္းကို ဖြင့္ခ်ၿပီး ေဟာေျပာေနေလ၏။

ဝက္စ္ေခါင္းထဲ၌ ဤအေတြးျမင္မျပတ္မီ ဂြ်န္လ ၁ ရက္ ည ၁၁ နာရီတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းသည္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၌ လဲက် ေသဆံုးသြားသည္။ ပို႔စ္သတင္းစာကို အယ္ဒီတာ မရွိဘဲ ထားရစ္ခဲ့ေလသည္။

အခန္း (၁၇)

(၁၇)
ဖီဖီ့ ေျမပံုကေလးသည္ ၿမႇဳပ္ႏွံၿပီးစကကဲ့သို႔ အျမင္မဆိုးေတာ့။ ျမက္ပင္ကေလးမ်ား လႊမ္းဖံုးစ ျပဳလာၿပီ။ ႏွင္းဆီခ်ံဳကေလးမ်ားကလည္း ေလယူရာ ယိမ္းေနသည္။
ရွာလီသည္ ေျမပံုေပၚတြင္ ပန္းမ်ားကို အသာအယာခ်လိုက္သည္။

ကိုက္ ၁၀ဝ ခန္႔အကြာရွိ တံတားေပၚတြင္ လူတေယာက္ရပ္ေနသည္။ တံတားေပၚမွ ရွာလီျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူ႔အမည္ကို ခၚသံၾကားရသည္။

]]မစၥေဝလင္ ေနထိုင္ေကာင္းရဲ႕လား}}
ရွာလီ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ အံ့အားသင့္သြားသည္။
]]မစၥတာကြိ}}
သူတို႔ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။

]]ရွင့္ကို မေတြ႔ရတာ ၾကာလွပီ}} ရွာလီက သြက္သြက္ကေလးေျပာသည္။ ]]ရွင္ သိပ္ေျပာင္းလဲေနတာပဲ}}
လူမႈေရး သိပၸံပညာႀကီးမွ ငါးမိုင္ေဝးေသာ ဤတံတားေပၚသို႔ အလည္အပတ္ေရာက္ေနသည့္ ကြိ၊ အမ်ိဳးသမီးကို ကိုယ္က စ၍ ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ရတတ္လာသည့့္ ကြိကို ရွာလီ စူးစူးစမ္းစမ္း ၾကည့္ေနသည္။ ကြိ တကယ္တေသြးတေမြး ေျပာင္းလဲေနသည္။ အရပ္ထြက္လာသည္။ ရင္ေမာက္ကာ ပခံုးက်ယ္လာသည္။ ကိုယ္လံုးျပည့္ၿဖိဳးလာသည္။ ခါးလည္း မကိုင္းေတာ့။

ကြိသည္ နက္ျပာေရာင္ဝတ္စံုကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ဦးထုပ္ေဆာင္းထားသည္။ ဆံပင္ကလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ အသားအရည္ စိုစိုေျပေျပ။ အံ့ဖြယ္ အေကာင္းဆံုးမွာ မ်က္မွန္မတပ္ေတာ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ မ်က္မွန္းဝိုင္းႀကီးမရွိေတာ့သျဖင့္ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ပါေမာကၡမဆန္ေတာ့။

သိပၸံမဆန္။ မ်က္မွန္မပါေသာ ကြိအေပၚ ရွာလီ အႏွစ္ၿခိဳက္ဆံုးအခ်က္မွာ သူႏွင့္ပတ္သက္၍ ရိႈ႕တိုးရွန္႔တံ့ လံုးဝ မရွိျခင္း ျဖစ္သည္။

]]ဒီေန႔မနက္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းနဲ႔ က်မ ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ရွင့္အေၾကာင္း ေျပာျပသြားတယ္။ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ရွင္}}

]]ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့ ေခါင္းႀကီးေတြ ဖတ္ေသးသလား}}
ရွာလီက
]]ပို႔စ္ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက က်မ အစအဆံုး ဖတ္တာပဲရွင္}} ဟု ေျဖသည္။

]]ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းႀကီးေတြနဲ႔ ၿဗိတိသွ် စြယ္စံုက်မ္း ကြာပါပီေနာ္}}
]]အရစၥတိုတယ္တို႔၊ ပေလတိုတို႔ေတြ ထည့္မေရးရင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းရဲ႕ ေခါင္းႀကီးနဲ႔ေတာင္ ခြဲမသိႏိုင္ပါဘူးတဲ့ ရွင္။ ဓာတ္ရထားထြက္ခ်ိန္ နီးပီ။ ေရွာက္သြားၾကရေအာင္}}
]]ဒီတစ္ေႏြလံုး ကြ်န္ေတာ္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနတဲ့ ပန္းရန္သမားေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းစဥ္းစားတယ္။ ပန္းရန္သမားတေယာက္ကိုေတာင္ သိေနပီ။ ဒါေပမယ့္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်တာေတာ့ မေတြ႔ရပါဘူးဗ်ာ}}

ပန္းရန္သမားအေၾကာင္း ကြိ သတိရေနျခင္းကို ရွာလီေက်နပ္သည္။ ထိုစကားလံုးသည္ သူ႔ကို ရည္ရြယ္ေျပာေသာ ေက်းဇူးတင္စကား ျဖစ္ေလမလားဟု ေတြးမိသည္။ ဤကိစၥ စကားမဆက္ေတာ့၍ ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းသြားေသာ မ်က္မွန္ႀကီးအေၾကာင္း စကားေရာက္သြားသည္။
]]စားပြဲေပၚက က်ကြဲသြားတာနဲ႔ ပစ္ထားလိုက္တာပဲ။ အေတာ္ဟန္ေကာင္းတဲ့ မ်က္မွန္ဗ်ာ}}

ရွာလီက
]]ဒါျဖင့္ ရွင့္မ်က္စိက ျမင္ရရဲ႕လား}}
]]ျမင္ပါတယ္}} ကြိက စကားဆက္သည္။ ]]အဲဒီမ်က္မွန္ႀကီးက ဟန္သာ ေကာင္းေနတာ။ ရိုးရိုးမွန္ေတြပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ၁၂ ႏွစ္သားတုန္းက ကုန္ပေဒသာတိုက္က ဝယ္တပ္ခဲ့တာ}}
]]ဘာျဖစ္လို႔ တပ္ရတာလဲ}}

စာၾကည့္တိုက္ကို မွန္မွန္လာတဲ့လူတိုင္း မ်က္မွန္တပ္တာ ေတြ႔တာနဲ႕ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဝယ္တပ္လိုက္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အက်င့္ျဖစ္ေနေရာ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးက လူတကာထက္ေကာင္းပါတယ္}}

သူဖြင့္ေျပာဖူးသမွ်ထဲတြင္ ဤစကားသည္ ကရုဏာ သက္စရာ အေကာင္းဆံုး စကားဟု ရွာလီထင္မိ၏။

]]ခင္ဗ်ား ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဝင္းထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္မဟုတ္လား}} ကြိက ေမးသည္။ ]]ကြ်န္ေတာ္လဲ ခင္ဗ်ား မလာခင္ကေလးတင္ ေရာက္ခဲ့တယ္။ အုတ္ဂူေတြက စာေတြက စိတ္ဝင္စားစရာပဲ။ အိမ္ေရာက္မွ ျပန္ဖတ္ရဦးမယ္။ ဒီေဆာင္းဦးမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ သမၼာက်မ္းစာကို ကြ်န္ေတာ္ အေသးစိတ္ ေလ့လာေနတယ္။ ခရစ္ယာန္ အယူဝါဒါေတြကို ခင္ဗ်ား အားလံုး လိုက္နာတာပဲလား}}
ရွာလီက တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ျဖစ္ေနၿပီးမွ
]]အေျဖရခက္သားလားပဲရွင္။ တိုက္ရိုက္ႀကီး ဟုတ္ကဲ့လို႔လဲ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ဟင့္အင္းလို႔လဲ မေျဖႏိုင္ဘူး။ ပညတ္ခ်က္အားလံုးကို က်မ ယံုတယ္။ က်မရဲ႕ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ အပ္စပ္ေအာင္ေတာ့ ဟိုေနရာနဲနဲ ဒီေနရာနဲနဲေတာ့ လိုတိုးပိုေလ်ာ့ လုပ္ရတာေပါ့}}

]]အား၊ ဒီလိုဆိုေတာ့ ခရစ္ယာန္ အယူဝါဒေတြက ျပဳျပင္လို႔ရတယ္ ဆိုရမွာေပါ့}}
]]ဒါေပါ့။ ရွင္ဆိုရင္ေကာ မျပင္ဘူးလား။ က်မေကာ မျပင္ရဘူးလား။ ရွင္သန္ေနတဲ့ အရာဝတၲဳတိုင္းဟာ မြမ္းမံျပဳျပင္မႈကို ခံရမွာခ်ည္းပဲ။ ဒီတရားေတာ္ေတြက ဘဝကို အေျခခံတဲ့ သေဘာတရားေတြျဖစ္လို႔ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲ တိုးတက္တာပဲေပါ့ရွင္}}
]]ဒီလိုဆို ခင္ဗ်ားလဲ အဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈ ဝါဒီပဲေပါ့ေလ}}

]]ဟုတ္ပါ့ရွင္။ ဒါေပမယ့္ ရွင္ေျပာတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကေလးေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြ၊ လူမ်ိဳးေတြ ဆိုတာ ငျဖဴ၊ ငနီ၊ ငေၾကာင္၊ ငက်ားေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္ထားတာပဲ မဟုတ္လား။ က်မတို႔ သမၼာက်မ္းစာက လူတဦးခ်င္းစီနဲ႔ ဆက္ဆံတယ္။ တျခားနည္းဆက္ဆံစရာလဲ မရွိဘူးေလ။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ လိပ္ျပာဟာ အရာရာတိုင္းရဲ႕ မူလဘူတပဲ မဟုတ္လားရွင္}}

]]အား၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ လိပ္ျပာဆိုတာကို ပိုၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္တာအေပၚမွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈဆိုတာက တည္ေနတာေပါ့။ ဟုတ္လား}}

]]ဒီလိပ္ျပာဆိုတာအေပၚမွာေတာ့ အားလံုး တည္ခ်င္မွ တည္မွာေပါ့။ ေတြးေခၚဥာဏ္ေပၚမွာလဲ တခ်ိဳ႕တဝက္ တည္ေသးတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္}}

]]အဲဒီမွာ ခင္ဗ်ား သြက္သြက္ခါေအာင္ မွားေတာ့တာပဲ}}
]]ဘာျဖစ္လို႔လဲရွင့္။ ေတြးေခၚဥာဏ္ရင့္သန္ေလ အရင့္မာစား လူေတြ ေပၚလာေလ မဟုတ္ဖူးလား}}
]]ေျဖးေျဖး ေလွ်ာက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ}} ကြိက ေခါင္းေပၚမွ သစ္ကိုင္းေျခာက္ တကိုင္းကို ခ်ိဳးခ်လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
]]လူအမ်ိဳးအစားကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုတိုင္းတာသလဲ။ အရင့္မာစားလူေတြလို႔ ေျပာတာ ဘာကို တိတိက်က် ဆိုလိုတာလဲ}}

]]အရင့္မာစား လူဆိုတာက}} ရွာလီက သူကိုယ္တိုင္လည္း ေျခေျချမစ္ျမစ္ သိဟန္မတူပဲ ဆက္ေျပာသည္။ ]]တျခား လူစားေတြထက္ အသိဥာဏ္၊ ေတြးေခၚဥာဏ္ျမင့္မားတာကို ေျပာခ်င္တာပါရွင္}}

]]အနာဂတ္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈကို အေအာင္ျမင္ဆံုး ဖန္တီးႏိုင္မယ့္လူေတြ၊ စိုးမိုးဘို႔၊ မ်ိဳးမျပဳတ္ဖို႔ အထိုက္တန္ဆံုး လူေတြလို႔ ခင္ဗ်ား ဆိုလိုတယ္ေျပာပါေလ။ ဒါေပမယ့္ သမိုင္းကို ျပန္ၾကည့္ရင္ ေတြးေခၚဥာဏ္ ရင့္သန္ရံုနဲ႔ အဲဒီလို လူစားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္ဘို႔ အာမခံခ်က္ မရွိေသးဘူးဆိုတာ ခင္ဗ်ားေတြ႔ပါလိမ့္မယ္}}
]]ဒါေတာ့ က်မလဲ မသိပါဘူး မစၥတာကြိ}}

]]ဒီလိုဆို ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပမယ္။ ျပင္သစ္ေတြကို ၾကည့္။ ဥေရာပလူမ်ိဳးေတြထဲမွာ ေတြးေခၚဥာဏ္ အထက္ျမက္ဆံုး လူေတြပဲ။ သူတို႔ ဒီေန႔ တျခား လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပခံုးခ်င္း ယွဥ္ႏိုင္ရဲ႕လား။ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈ ပညာရွင္ေတြက ျပင္သစ္ လူမ်ိဳးမွာ ဆုတ္ယုတ္မႈ လကၡဏာေတြ ေတြ႔ေနရတယ္။ ဂရိေတြကို ၾကည့္။ ဂရိလူမ်ိဳးေတြဟာ ဒီေန႔ ကမၻာႀကီးကို ႀကီးစိုးေနတဲ့ လူမ်ိဳးေတြထက္ ေတြးေခၚဥာဏ္ ႀကီးရင့္တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသား ကေလးတိုင္းသိတယ္။ ဒီေန႔ အဂၤလိပ္အႏြယ္ လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ပရီကေခတ္ ဂရိေတြရဲ႕ ေတြးေခၚဥာဏ္ အဆင့္ကြာျခားမႈဟာ ဒီေန႔ အာဖရိက လူရိုင္းေတြနဲ႔ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳးေတြ ကြာျခားသေလာက္ ကြာျခားတယ္ဆိုတာ မႏုႆေဗဒ ပညာရွင္တိုင္း သိတယ္။ အရစၥတိုတယ္တို႔။ ပေလတိုတို႔၊ ဆိုခရားတီးတို႔နဲ႔ ေတြးေခၚဥာဏ္ခ်င္း ယွဥ္ႏိုင္တဲ့ ဒီေခတ္သားတေယာက္ကို ျပႏိုင္ပါ့မလား။ သူတို႔ရဲ႕ ေတြးေခၚဥာဏ္ျမင့္မားမႈက သူတို႔ကို ကယ္ႏိုင္ခဲ့ရဲ႕လား။ ဒီေန႔ ဂရိေတြ သစ္သီးေရာင္းေနရတယ္။ ပေလတိုရဲ႕သား ေျမး ျမစ္ေတြ ကမၻာလွည့္ၿပီး ဖိနပ္တိုက္ေနရတယ္။ ေတြးေခၚဥာဏ္ ရင့္သန္မႈဟာ လူမ်ိဳးႀကီးက်ယ္မႈအတြက္ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို သူတို႔ ပယ္ဖ်က္ျပေနတာပဲ။ ဒါျဖင့္ ေအာင္ျမင္တဲ့ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲတိုးတက္မႈရဲ႕ အေျခခံမူက ဘယ္မွာလဲလို႔ ေမးစရာရွိတယ္။ ဟာဒါ လူမႈေရး စီမံခ်က္တိုင္းရဲ႕ အခရာကိစၥပဲ။ သမိုင္းဦးကာလေနၿပီး လူေတြတိုးတက္ေပၚထြက္လာပံုကို သံုးသပ္ၾကည့္ရေအာင္}}

ပရီကေခတ္ ။ ။ ဂရိျပည္ ေအသင္ၿမိဳ႕ ႏိုင္ငံ အထြန္းကားဆံုးေခတ္၊ ခရစ္ႏွစ္ ငါးရာစု။

ကြိသည္ ေဆာင္းဦး၏ ေတာအုပ္ကေလးထဲတြင္ တကမၻာလံုး တေယာက္သာ သူသိေသာ မိန္းကေလးႏွင့္ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သမၼာက်မ္းစာမွ တဆင့္ ေတြးေခၚဥာဏ္ျမင့္မားမႈတခုတည္းျဖင့္ လူမ်ိဳးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အရွည္ မတည္တံ့ႏိုင္ပံုမ်ားကို အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပလာသည္။

စကားခဏျပတ္ခ်ိန္တြင္ ရွာလီက ကြိ စာအုပ္ႀကီးအေၾကာင္းကို ေမးသည္။ ကြိက ေမလမွ စက္တင္ဘာလထိ တလံုးတပါးဒမွ်မေရးျဖစ္ေၾကာင္း ေျဖသည္။

]]ဒါေပမယ့္ တေန႔ ေျခာက္နာရီေတာ့ အခ်ိန္ေပးႏိုင္ပါၿပီ။ ဒါလဲ ေႏွာင့္ေႏွးအံုးမွာပါပဲ။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီတေႏြလံုး အခ်ိန္ျဖဳန္းပစ္လိုက္ရတယ္လို႔ေတာ့ မထင္မိပါဘူး}}

]]ဟုတ္ကဲ့၊ ရႈခင္းက လွလိုက္တာေနာ္}}
ကြိက ရွာလီ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည့္ ေနဝင္ခ်ိန္ ရႈခင္းကို လိုက္ၾကည့္ၿပီး
]]မလွပါဘူး။ သိပ္ၿငိမ္လြန္းေနေတာ့ ၿငီးေငြ႔စရာ ေကာင္းတယ္။ ရႈခင္းဆိုတာက ပင္ကိုယ္စရိုက္၊ ပင္ကိုယ္ဟန္ ရွိမွေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို လွတယ္ ထင္တယ္}}

ရွာလီတုန္သြားသည္။ ရွက္ေသြးျဖန္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ကြိ အသံက ပုဂၢလဒိဌာန္ လံုးဝမဟုတ္၍ ေတာ္ေသး။

]]ေအာ္ ရွင္က ဒီလိုထင္သလား။ ေက်းဇူးပါပဲရွင္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ အဲဒီလို မထင္ၾကပါဘူး}}
ရွာလီက စကားကို ခ်က္ခ်င္း လွီးလႊဲလိုက္သည္။
ကြိက ၿငိမ္ၿမဲၿငိမ္ေနသည္။ ရွာလီက ]]ရွင္ တျခားလူေတြရဲ႕ အဂၤါရုပ္ကို သတိျပဳမိတတ္မွန္း က်မမသိဘူး}} ဟုေျပာသည္။

]]ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ေတာ့ အရင္က ကြ်န္ေတာ္လဲ ဒါမ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ အမွတ္မထားတတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ေတာ့ လြင္ျပင္ထဲ လွမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို အမွတ္ထားမိေအာင္လုပ္တယ္ ထင္တာပဲ။ အဲဒီ မ်က္လံုးေတြကို ဂရုတစိုက္ ၾကည့္လိုက္မွ ခင္ဗ်ားလွတာကို ကြ်န္ေတာ္ သတိျပဳမိတာပါ}}

ခ်ီးခ်ီးပပ ေျပာပံုက ထူးျခားလွသည္။ အျပစ္ကင္းလွသည္။ ထပ္ေျပာလွ်င္ ပ်က္ျပယ္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
]]မစၥတာကြိ၊ ဒီေန႔ပါတဲ့ ကယ္ဆယ္ေရးေဂဟာ ေခါင္းႀကီးအတြက္ က်မတို႔ ဌာနက ဗိုလ္မွဴးႀကီးနဲ႔ ရွင့္ကို ဘယ္သူ႔ ေက်းဇူးတင္ရမလဲဟင္}}

]]ႏွစ္ေယာက္လံုး တင္ေပါ့။ သူက အႀကံေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေရးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူး}}
ရွာလီက ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
]]ဒီေဂဟာအတြက္ က်မတို႔ ဒီတေဆာင္းလံုး အလုပ္လုပ္ၾကရမွာပဲ။ ျပည္နယ္တစ္ခုလံုးက ေဂဟာအေပၚ စိတ္ညႊတ္လာေအာင္ လုပ္ရမယ္။ လႊတ္ေတာ္က်င္းပတဲ့အခါ ေဂဟာအတြက္ ေငြကို မျငင္းႏိုင္ေအာင္ကို လုပ္ထားရမယ္။ ဒီေဂဟာကိစၥ ပီးသြားရင္ က်မ လုပ္ခ်င္တာေတြ ေထာင္ေသာင္းခ်ီပီး ရွိေနေသးတယ္။ ရွင္ ေငြမလိုခ်င္ဘူးလားဟင္။ သမုဒၵရာ အတန္တန္ေလာက္ကို မ်ားတဲ့ေငြေတြေလ}}
]]မလိုခ်င္ပါဘူးဗ်ာ}}

]]က်မကေတာ့ လိုခ်င္တယ္ရွင့္။ ျပည္နယ္ထဲမွာ ေဂဟာေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ျငဳပ္ေကာင္းမႈန္႔ျဖူးသလို ျပန္႔ႀကဲဖြင့္ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔။ က်မတို႔လဲ တခါတုန္းက ေငြအထုတ္အထည္ကေလး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ပါရဲ႕။ က်မ တလသမီးေလာက္ကေပါ့ေလ}}

]]ဟုတ္ကဲ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဟင္နရီဂ်ီဆာေဖ့အေၾကာင္းက မၾကားခ်င္လို႔မွ မေနရတာ။ ခင္ဗ်ားက ႏွေျမာေနလို႔လား}}
]]က်မအေဖ သိမသြားတာပဲ ဝမ္းသာလွပါပီရွင္}}
ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ျပန္မည့္ ဓာတ္ရထားေရာက္လာသည္။
]]မစၥေဝလင္}} ကြိက ရုတ္တရက္ေျပာလိုက္သည္။ ]]ခင္ဗ်ားနဲ႔ ပထမအႀကိမ္ေတြ႔တုန္းက ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ အတြင္းေရးကိစၥတခု ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒါအတြင္းေရးကိစၥပါလို႔ မေျပာခဲ့မိဘူး။ ဒါေပမယ့္}}
]]က်မက ရွင္မေျပာလဲ အတြင္းေရးလို႔ပဲ သေဘာထားခဲ့ပါတယ္ရွင္။ ဘယ္သူ႔မွလဲ ျပန္မေျပာမိပါဘူး}}

ယခင္က သူတို႔ႏွစ္ဦးသား ပြင့္လင္းစြာ ေဆြးေႏြးခဲ့သည့္ ဤကိစၥကို ယခု သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုး မေျပာဝံ့ဝံ့ ေျပာဝံ့ဝံ့ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ မစၥတာကြိ မည္မွ် ေျပာင္းလဲေနေၾကာင္း ရွာလီအဖို႔ အတိုင္းအတာပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ရွာလီသည္ အေဝးသို႔ ေမွ်ာ္ေငးၾကည့္ေနရင္းကြိကို ေမးခြန္းတခုေမးခ်င္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကြိက မေမးရေသာ ရွာလီ၏ ေမးခြန္းကို စိတ္မခ်မ္းမေျမ႔ ေျဖလိုက္သည္။

]]ကြ်န္ေတာ့္အေဖနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္မွာ စိတ္ကူးသံုးမ်ိဳးရွိတယ္။ တမ်ိဳးက ကြ်န္ေတာ့္အေဖမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္း သားသမီး ေမြးျမဴနည္း အယူအဆေတြ ရွိတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒုတိယတမ်ိဳးက ကြ်န္ေတာ့္ကို လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ သူေမြးဘို႔ စိတ္ကူးမရွိဘူးလို႔ ထင္တယ္။ တတိယတမ်ိဳးကေတာ့ သူ႔ကို လက္ရွိအေျခအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္က အေဖလို႔ သေဘာထားခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သူထင္ေနတယ္ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ ျပတဲ့စာ ရၿပီးကတည္းက ေနာက္ထပ္ ဘာစာမွ မရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ေတာ့ သူ ေသပီနဲ႔ တူပါရဲ႕}}

]]မေသရင္ေတာ့ ရွင္တို႔ တေန႔ ေတြ႔ၾကမွာပဲလို႔ က်မ ထင္ပါတယ္ရွင္။ သူက အေတြ႔မခံခ်င္တာ ဆိုရင္ေတာ့ ရွင့္ကို နယူးေယာက္ကေနၿပီး ဒီၿမိဳ႕ကို ေခၚမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွင္ အဲဒီလို မထင္ဘူးလား}}

ကြိက ရွာလီ ဓာတ္ရထားေပၚ တက္သည္ကို အကူအညီ တစံုတရာ မျပဳဘဲ ဆက္ေျပာသည္။
]]ကြ်န္ေတာ္သာ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာသာေရး အယူဝါဒေတြကို ယံုရင္ ကြ်န္ေတာ့ အေဖဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္အတိုင္း ျပဳမူတာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဒီၿမိဳ႕ ေရာက္ေအာင္လုပ္တာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလိုေတာ္ပဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္ယံုၾကည္မွာပဲ}}

ဓာတ္ရထား တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္စျပဳခ်ိန္တြင္ ရွာလီက
]]ရွင္ေကာ မလိုက္ဘူးလားဟင္}}
]]မလိုက္ေတာ့ဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္မွာ}} ကြိသည္ ကေျမာေသာပါး ဦးထုပ္ေျမွာက္ျပကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
သူတို႔ ခြဲခြာရျခင္းသည္ ဤကမၻာေပၚတြင္ ေနာင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္လည္ မေတြ႔ဆံုၾကရေတာ့မည့္ ခြဲခြာျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ေလသည္။
]]မၾကာခင္ ျပန္ေတြ႔ၾကဦးမယ္လို႔ ေျမႇာ္လင့္ပါတယ္}} ဟူေသာ ေလာကဝတ္စကားမွ် မေျပာလိုက္ရျခင္းကို မိုင္ဝက္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္မိမွ ကြိ စဥ္းစားမိသည္။ ဤအမွားကို အဖတ္ဆယ္၍ရမည့္လမ္း သူမျမင္။ ရွာလီေဝလင္အဖို႔ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုးခြဲခြာျခင္း ခြဲခြာရန္ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုသာ တထစ္ခ် ယူဆေပေတာ့မည္။

တညတြင္မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ညစာစားခန္းထဲသို႔ ကြိဝင္လာသည္။ ၈ နာရီခန္႔ ရွိၿပီ။ သတင္းစကားတခု ေျပာစရာရွိ၍ လာသည္ဟု ဆိုသည္။

ရွာလီက ကြိကို ေမွ်ာ္ေနသည္ဟု ေျပာသည္။ မစၥက္ပိန္တာအိမ္သို႔ ရွာလီေရာက္သည့္ အႀကိမ္ေပါင္း မည္မွ်ရွိၿပီကို ကြိအားခန္႔မွန္းခိုင္းသည္။ ထိုသို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ လာေနသျဖင့္ ေဘးလူမ်ားက စကားတင္းဆိုေနၾကေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ရွာလီ မၾကာခဏလာျခင္းသည္ မစၥတာကြိကို ကာအိေျႏၵမဲ့မဲ့လာေတြ႔ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဆိုေသာ စကားတင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပသည္။
ရွာလီက ႏႈတ္ခမ္း ဆတ္ဆတ္တုန္လွ်က္ ေျပာျပေနသည္။ အလြန္အမင္းရွက္ေနပံုရသည္။

ကြိက မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုသို႔ေသာ သိမ္ဖ်င္းမႈမ်ားကို စကားတခြန္းတည္းႏွင့္ သူေခ်ဖ်က္ပစ္ႏိုင္သည္ဟု ေျပာသည္။ ရွာလီဘက္ကလည္း အေျခအျမစ္မရွိေသာ စကားတင္းမ်ားကို ျငင္းဖို႔ ဘာမွ် ခက္စရာမလိုဟု ေျပာသည္။
]]က်မ မျငင္းႏိုင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ သိလား}} ရွာလီက သူ႔ စကားကို ျဖတ္ကာ ရီေဝေဝအၿပံဳးႏွင့္ ေျပာသည္။ ]]သူတို႔ေျပာတာက မွန္ေနတာကိုး}}

ရွာလီသည္ လွစ္ကနဲ ထသြားသည္။ ပစၥည္းမ်ားကို ရႊင္ရႊင္ျမဴးျမဴး သိမ္းဆည္းေနသည္။ ကြိက မေက်မခ်မ္းႏွင့္ ၿငိမ္ထိုင္ေနၿပီး ရွာလီကို ၾကည့္ေနသည္။

]]ရွင္ ဘာျပန္ေျပာရမလဲ စဥ္းစားေနတုန္း လူမႈေရး ျပႆနာကေလးတခုအတြက္ အႀကံဥာဏ္ ေတာင္းပါရေစ။ ေလာ္ရာတို႔ ကိစၥပါ}}

ကြိက စိတ္မရွည္သံျဖင့့္
ၥ]ဘယ္သူလဲ ေလာ္ရာ ဆိုတာက}}
]]ေလာ္ရာက မစၥက္ပိန္တာရဲ႕ ထမင္းခ်က္ ကပၸလီမေလးပါ။ သူ႔ေယာက်ာ္းက ပစ္ေျပးတယ္။ အခုေတာ့ ခိုးမႈနဲ႔ ေထာင္က်ေနတယ္။ ေလာ္ရာက ေနာက္တစ္ေယာက္နဲ႔ ယူမလို႔ လုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ လင္မယားကြာရင္ ဆယ္ေဒၚလာ ကုန္မယ္။ သူက အကုန္မခံခ်င္ဘူး။ ေနာက္ယူမယ့္ လူက အကုန္ခံသင့္တယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ ရွင့္သိပံၸပညာက ဒီလို အသဲႏွလံုး ျပႆနာကို ဘယ္အေျဖမ်ိဳးေပးမလဲ}}

]]လက္သုတ္ပုဝါေတြ ခ်ထားလိုက္ဗ်ာ။ ၿငိမ္ၿငိမ္ရင္လဲေန။ ခင္ဗ်ား တဖ်က္ဖ်က္ လုပ္ေနရင္ ကြ်န္ေတာ္ စကားေျပာလို႔ မရဘူး}}
ရွာလီက ေသဝပ္စြာ ထိုင္လိုက္သည္။ ဝတ္ျပဳသလို လက္စံုယွက္ထားသည္။ ကြိက မတ္တပ္ရပ္ၿပီး သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

]]ခင္ဗ်ားကို မစၥက္ပိန္တာရဲ႕ အလုပ္ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္။ ပါေမာကၡ နီကိုလိုဖီးယပ္က ေႏြဦးေပါက္ရင္ အိမ္ေျပာင္းေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း သူနဲ႔လိုက္ေနဖိို႔ ကမ္းလွမ္းတယ္}}
]]ေအာ္၊ ရွင္က ျငင္းလိုက္ေရာလား}}
]]မျငင္းဘူး။ ခ်က္ခ်င္း လက္ခံလိုက္တယ္}}
ရွာလီက အံ့အားသင့္သြားၿပီး
]]ရွင့္ကို သူခင္ေအာင္ ရွင္ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ထားလဲ။ လူတကာကို မုန္းတဲ့လူႀကီးပဲ။ က်မကို သိပ္မုန္းတာေတာ့ က်မ သိတယ္}}
]]ကြ်န္ေတာ္ကလြဲရင္ သူ လူတိုင္းကို မုန္းတယ္လို႔ ထင္တယ္}}
]]ဆန္းလိုက္တာရွင္}} ရွာလီက ျပဳမည့္သူ မရွိ၊ စုမည့္သူ မရွိ။ ေနပတိုင္း ဘဲဥျပဳတ္၍ စားေနၾကရမည့္ ပညာရွင္ ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္ထဲ၌ ျမင္ေယာင္ေနသည္။

]]ဒီလူႀကီးက လူေတြနဲ႔ ကင္းကြာတာေတာ့ မွန္တယ္။ ေရာက္ခါစက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔လဲ လမ္းမွာ ေတြ႔ရင္ေတာင္ စကားေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကို ခင္လာတာပဲ}}
]]ဒါနဲ႔ ရွင္က သူ႔ဆီ လိုက္ေနတယ္ ဆိုပါေတာ့}}
]]မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့အတြက္ အဆင္ေျပလို႔ သေဘာတူလိုက္တာ}}
]]ေအာ္}}
]]ကြ်န္ေတာ္လခေပးေနမွာပါ။ ဒီမွာ ေပးရသေလာက္ပဲ ေပးရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပိုၿပီး တိတ္ဆိတ္မယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနရမယ္။ လြတ္လပ္မယ္}}

ရွာလီက ကြိကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ရင္း ပါရဂူကေလး တကယ္မွ ေျပာင္းလဲလာေသးရဲ႕လားဟု သံသယျဖစ္ေနမိသည္။

]]ရွင္ေျပာင္းမယ္ဆိုတာ က်မ စိတ္မေကာင္းပါဘူးရွင္}}
]]ခင္ဗ်ား ဝမ္းသာေပးဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္}}
]]ဘာျပဳလို႔လဲ}}
]]သူက တေယာက္ထဲေနဖို႔ ေငြလဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ေငြတတ္ႏိုင္ေတာင္မွ တကိုယ္ေရေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ႏွလံုးေရာဂါဆိုလားေရာဂါရွိတယ္။ ခင္ဗ်ား သူ႔ဇာတ္လမ္းသိသလား}}
]]ဘာမွ မသိပါဘူးရွင္}}
]]ကြ်န္ေတာ္ အကုန္သိတယ္}}

ကြိသည္ မေရမရာျဖစ္ေနသည္။ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားကာ စဥ္းစားေနသည္။ စိတ္ဂဏွာမျငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။
]]ဒီမွာ၊ ကြ်န္ေတာ္ ေျပာင္းသြားရင္ ခင္ဗ်ား အေဒၚကို ထိခိုက္မွာလား}}
အလုပ္ကိုယ္စားလွယ္မကေလးက တဟားဟားရယ္လိုက္၏။ ကြိက ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။
]]ဒီအခန္းေတြကို တနာရီအတြင္း လူငွားတင္လို႔ရပါတယ္။ ရွင္တို႔ ႏွစ္ေနရာစာက အၿမဲလူျပည့္မေနေတာင္ အိမ္ငွားလုပ္ငန္းသိပ္တြင္က်ယ္ေနတယ္ဆိုတာ ရွင္သိသားပဲ။ လူေတြကို ျငင္းေတာင္ လႊတ္ေနရတာပါရွင္။ ရွင့္ဆီက က်မ ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္ေတာင္းတဲ့ညက အျဖစ္ကို ရွင္သတိရတယ္မဟုတ္လား}}
]]ေအာ္၊ ဒါထက္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အေပ်ာ္ေခြးႀကီး ဘယ့္ႏွဲ႔ ေနသလဲ}}
]]ေက်းဇူးပါပဲရွင္။ တေန႔တျခား ႀကီးသထက္ႀကီး။ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေနပါတယ္။ ညေနတိုင္း ငါးနာရီဆိုရင္ ကြ်န္မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တိုင္း က်မအတြက္ လူတေယာက္တေယာက္ေတာ့ သူ တိုးလွဲေပးေနတာပဲ။ ေပ်ာ္စရာႀကီးရွင့္။ ဒါေပမယ့္ ရွင့္ကို တိုးလွဲရတာေလာက္ သူမေပ်ာ္ရွာဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕ရွင္}}

ကြိက မ်က္ႏွာထားတည္တည္ျဖင့္ တံခါးဝသို႔ ထြက္သြားၿပီး
]]ကြ်န္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ား အေဒၚကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုတာ ေျပာျပေပးပါ။ မဂၤလာညပါ}}
]]မဂၤလာညပါ မစၥတာကြိ}}

တံခါးပိတ္သြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ တံခါးျပန္ပြင့္လာကာ ကြိ ကိုယ္တပိုင္း ေပၚလာသည္။
]]ဒါထက္ မေန႔က ျဖစ္ပံုကေလး ခင္ဗ်ားစိတ္ဝင္စားမွာပဲ။ ပို႔စ္ထဲမွာ ဖတ္ပီးပလား။ ကြိ ႏွစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ သတင္းေလ}}
]]ဟင့္အင္း၊ ရွင္နဲ႔ တင္မ္ ကြိ အေၾကာင္းလား}}

]]တင့္မ္ အေၾကာင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္ မပါပါဘူး။ တေလာတုန္းက တင္မ္ ကင္းလွည့္တဲ့ ေနရာ ေျပာင္းသြားတယ္။ မေန႔မနက္ကေတာ့ သူ႔နယ္ထဲမွာ ဘဏ္ေဖာက္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ဝင္ဖမ္းတယ္။ ေမွာင္ထဲမွာ သူခိုးနဲ႔ ပက္ပင္းေတြ႔တာေပါ့။ တျခားရဲေတြေရာက္လာၿပီး မီးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွ သူခိုးက သူ႔ညီ မာဇီျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္တဲ့}}

သို႔ေသာ္ လမကုန္မီမွာပင္ မစၥက္ပိန္တာ၏ ညစာဝိုင္းမ်ားသို႔ ရွာလီေဝလင္ ေရာက္လာသည္။ ေဆာင္းကာလ တေလွ်ာက္လံုးပင္ တလတႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ဆိုသလို ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။
]]အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲ တိုးတက္မႈ ပညာရွင္က လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းကေလးေတြ၊ ႏိုင္ငံေတြ၊ လူမ်ိဳးေတြ၊ ဆိုတာေတြကို သံုးသပ္တာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ သမၼာက်မ္းက ငျဖဴ၊ ငနီ၊ ငေၾကာင္ ငက်ားေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတာပဲ။ တျခားစီပါ}}

အခန္း (၁၆)

(၁၆)
ေႏြရာသီတေလွ်ာက္လံုး ရွာလီေဝလင္ထံသို႔ ဓာတ္ပံု ပို႔စ္ကဒ္ အေျမာက္အျမား ေရာက္လာသည္။ ပို႔စ္ကဒ္မ်ားကို ၾကည့္ကာ ကမၻာေဟာင္းတြင္ ခ်ားလ္စ္ ဂါဒင္နီယာဝက္စ္ တေယာက္ ဇြဲနဘဲႀကီးႀကီး ေလ့လာေနပံုကို သိရသည္။

ဂြ်န္လဆန္းတြင္ ေရာမမွ စခဲ့သည့္ သူ႔ခရီးသည္ ဩဂုတ္လလယ္ပိုင္းတြင္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၌ တစခန္းေထာက္သည္။ ရွာလီေဝလင္ထံသို႔ လန္ဒန္ၿမိဳ႕အနီးအနားမွ သူ ပို႔စ္ကဒ္တေစာင္ ပို႔လိုက္သည္။

]သမိုင္း အေျပာင္ဆံုးခရီး ၿပီးဆံုးၿပီ။ ၂၁ ရက္တြင္ သေဘၤာစီးမည္။ အားအင္ႏွင့္ စိတ္မာန္ မျပည့္စဖူး ျပည့္ေနသည္။ အလွအပဆံုး စီမံကိန္းမ်ားကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ေနရသည္}

သို႔ေသာ္ ဩဂုတ္လ ၂၁ ရက္တြင္ ဝက္စ္မျပန္ျဖစ္။ မူလက ဩဂုတ္ ၁၅ ရက္တြင္ပင္ ျပန္ရန္ စီစဥ္ထားခဲ့၏။ လန္ဒန္တြင္ ေတြ႔ရေသာ ေကာလိပ္ပညာေရးစနစ္က စြဲမက္စရာ ေကာင္းလြန္း၍ မျပန္ႏိုင္။ ဩဂုတ္လ ၂၅ ရက္တြင္မွ ျပန္ႏိုင္သည္။ စက္တင္ဘာ ၃ရက္တြင္ ၿမိဳ႕ကို ျပန္ေရာက္သည္။ စက္တင္ဘာ ၄ ရက္တြင္ ရွာလီ့ရံုးခန္းသို႔ ဝင္လာသည္။

ရံုးခန္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သာ ရွိသည္။
]]ကြ်န္ေတာ္ပို႔တဲ့ ပို႔စ္ကဒ္ေတြ ရတယ္ေနာ္}}
]]အထပ္လိုက္ပါပဲရွင္။ ဒီစားပြဲေလာက္ရွိတဲ့ ဓာတ္ပံုစာအုပ္ထဲမွာကို ကပ္ထည့္ရတာ စေန ေန႔တဝက္ကို ကုန္ပါေရာလား။ ရွင့္ခရီးတေလွ်ာက္လံုး ဘာအႀကိဳက္ဆံုးလဲ ဟင္}}

]]ကြ်န္ေတာ္ထင္တယ္}} ဝက္စ္က သူ႔မ်က္လံုးျပာႀကီး တစံုလံုးကို ရွာလီ့အေပၚ လႊမ္းၿခံဳလိုက္ၿပီး ]]ျပန္လာရတာ အႀကိဳက္ဆံုးပဲ}}
ရွာလီက ရယ္သည္။
]]ရွင့္အဖို႔ သိပ္ေကာင္းတယ္ထင္တယ္။ ရွင့္ၾကည့္ရတာ ေတာင္ႀကီးေတြကို ၿဖိဳေတာ့မယ့္ဟန္ပဲ}}
]]ေတာင္ထြတ္ ေတာင္ညႊန္႔ကိုေတာင္ ကိုက္ကိုစားမွာဗ်}}
ရွာလီက အလုပ္အသစ္ စၿပီလားဟု ေမး၍
]]သေဘၤာေပၚကေန တခါထဲ အလုပ္ထဲ ဂြ်မ္းထိုးဝင္ခဲ့တာ}}ဟု ေျဖသည္။

ဝက္စ္က ဘလိန္းေကာလိပ္အတြက္ သူေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ထားသမွ်ကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ထက္ထက္သန္သန္ႀကီး ေျပာျပေနသည္။ အခက္အခဲမ်ားက ယခုကတည္းက ေပၚသည္။ ယေန႔ ေဂါပကအဖြဲ႔ဝင္ လူႀကီးမ်ား၏ စိတ္သေဘာက အသိရခက္သည္။ ေကာလိပ္၏ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ားကို ေၾကာ္ျငာရန္ စီစဥ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမွ် မလုပ္ရေသး။ ဘလိန္းေကာလိပ္ကေပးမည့္ ေက်ာင္းသား အခြင့္ထူးမ်ား ကိစၥ ေဆြးေႏြးသည္။ ေပးစရာ ဘာအခြင့္ထူးမွ် မရွိ။ သို႔ေသာ္ မွန္မွန္ ကန္ကန္ လုပ္ကိုင္သြားလွ်င္ ဤအခက္အခဲမ်ားကိုေရာ အျခား အခက္အခဲမ်ားကိုပါ ေက်ာ္လြန္ႏိုင္မည္ဟု သူ ယံုၾကသည္။

ရွာလီက စိတ္ထက္သန္စြာျဖင့္
]]ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ငါးႏွစ္အတြင္း ေက်ာင္းသား သံုးေလးဆ တိုးလာမယ္ဆိုတာနဲ႔ပဲ အားရစရာ ေကာင္းလွပါပီဘဲရွင္}}
]]ေက်ာင္းသားတိုးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ သိပ္စိတ္မသန္ေတာ့ဘူး။ ဒီေလ့လာေရးခရီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ အျမင္ေျပာင္းသြားတာဘဲ။ ဧရာမအႀကီးဆံုး ေကာလိပ္ျဖစ္ဖို႔ မမွန္းေတာ့ဘူး။ ပညာေရး အဆင့္အတန္း အျမင့္ဆံုး ေကာလိပ္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့တယ္။ ထူးခြ်န္ထင္ရွားတဲ့ မဟာဌာနေတြ ရွိရမယ္။ ထက္ျမက္ထက္ျြကတဲ့ ေက်ာင္းသားအင္အား ရွိရမယ္။ ေက်ာင္းသားကို စည္းကမ္း တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ ေရြးမယ္။ အဆင့္အျမင့္ဆံုး ပညာဆည္းပူးမႈ တံဆိပ္အျဖစ္ တျပည္လံုးက အသိအမွတ္ျပဳရတဲ့ ဘြဲ႕မ်ိဳး ႏွင္းမယ္။ ဒါေတြျဖစ္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ အားထုတ္မွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ အျမင့္မားဆံုး ရည္မွန္းခ်က္က...}} ဝက္စ္က အိပ္မက္မက္ေနသလိုေျပာသည္။ ]]ဘလိန္းေကာလိပ္ကို ျပင္သစ္ျပည္က ပဲရစ္ တကၠသိုလ္လိုျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ}}

စကားဆံုးလွ်င္ဆံုးခ်င္း ထလိုက္ၿပီး ျပန္ရန္ ခြင့္ေတာင္းသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းထံ ဝင္၍ ႏႈတ္ဆက္ဦးမည္ဟု ေျပာသည္။
]]ဒါထက္ အဖိုးႀကီးေကာ ဘယ့္ႏွယ့္ေနလဲ}}
]]စိတ္ကေတာ့ ခါတိုင္းလိုပဲ။ အလုပ္ကိုလဲ ႀကံဳးလုပ္ေနတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အသက္ကေလးေတာ့ နည္းနည္း အေၾကာင္းျပလာပီေပါ့ရွင္}}

]]သူ႔အသက္ကလည္း ခုႏွစ္ဆယ္ နီးေနၿပီကိုး။ စကားမစပ္ သူ႔လက္ထဲ ပံုအပ္ထားတဲ့ သူ႔ကူေဖာ္ ေလာင္ဖက္ ကေလးကေရာ။ နာမည္ ဆနု္းဆန္းနဲ႔ လူဆန္းဆန္း ကေလးေလ}}

ထိုလူဆန္းကေလးကို ကာကြယ္ရန္ ရွာလီအား သူေပးခဲ့သည့္ သူ႔ကတိကို ဥကၠဌႀကီးဝက္စ္ ေမ့ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရွာလီသိလိုက္သည္။
]]ရွင္တို႔ ေနာက္တပတ္ ဒါရိုက္တာ အစည္းအေဝးမွာ သူ႔ကို အၿမဲတမ္း လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာေတာင္ ခန္႔ေတာ့မွာရွင့္}}
]]ဟုတ္လား၊ ကြ်န္ေတာ္က ျဖဳတ္ေတာင္ပီးေနၿပီ ထင္ေနတာ}}
]]ဂုတ္ေပၚ ဓားဝဲေနေတာ့ သူ႔ချမာလဲ သူ႔ဖာသာသူ ျပင္လာတယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း ေရးတတ္ သားတတ္ ျဖစ္လာတာပဲတဲ့ရွင့္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းကိုသာ ေမးၾကည့္ေပေတာ့}}

]]ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မအံ့ဩဘူး။ ဒီသူငယ္ အျဖစ္ရွိမွာပဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ယံုတတယ္လို႔ ေဆာင္းတြင္းတုန္းက ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္တာ္ေျပာဖူးသားပဲ။ အင္း။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ ကိုယ္ျပန္လာရတာ တယ္လဲ က်က္သေရ ရွိပါလား}}

ဝက္စ္သည္ ပန္းၿခံထဲမွ ျဖတ္၍ ေလွ်ာက္လာသည္။ သစ္ပင္မ်ားကို သူမျမင္။ အေတြးျြကယ္သူတို႔ ေျပာေလ့ရွိသည့္ အနာဂတ္ကိုသာ သူျမင္ေနရသည္။

သူစင္ျမင့္ေပၚ၌ ရပ္ေနသည္။ သူ႔ကို ေမာ္ၾကည့္ေနၾကသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ျမက္ခင္းျဖဴႀကီးပမာ ျဖစ္သည္။ ျမက္ခင္းျဖဴႀကီးကို သူ မိန္႔ခြန္းေျခြသည္။ သူ႔မိန္႔ခြန္းမွာ ]ပညာေရးႏွင့္ လူထုႏိုးၾကးမႈ} ျဖစ္သည္။ လူထုႀကီးက တရားပြဲမ်ားတြင္ မႀကံဳစဖူးေသာ ထက္သန္တက္ျြကမႈမ်ိဳးျဖင့္ ထက္သန္ တက္ျြကေနသည္။

ညစာစားပြဲ စားပြဲရွည္ႀကီး၌ သူ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ အတန္းလိုက္ အတန္းလိုက္ စားပြဲရွည္ႀကီးမ်ားကို ျမင္ရသည္။ ညစာစားပြဲ တက္သူမ်ားသည္ ကုလားထိုင္ကို ေရႊ႕ကာ သူ႔ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး နားေထာင္ေနၾကသည္။ သူ႔မိန္႔ခြန္း နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ေသာအခါ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားသည္ အလွဴေငြ ထည့္ရန္ ခ်က္လက္မွတ္မ်ားကို ထုတ္ေရးေတာ့သည္။ ဂဏန္းေနာက္မွ သုညမ်ားစြာကို တသီႀကီးေရးခ်ရန္ ေကာ္ဖီပန္းကန္မ်ားကိုပင္ တြန္းေရႊ႕ေနၾကသည္။

ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းက သူ႔ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။
]]ေခါင္းႀကီးေရးနည္း ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာေနသည္။ ညတိုင္ႏွစ္နာရီအထိထိုင္ၿပီး ပို႔စ္အေဟာင္းေတြ ျပန္လွန္တယ္။ ခင္ဗ်ားေခါင္းႀကီး ဘယ္လိုေရးသလဲဆိုတာ ေလ့လာတယ္}}
ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္း၏ အၾကည့္သည္ အရွိန္ေပ်ာ့သြားၿပီး
]]ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဘယ္ေလာက္ စိတ္ကူးမွန္သလဲ။ ေရးနည္း ကြ်မ္းက်င္သလဲ ဆိုတာေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီေခါင္းႀကီးကေတာ့ ခင္ဗ်ား ပို႔စ္အတြက္ေရးခဲ့သမွ် ေခါင္းႀကီး အားလံုးထက္ ပိုေကာင္းတယ္}}
]]ခင္ဗ်ား ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ဝမ္းသာပါတယ္}}
ဗိုလ္မွဴးႀကီးသည္ စားပြဲကို ျဗန္းကနဲ ရိုက္လိုက္ၿပီး
]]စိတ္လိုက္မာန္ပါ ထက္ထက္သန္သန္လုပ္။ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ျမင္တတ္ေအာင္ၾကည့္။ စိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းထား။ ဒါေပမယ့္ စာေရးရင္ ခ်ဳပ္တီးထားႏိုင္လို႔သာ ေအာ္ဟစ္ မပစ္ရသလို အရူးအမူးေရး၊ မွတ္ထား}}

ထိုေန႔မွာ ေမလဆန္းပိုင္းျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာအိုႀကီးသည္ အဖိုးတန္လာမည့္ အလားအလာေကာင္း၊ အရည္အခ်င္းေကာင္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ လူငယ္ကေလးအား အခြန္စနစ္နယ္ပယ္ ေငြေၾကးစနစ္နယ္ပယ္မွ ဆြဲထုတ္ကာ ေန႔စဥ္ သတင္းစာထဲမွ ေပၚလာေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေရးရန္ တာဝန္ေပးလာသည္။

ေမ ၁၅ ရက္တြင္ အယ္ဒီတာႀကီးက ကြိကို မျဖဳတ္။ ဤအတိုင္း အလားအလာေကာင္းရွိေနသေရြ႕ ဆက္ခန္႔မည္ဟု ေျပာသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသည္ လူငယ္ပိုင္းကို ေရွ႕တြင္ ခ်ီးက်ဴးလိုသူမဟုတ္။ ကြယ္ရာတြင္မူ အမႊန္းတင္သည္။ သို႔ျဖင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း ဂြ်န္းရန္းေဒါ့ေဝလင္၏ သမီးကေလးက ကြိ၏ တက္လမ္းကို ႀကိဳတင္သိေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ကြိအဖို႔ တေႏြလံုး အလုပ္မ်ားသည္။ ေန႔စဥ္ ဘဝႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေခါင္းႀကီးမ်ားေရးႏိုင္ရန္ ေရးသူကိုယ္တိုင္ ေန႔စဥ္ ဘဝႏွင့္ ဆက္စပ္မႈရွိရမည္ဟု သူ တစိမ့္စိမ့္ သေဘာေပါက္လာသည္။

ဂြ်န္လတြင္ မာက်ဴရီအားကစား အသင္းျပဳျပင္ဖြဲ႔စည္းသည္။ ကစားေဖာ္တို႔ စေနေန႔ညတိုင္း ဆံုၾကသည္။ ကြိလည္း စေနေန႔ညတိုင္း ထိုေတြ႔ဆံုပြဲမ်ားသို႔ တက္ၿပီး အျခားသူမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ အခြင့္ႀကံဳလာသည္။ ဆရာႀကီးကလင္ကာက တပည့္ကြိကို လက္ေဝွ႔သင္ေပးသည္။ ေစာေစာပိုင္းတြင္ ကြိ တဘိုင္းဘိုင္းလဲသံသည္ စတပ္ဆိုင္ခန္းမႀကီးကို တုန္ဟီးေနေစသည္။

ကလင္ကာက ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ သင္ေပး၍ ေႏြလလယ္ေလာက္တြင္ သိပၸံနည္းက် တိက်မႈရွိသူအျဖစ္ ကြိနာမည္ထြက္လာသည္။
ယခုအခါ ကြိ အလြန္သန္မာေတာင့္တင္းလာသည္။ မာက်ဴရီကလပ္ကလည္း ခႏၶာကိုယ္ ဖြံ႕ထြားမႈထက္ ပို၍ ႀကီးမားေသာနည္းျဖင့္ သူ႔အဖို႔ အသံုးဝင္လာသည္။

ဤကလပ္တြင္ ဘဝႏွင့္ ဖိဖိစီးစီး ထိေတြ႔မႈရွိေသာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ ကြိေတြ႔ဆံုသည္။ ထိုလူငယ္မ်ားကလည္း သူ႔ကို ကာယဗလအရာတြင္ တန္းတူရည္တူ ဆက္ဆံသည္။ သတင္းစာပညာလုပ္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ေလးေလးစားစားဆက္ဆံသည္။ ဘတ္ကလည္း လူေတြ႔တိုင္း ]]ပို႔စ္အယ္ဒီတာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ပါအံုး}} ဟု သူ႔လူကို သာသာထိုးထိုး မိတ္ဆက္ေပးသည္။

စေနေန႔လက္ေဝွ႔ပြဲမ်ား၊ စြမ္းရည္ျပပြဲမ်ား ၿပီးတိုင္း စကားဝိုင္းဖြဲ႔ၾကသည္။ ထိုစကားဝိုင္းမ်ားမွ အဖိုးတန္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို ကြိ အၿမဲရသည္။ အသင္းသားအခ်ိဳ႕သည္ သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပသည့္ အတိုင္းအတာထက္ ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ႏိုင္ငံေရးကို ပိုသိၾကသည္။

ဂ်င္မီဝါထေရာက္ဆိုလွ်င္ ပလိုနီနီး၏ ညာလက္ရံုးအျဖစ္ နာမည္ထြက္စ ျပဳေနသူျဖစ္သည္။ ဂ်င္မီသည္ မာက်ဴရီ အသင္းဝင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ရင္ဖြင့္ေလ့ရွိသည္။ မၾကာခဏဆိုသလို မစၥတာနီးကိုယ္တိုင္ မာက်ဴရီကလပ္သို႔ ေပါက္လာတတ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ပလိုနီနီးသည္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရပမာ ခ်ယ္လွယ္ ႀကိဳးကိုင္သူ ျဖစ္သည္။

ဗိုလ္မွဴးႀကီးေကာင္းအား တအံ့တဩ အႀကိဳက္ေတြ႔ေစသည့္ ကြိ၏ေခါင္းႀကီးမ်ားစြာသည္ စတပ္ဆိုင္ ေနာက္ေဖးခန္းရွိ မာက်ဴရီကလပ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ၾကသည္။

ဤကိစၥအားလံုးသည္ အခ်ိန္ယူသည္။ အခ်ိန္စားသည္။ သူႏွင့္ သူ႔ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ားသည္ အလွည့္ဖ်ား ခံေနရၿပီလား၊ မျပင္ႏိုင္ေတာ့ေသာ မဟာအမွားေတာ္ပံုႀကီးကို သူက်ဴးလြန္မိၿပီလား ဟူေသာ အေတြးမ်ားျဖင့္ ေခြ်းသီး ေခြ်းေပါက္က်ကာ မ်က္လံုးေၾကာင္သည့္ ညေပါင္းမ်ားစြာကို ကြိ ႀကံဳေနရသည္။

ေမ၊ ဂြ်န္၊ ဂ်ဴလိုင္လမ်ားသည္ ပါရဂူကေလးအဖို႔ စိတ္ကေယာက္ကယက္ အျဖစ္ဆံုး လမ်ားေပတည္း။ ထိုလမ်ားအတြင္း သူ႔စာအုပ္အတြက္ စာတလံုး မေရးျဖစ္။ သူ႔စာအုပ္ႀကီးႏွင့္ အခ်ိန္ဇယားႀကီးသည္ စားပြဲအံဆြဲထဲ၌ အလံုပိတ္ခံေနရသည္။

ေခါင္းႀကီးေရးသိပၸံပညာ အတြက္ တေန႔ ၁၃ နာရီသံုးသည္။ ကာယဗလသိပၸံပညာအတြက္ တေန႔ ၂ ႏွစ္နာရီသံုးသည္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးသိပၸံပညာအတြက္ တေန႔တနာရီ (ပ်မ္းမွ်ျခင္း) သံုးသည္။ သို႔ေသာ္ သိပၸံပညာတကာတို႔၏ သိပၸံပညာအတြက္ကား ဘယ္တေန႔မွာမွ် ဘယ္တနာရီပင္ မသံုးႏိုင္။ က်န္သည့္ အခ်ိန္မွာ စားခ်ိန္ႏွင့္ အိပ္ခ်ိန္။

ဤသို႔ ေနလာခဲ့သည္မွာ သံုးလၾကာခဲ့သည္။
ဂြ်န္လကုန္ပိုင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေခါင္းႀကီးေရးအတတ္ပညာသည္ သူ႔လက္ဖ်ားမွာ ရွိေနၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စံနမူနာေခါင္းႀကီးမ်ားအား ေလ့လာခ်ိန္ကို စိတ္ခ်လက္ခ် ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္ႏိုင္သည္။ အေၾကာင္းအရာ၊ အခ်က္အလက္ ရွာေဖြစုေဆာင္းခ်ိန္ကို ပို၍ေပးႏိုင္လာသည္။ စာအမ်ားႀကီး ဖတ္ႏိုင္လာသည္။ သမိုင္း၊ အတၳဳပၸတၲိ၊ ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္း၊ စစ္မွတ္တမ္း၊ ဌာနဆိုင္ရာ အစီရင္ခံစာမ်ားကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ မွတ္ဥာဏ္ ရႊင္ရႊင္ဖတ္ဖို႔ အခ်ိန္ရလာသည္။

ဂ်ဴလိုင္လကုန္တြင္ နယ္ကုန္ ပယ္ကုန္ ဖတ္ရႈၿပီးၿပီ ျဖစ္၍ စာဖတ္အလုပ္ကို ေလွ်ာ့ႏိုင္လာသည္။ ဩဂုတ္လဆန္း တရက္တြင္ သူ႕စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ႏိုင္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္ဇယားႀကီးကို ျပန္လည္ေနရာေပးႏိုင္ၿပီ။ ေဒါက္တာကြိသည္ ထိုရက္မွ စ၍ ညစဥ္ ၉နာရီခြဲမွ ၁ နာရီခြဲအထိ သူ႔ပိဋကတ္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာ သူ႔အခ်စ္ဦးႏွင့္ ပိုက္ေထြး ၾကည္ႏူးႏိုင္ျပန္ေလၿပီ။

ေႏြျပယ္၍ ေဆာင္းဦးေပၚလာသည္။ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး သိပၸံပညာကိုကား ကြိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ က်င့္သံုးဆဲ ျဖစ္သည္။

ဤရက္မ်ားတြင္ ကြိအဖို႔ ဗိုလ္မွဴးဘရြတ္၏စကားမ်ားကို ေအာင့္အည္း နားေထာင္ရျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ရံုမက ၾကားရေအာင္ပင္ ေရလာေျမာင္းေပး လုပ္ေန၏။ ၁၈၇၀-၇၅ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ရီပတ္ဘလစ္ကန္ပါတီမ်ားအေပၚ ဗိုလ္မွဴးဘရြတ္ေအာင္ပြဲဆင့္ခဲပံုမ်ားကို စိတ္ပါလက္ပါ နားေထာင္သည္။ ပါေမာကၡ နီကိုလိုဗီးယပ္ အခန္းသို႔လည္း ႏွစ္ႀကိမ္ဖိတ္လွ်င္ တႀကိမ္သြားလည္သည္။

ဗိုလ္မွဴးဘရြတ္၏ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ား၊ နီကိုလိုဗီးယပ္၏ ပညာျပည့္ဝေသာစကားမ်ားတြင္ မွတ္သားဘြယ္ရာမ်ား ပါဝင္သည္။ သူ႔အဖို႔ကား နားေထာင္သမား သက္သက္ျဖစ္သည္။ ဤကမၻာ၌ အေျပာသမားက လိုတာထက္ ပိုေနသည္ မဟုတ္လား။

ေအာက္တိုဘာလတြင္ ဘတ္က သူ႔တပည့္ကို အတတ္ေကာင္းသင္ေပးသည္။ မစၥမီလာႏွင့္ ရုပ္ရွင္ စံုတြဲၾကည့္ရန္ ျဖစ္သည္။
ကြိသည္ ထိုပညာကို မယူျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာကား မရဲဘဲႏွင့္ ကြ်ဲၿပဲစီးၾကည့္ေနမိေလသည္။

ယခုအခါ ကြိ၏ေခါင္းႀကီးမ်ားသည္ ပို၍ ပို၍ ဖတ္ေပ်ာ္လာသည္။ လူထု ထင္ျမင္ခ်က္၊ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ဆြဲေဆာင္ဖန္တီးႏိုင္လာသည္။ သူငယ္စဥ္က စာဖတ္သင့္ခဲ့ရသည့္ ဝက္သားထုပ္ေသာ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွ သတင္းစာ၌ကိုးကား ေဖာ္ျပျခင္းခံရသည့္ ေရးခ်က္ ေရးလက္မ်ိဳးကိုပင္ သူသိလာသည္။

ေအာက္တိုဘာ ၁၀ ရက္တြင္ ပို႔စ္သတင္းစာ ဒါရိုက္တာ အစည္းအေဝး က်င္းပၿပီး ကြိအား လစာေငြ တႏွစ္ေဒၚလာ ၁၅၀ဝ ျဖင့္ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာခန္႔ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ကြိက မဆိုင္းမတြပင္ လက္ခံသည္။

မဟာျြကားလံုးႀကီးက မွန္ေလၿပီ။
စေနေန႔တြင္အလုပ္ရၿပီးေနာက္ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာ အသစ္စက္စက္ကေလးသည္ ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ညေန ၄ နာရီခန္႔တြင္ သူျမင္ခဲ့ဖူးသည္ဟု ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိေသာ ထင္ရူးပင္ေတာအုပ္ကေလးသို႔ ေရာက္လာေလ၏။

ဘလိန္းေကာလိပ္သည္ ယခုအခါ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိမွန္ထည္ အေဆာက္အဦႀကီးသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဖြင့္သည္။ ဥကၠဌႀကီး ဝက္စ္မတိုင္မီက ေကာလိပ္ဖြင့္ခဲ့ရသည့္ တင္းကုတ္ ကေလးမွာလည္း စက်င္ေက်ာက္ အေဆာက္အဦအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ဥကၠဌႀကီးဝက္စ္သည္ ခမ္းနားေသာ သူ႔ရံုးခန္း၌ ပဲရစ္ တကၠသိုလ္မွ ကမၻာေက်ာ္ ပါေမာကၡႀကီးမ်ား၏ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ကို လက္ခံေတြ႔ဆံုေနသည္။ ထိုအဖြဲ႕သည္ ဥကၠဌႀကီးဝက္စ္၏ ပညာေရးနည္းနာနိသွ်မ်ားကို ေလ့လာရန္ ျပင္သစ္အစိုးရက ေစလႊတ္လိုက္သည့္ အဖြဲ႕ ျဖစ္ေလသတတ္။

အခန္း (၁၅)

(၁၅)
ဈာပန အခမ္းအနား၏ အလွသည္ ကြိကို ဖမ္းစားလိုက္ေလသည္။
ဖီဖီ၏ ဈာပနကို ၿမိဳ႕ျပင္ ေတာအုပ္ကေလးမ်ားၾကားရွိ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတြင္ သရဏဂံုတင္သည္။ ဤေနရာတြင္ ဖီဖီ၏ဖခင္ မစၥတာပိန္တာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့သည္။ ဖီဖီလည္း ေနထိုင္ေကာင္းစဥ္ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ဤဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းသို႔ လာ၍ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းတက္ေလ့ရွိသည္။

ေတာအုပ္ကေလးမ်ားထဲတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဝ၀ၿပဲၿပဲ မ်က္ႏွာနီရဲရဲ လူႀကီးတဦးႏွင့္ ကြိေတြ႔သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားေမာင္းသမားႀကီးျဖစ္သည္။ ဖီဖီႏွင့္ အလြန္ခင္သည္။ ေစတနာရွင္မေလး ဖီဖီ့အေၾကာင္းကို စံုတကာေစ့ေအာင္ ေလေၾကာရွည္ဆြဲ၍ ေျပာျပေနသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္က တင္မ္က သူ႔ကို ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းတခုသို႔ ေခၚမသြားခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ယခုအႀကိမ္သည္ ကြိအဖို႔ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းထဲသို႔ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးျခင္းျဖစ္မည္။ ၁၄ ႏွစ္သားမွစ၍ ဘာသာေရးကို ယံုၾကည္မႈ၏ အထြတ္အထိပ္ ဓေလ့တခုကို သူမ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ၾကည့္ေနရသည္။

ကြိသည္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ စိတ္ဝင္စားစြာ သူ႔ပတ္လည္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ အလင္းေရာင္မွိန္မွိန္။ ေၾကကြဲေသာ မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ ခံုတန္းေပါင္းမ်ားစြာ၌ ထိုင္ေနေသာ လူမ်ား။ ထူးဆန္းေပစြ။ အံ့ဩစရာႏွင့္ အတိၿပီးသည္တကား။ အေသြးအသား ေသေသာ္လည္း လူမေသဟူေသာ အႏိုင္မခံ အရံႈးမေပးသည့္ ယံုၾကည္ခ်က္။ ဆင္ျခင္တံုတရားကို အံတုသည့္ စိတ္ဓာတ္။ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႀကီးမားေသာ ျမတ္ႏိုးခင္တြယ္မႈ ဗီဇစိတ္။ ဤဆန္းျပားေသာ အျခင္းအရာတို႔၏ ထူးျခားခ်က္သည္ အဘယ္နည္း။
ငါသည္ ထေျမာက္ျခင္း အေၾကာင္း၊ အသက္ရွင္ျခင္းအေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ငါ့ကို ယံုၾကည္ေသာ သူသည္ ေသလြန္ေသာ္လည္း ရွင္လိမ့္မည္။
ဟဓမၼသစ္က်မ္း။ ။ ရွင္ေယာဟန္ ခရစ္ဝင္ ၁၁း၂၅။]

က်ယ္ေလာင္ လိႈက္လွဲေသာ အသံသည္ ရုတ္ခ်ည္း ေပၚလာသည္။ လူအမ်ားခ်က္ခ်င္း မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ကြိလည္း အေစာဆံုး ထရပ္လိုက္သည္။ သူ႔မ်က္လံုးသည္ ဝက္ရံုျဖဴ ဝတ္ဆင္၍ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာေသာ လူငယ္တဦးအေပၚသို႔ ေရာက္သြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ပ်ိဳ႕သစ္စ နံနက္အရုဏ္ကဲ့သို႔ လန္းဆန္းသည္။ သူသည္ စာအုပ္တအုပ္ကို ဖြင့္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ကို မၾကည့္။ ေလာကျပင္ပသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသေယာင္ ဦးေခါင္းကို ေမာ့ထားသည္။
]ငါ့ဘက္၌ ေနေတာ္မူေသာ ဘုရားသခင္ကို ငါ ျမင္မည္။ သူတပါး ျမင္သည္သာမက ငါသည္ ကိုယ့္မ်က္စိႏွင့္ ဖူးျမင္မည္}}
ဟဓမၼေဟာင္းက်မ္း။ ။ ေယာဘဝတၲဳ ၁၉း၂၇]
ထိုလူငယ္၏ ေက်ာဘက္တြင္ ပန္းစည္းပန္းေခြမ်ား အဆင့္ဆင့္ ဖံုးေနသည့္ ဖီဖီ၏ မသာေခါင္းရွိသည္။ ခရစ္ယာန္သံၿပိဳင္ဝတ္သီခ်င္းမ်ား အျပန္အလွန္ ဆိုၾကၿပီးေနာက္ ထိုလူငယ္က သမၼာက်မ္းလာ ဓမၼစာမ်ားကို ရြတ္ဖတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေလမႈတ္စႏၵယားသံ ေပၚထြက္သည္။ သံၿပိဳင္ဝတ္သီခ်င္းဆိုသည္။

]သူေတာ္စင္တို႔ လုပ္ငန္းခြင္မွ အနားယူၾကၿပီ}
သူေတာ္စင္။ ဖီဖီကို သူတို႔ ဒီလိုပဲ အၿပီးအပိုင္ သတ္မွတ္ေနၾကၿပီ။ စဥ္းစာသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ လြန္ခဲ့သည့္ ရက္သတၲပတ္ကပင္ ဖီဖီကို သူ ႏွင္းဆီပန္းမ်ား ပို႔ခဲ့ေသးသည္။

လက္အိတ္နက္ စြပ္ထားေသာ လက္တခုက ကြိအား ေနာက္မွ ေန၍ ဖြင့္လ်က္သား စာအုပ္တအုပ္ ေပးလွာသည္။ စာအု့ပ္ကို သူအသာကိုင္ထားလိုက္သည္။ ေစာေစာက ေတြ႔ခဲ့သည့္ ေမာ္ေတာ္ကားသမားႀကီးက ]]သူတို႔ဆိုေနတာ ဒီသီခ်င္း}} ဟု စာအုပ္ေပၚ လက္ေထာက္ၿပရင္း ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
]ရန္အမႈတို႔ ျပင္းျပခ်ိန္၊ စစ္ပြဲတို႔ ရွည္လ်ားခ်ိန္တြင္ အေဝးမွ ေအာင္ေတးသံသည္ နားထဲသို႔ စိမ့္ဝင္လာသည္။ ရဲေသြးတို႔ တက္ျြကလာသည္။ လက္ရံုးတို႔ သန္မာလာသည္}

သရဏဂံုတင္အၿပီးတြင္ မသာေခါင္းကေလးကို ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ သယ္သြားသည္။ ေျမမႈန္႔မွ ေျမမႈန္႔အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေစေလၿပီ။ အဝတ္နက္ ဝတ္ဆင္ထားေသာ မိန္းမမ်ား၏ ငိုရိႈက္သံေပၚလာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေခါင္းပ်ဥ္ေပၚသို႔ ပထမဆံုး ေျမစိုင္ခဲ ဒုတ္ကနဲ က်သည့္ ေၾကကြဲဖြယ္ အေကာင္းဆံုး အသံကို ၾကားလိုက္ရေလ၏။ ေစာေစာက ေတြ႔ခဲ့သည့္ မ်က္ႏွာနီရဲရဲ ကားသမားႀကီးပင္ မ်က္ရည္ေတြ စီးကာ ငိုႀကီးခ်က္မ ျဖစ္ေနသည္။

ဟထာဝရအရွင္ ဘုရားသခင္သည္ ]သင္သည္ ေျမမႈန္႔ျဖစ္၍ ေျမမႈန္႔သို႔ ျပန္ရမည္} ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏ (သမၼာက်မ္းစာ။ ကမၻာဦးက်မ္း၊ ၃း၁၉)]

အိမ္အျပန္ ဓာတ္ရထားေပၚတြင္မူ ကြိသည္ သူ႔အေတြးမ်ားကို ဆင္ျခင္တံုတရား လမ္းေၾကာင္းေပၚသို႔ ျပန္လည္ တည့္မတ္ေပးႏိုင္ေတာ့သည္။

ဝိညာဥ္ ထာဝရ တည္ၿမဲသည္ဆိုေသာ သေဘာတရားသည္ ဆင္ျခင္တံုတရားေပၚ၌ မရပ္တည္ႏိုင္။ စိတ္ဆိုသည္မွာ ဓာတ္ေလးပါးဖြဲ႔စည္းမႈမွ ေပါက္ဖြားေသာ အရာသာျဖစ္သည္။ ေသျခင္းတရား၌ အဆံုးရွိေသာ ဓာတ္ေလးပါး အဖြဲ႔အစည္း ပ်က္ျပယ္ေသာအခါ စိတ္လည္း ကြယ္ေပ်ာက္ရသည္။ ဖေယာင္းတိုင္မွ မီးကို မႈတ္ၿငိမ္းလိုက္သလို ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ လူ႔သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုး ဤသေဘာတရားသည္ တည္တံ့ ေနခဲ့သည္မွာ မယံုႏိုင္စရာ ျဖစ္၏

သိပၸံပညာသည္ ထိုသေဘာတရားကို အဖန္တလဲလဲ ေခ်ဖ်က္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ လူအေပါင္းတို႔သည္ သိပၸံပညာကို လက္မခံခဲ့။ သိပၸံပညာကို က်ိဳးသင့္ ေၾကာင္းသင့္ အေျဖမေပးႏိုင္ေသာအခါ ပုဆိန္မ်ား၊ တံက်င္မ်ားႏွင့္ အေျဖေပးသည္။ ထူးဆန္းေပစြ။ သိပၸံပညာႏွင့္ ဘာသာေရး၏ ပဋိပကၡသည္ လူသားႏွင့္ သူ႔ဆင္ျခင္တံုတရား၏ ပဋိပကၡသာ ျဖစ္ပါေပသည္တကား။

ကယ္တင္ျခင္းခံရေသာ ခႏၶာကိုယ္၊ ကယ္တင္ျခင္းခံရေသာ ဝိညာဥ္ဆိုသည့္ သေဘာတရားကို လူအေပါင္းတို႔ ဧကန္ဧက ယံုၾကည္ၾကရဲ႕လား။ ေငြဆိုသည္မွာ ေလာကီကိစၥမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဟု သူတို႔ ပရိယာယ္မခိုဘဲ ယံုၾကည္ရိုးမွန္ၾကလွ်င္ သူတို႔၏ ေလာကီတရား တို႔သည္ သူတို႔ကို ေစာင့္ႀကိဳ ေနမည့္ ထာဝရ ဘုန္းက်က္သေရတို႔ႏွင့္ ႏိႈင္းစာေသာ္ ပင္လယ္ကမ္းေျခမွ သဲတပြင့္ေလာက္ပင္ အေလးထားစရာ မရွိ။

သို႔ေသာ္ ယခုကားေပၚ၌ လိုက္ပါ လာသူတို႔သည္ပင္ နက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ ေရပြက္ပမာ ၾကာရွည္ မတည္ေသာ အက်ိဳးအျမတ္အလို႔ငွာ အခ်င္းခ်င္း လည္ပင္း လွီးၾကေတာ့မည္။ အခ်င္းမ်ားၾကေတာ့မည္။ လိမ္ညာစဥ္းလဲ ၾကေတာ့မည္။ အမနာပ ေျပာၾကေတာ့မည္။ အသေရဖ်က္ၾကေတာ့မည္။ မုသားဆိုၾကေတာ့မည္။ ရန္ပြားၾကေတာ့မည္။ ဘာသာေရးဟူသည္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အိပ္ေမြ႔ခ်ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ လူ႔ေလာက၏ ပရိေဒဝ ေသာကဗ်ာပါဒကို ေျဖေဖ်ာက္၍ ရေကာင္းစိမ့္ေသာငွာ တပါးေသာ ေလာကကို ဖန္ဆင္းျခင္း ျဖစ္သည္။

ဤသည္ပင္ လူတို႔၏ ဘာသာေရး သမိုင္း ျဖစ္ေခ်၏။ လူအေပါင္းတို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ထိုေလာကပြား ဖန္ဆင္းမႈ သေဘာကို သိသည္သာ။

ဟာရုစပက္တို႔လည္း သူတို႔အခ်င္းခ်င္းေတြ႔လွ်င္ တေတာေသာ ရယ္ေမာၾကမည္သာ။

ဟဟာရုစပက္။ ။ ေရွးေဟာင္း ေရာမေခတ္က ယာဇ္ပူေဇာ္ပသမႈ အေဆာင္အရြက္ျဖင့္ အသက္ေမြးေသာ လူတန္းစား။]

မစၥက္ပိန္တာအိမ္တြင္ ညစာ ေစာေစာစားၾကသည္။ ကြိသည္ ေျခဖြဖြနင္းကာ သူ႔အခန္းသို႔ ျပန္တက္လာသည္။ မစၥက္ပိန္တာ အခန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ အခန္းတြင္းမွ က်ိတ္၍ ငိုရိႈက္ေနသံကို ၾကားရသည္။ ရင္ေသြးတို႔ အတြက္ ပရိေဒဝမီး ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေျြကးေသာ ရာခယ္ ၏ ငိုေျြကးသံမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။

ကြိသည္ အခန္းတံခါးကို ပိတ္ကာ ဓာတ္ေငြ႔မီးကို ထြန္းညႇိလိုက္သည္။ စားပြဲတြင္ ၁၉၀၂ မတ္လထုတ္ ပို႔စ္ သတင္းစာ အေဟာင္းတြဲက သူ႔စူးစမ္းရွာေဖြမႈကို အသင့္ ငံ့လင့္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းနွင့္မတူ တမူျခားကာ သူအိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲအိပ္လိုက္ေလ၏။

သူ ယေန႔ည ေသသြားလွ်င္ သူ႔အတြက္ ဘယ္သူ ဒီလိုငိုပါ့မလဲ။

တခါကမူ ကြီေသလွ်င္ သူဝမ္းနည္းမည္ဟု ဖီဖီက ေျပာခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ ဖီဖီက အရင္ဆံုးရွာၿပီ။ သူ႔ကတိ တည္စရာ မလိုေတာ့ၿပီ။

ဟရာခယ္။ ။ ခရစ္ယာန္ ဓမၼေဟာင္းက်မ္းလာ ဂ်ေကာ့၏မယား။ ဂ်ိဳးဆက္ႏွင့္ ဘင္ဂ်မင္တို႔၏ မိခင္။ သမၼာက်မ္းစာ ကမၻာဦးက်မ္း (၂၉း၃၅) တြင္ ယာကုပ္၏ မယားရာေခလ ဟူ၍ゞင္း၊ ရာေခလသားကား ေယာသပ္ႏွင့္ ဗင္ယာမိန္းတည္းဟူ၍ ゞင္းေရးသည္။ ဓမၼသစ္က်မ္း၊ ရွင္မသည္း ခရစ္ဝင္တြင္ ]ရာေခလသည္ မိမိသားတို႔ မရွိေသာေၾကာင့္ ငို၍ စိတ္မေျပႏိုင္ဟူေသာ စကားသည္ ထိုအခါ၌ အမွန္မက်သတည္း} (၂း၁၈) ဟု ေဖာ္ျပသည္။]

ဖီဖီေသေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ ဝမ္းနည္းမည့္ မိတ္ေဆြမ်ားစြာ က်န္ခဲ့သည္။ သူေသလွ်င္ တင္မ္ႏွင့္ မာဖီႏွစ္ေယာက္သာ ဝမ္းနည္းမည့္သူရွိသည္။ မသာပို႔ရန္ေတာ့လာႏိုင္ၾကမည္ မထင္။
သူ႔ သခ်ႋဳင္းေဘးသို႔ ေရာက္ႏိုင္ေကာင္းဘြယ္ရွိသူမွာ ဘတ္ကလင္ကာ တဦးသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကလင္ကာ ငိုလိမ့္မည္ဟု ေျမႇာ္လင့္ရန္မွာမူ ရေလလိုေလ အိုတေစၦ လုပ္လြန္းရာ ေရာက္မည္။ လူတေယာက္တည္းသာ ပို႔မည္သူရွိေသာ မသာျဖစ္ရမွာကလည္း အေတာ္မ်က္ႏွာပန္းမလွ။ လူေၾကာင္ သူေၾကာင္မို႔သာ ေသခ်ိန္တြင္ ရွားရွားပါးပါး မိတ္ေဆြ တေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာျဖစ္မည္ဟု ျဖတ္သြားျဖတ္လာ လူတကာတို႔က မသာကို ကဲ့ရဲ႕သၿဂိဳလ္စကားတင္း ဆိုဘြယ္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသလမ္း ေသနားကို သူစဥ္းစားစရာမလို။ လူရိုင္း သူရိုင္းတို႔၏ ထံုးဓေလ့သည္ သူႏွင့္ မအပ္မရာကိစၥသာျဖစ္သည္။ ဘတ္က စီစဥ္ေပးႏိုင္မည္။ အေလာင္း မီးရိႈ႕ စက္ အနီးတြင္ ငိုေျြကးေနမည့္ ဘတ္၏ ပံုပန္းကို သူစိတ္ကူးၾကည့္သည္။ ပံုမေပၚ။

သူ႔အေဖ ရွိေသးသည္။ တကမၻာတည္း အတူေနေနၾကေသာ္လည္း ၂၄ ႏွစ္လံုးလံုး သူႏွင့္တခါမွ် မ်က္ႏွာခ်င္း မဆံုဖူးေသးသည့္ သူ႔အေဖ။ သူ႔အေဖလုပ္ပံုသည္ နည္းနည္း ဂြက်သည္။ ကမၻာ့ထံုးတမ္းအတိုင္း ေျပာရလွ်င္ ကိုယ့္သားကို ကိုယ္ လက္မခံသူ ျဖစ္သည္။

ယင္းသို႔ လုပ္ၿမဲဓမၼတာ မဟုတ္ေသာ လူ႔က်င့္ဝတ္ ေဖာက္ဖ်က္ျခင္းအတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိရမည္။ အေျခအေန အရပ္ရပ္က တခုတည္းေသာ လမ္းကိုသာ ညႊန္ျပေနသည္။ ထိုလမ္းမွာ သူ႔အေမသည္ သူ႔အေဖႏွင့္ တရားဝင္လက္မထပ္ခဲ့ဆိုေသာ လမ္းျဖစ္သည္။ သူ႔မိဘမ်ား၏ လက္ထပ္ပြဲသို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ရသည္ဆိုေသာ တင္မ္၏အဆိုကို သူအၿမဲတေစ သံသယ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကိစၥကို ယခု သူလံုးဝ မစဥ္းစားေတာ့ ကိုယ္က်င့္တရားတာဝန္မွာ သူ႔၌မတည္။

နာမည္ကိစၥမွာလည္း ကြိဆိုေသာ အမည္သည္ အျခားအမည္မ်ား ေကာင္းသေလာက္ပင္ ေကာင္းသည္။ ကိုယ့္ဘဝပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အေျခအေန၏ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းမွ ကင္းလြတ္ရေအာင္ လုပ္ႏိုင္သူအဖို႔ အိတ္စ္နာမည္ ယူယူ၊ ဝိုင္နာမည္ ယူယူ ေကာင္းသည္ခ်ည္းသာ။

သူေသသြားလွ်င္ မစၥက္ပိန္တာက ဖီဖီ့အတြက္ ငိုသလို သူ႔အေဖသာ အသက္ရွင္ေနလွ်င္ သူ႔အတြက္ သူ႔အေဖေပၚလာၿပီး ငိုေျြကးလိမ့္မည္ဟု ထင္မိ၏။ သူ႔အေလာင္း မီးသၿဂိဳလ္မည့္ မီးရိႈ႕စက္ေဘးတြင္ သူ႔အေဖ ငိုေနမည့္ပံုပန္းကို စိတ္မွန္းႏွင့္ ေတြးၾကည့္ျပန္၏။ သူ႔အေဖ၏ အဂၤါရုပ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ မပီဝိုးဝါးမႈက လႊမ္းထားျခင္းေၾကာင့္ တစိတ္တေဒသ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ သူ႔စိတ္ကူးထဲမွာ ပံုမေပၚ။

သူ႔အေဖသည္ သူတရားမွ်တစြာ ထမ္းေဆာင္ရမည့္တာဝန္ကို ေရွာင္သည္ဟု ကြိခံစားရ၏။ ]]ေဟာဟိုမွာ ငါ့အေဖ}} ဟု တစံုတေယာက္ကို သတ္သတ္မွတ္မွတ္ လက္ညႇိဳးထိုးျပႏိုင္လွ်င္ သူ႔အဖို႔ ေကာင္းေလစြဟုလည္း သူ႔တသက္တြင္ ပထမဆံုး အႀကိမ္ေတြးေတာမိ၏။

သူႏွင့္ဘတ္သာ က်န္ၾကေတာ့သည္။ ေလာကအလယ္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသားသာ အတူတကြ ရွိၾကသည္။
သူသည္ မီးေရာင္ထိန္ထိန္တြင္ အေတြးျခာျခာလည္ေန၏။
သူ႔ဘဝတြင္ သူ႔ကို ေဝဖန္ေထာက္ျပသူ သံုးဦးသာရွိခဲ့သည္။ သံုးဦးစလံုးက သူ၏ ဘဝအျမင္ကို တေလသံတည္း ထိုးႏွက္ခဲ့ၾကသည္။ သံုးဦးစလံုးက ပတ္ဝန္းက်င္ေလာကႏွင့္ ဆက္ဆံထိေတြ႔ရန္ သူ႔ကို တိုက္တြန္းခဲ့ၾကသည္။

သူ႔ဘဝေအာင္ျမင္မႈ၏ အတိုင္းအတာသည္ သူ႕ကိုယ္သူ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ အိုးစားကြဲေအာင္ လုပ္ထားႏိုင္သည့္ အတိုင္း အတာႏွင့္ အမွ်ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လွန္ မေခ်ပႏိုင္ေအာင္ သူျပသခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသံုးဦးက ထိုအတိုင္းအတာသည္ သူ႔ဘဝဆံုးရံႈးမႈ၏ အတိုင္းအတာျဖစ္သည္ဟု စိုက္လိုက္မတ္တတ္ ဆိုၾကသည္။
သူက သူ႔အဆိုျပဳခ်က္ကို သက္ေသျပသလို သူတို႔က သူတို႔၏ အဆိုျပဳခ်က္ကို သက္ေသမျပႏိုင္ၾက။ သို႔ေသာ္ သူတို႔၏ က်ိဳးေၾကာင္း ယုတၲိကင္းမဲ့မႈသည္ သူတို႔၏ အဆိုျပဳခ်က္ကို တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္မေရြ႕ေစႏိုင္။ ကြိ၏ ဆင္ျခင္တံုတရားႏွင့္ ကြိကို ေဝဖန္သူတို႔၏ ဗီဇစိတ္တို႔အၾကား ထင္ရွားေသာ ဝိေရာဓိ တခုပါေပ။

သူသိရသေလာက္ သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ် ခ်ီးက်ဴးေလးစားျခင္းမရွိ။ သူ႔လုပ္ငန္းကို ေလးစားခ်င္ေလးစားမည္။ လူပုဂိၢဳလ္အရမူ သူ႔အတြက္ ဝမ္းနည္းသူ သို႔မဟုတ္ သူ႔ကို ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်သူသာ ရွိသည္။ သူ႔လုပ္ငန္းကို ေလးစား ခ်ီးက်ဴးသူကလည္း နည္းလွေသးေတာ့သည္။ ပို႔စ္သတင္းစာက ေက်နပ္ေလာက္ေသာ သက္ေသအေထာက္အထား ျပခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။

လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္း၏ ညႊန္ပိုင္ၾကားပိုင္သူ ဧရာမပုဂိၢဳလ္ႀကီးတဦးအဖို႔ သူကိုယ္တိုင္ သေဘာတရားေရးအရ စီမံကြပ္ကဲေနသည့္ လူ႔ေဘာင္အဖြဲ႔အစည္းတြင္ ပုဂၢိဳလ္ေရး ေဒြးေရာယွက္တင္ ပါဝင္လႈပ္ရွားေနမွ ပိုမို ႀကီးျမတ္ေသာ ညႊန္ပိုင္ၾကားပိုင္သူ ျဖစ္လာႏိုင္ေလသလား။

ဧကစာ က်င့္သံုးျခင္းႏွင့္ အခ်ိန္ဇယားကို ဘိန္းစြဲသလိုစြဲေနျခင္းက သူ႔တြင္ အေရးႀကီးေသာ လစ္ဟင္းခ်က္မ်ားရွိေနေစသလား။
ရွာလီေဝလင္ေျပာသလို အေျခခံကစ၍ သူမွားေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္စရာ အေၾကာင္းရွိေနသလား။
ပါရဂူကေလးသည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ မလႈပ္မယွက္ အေတြးကြ်ံေနသည္။ မိနစ္ကို နာရီစားလာသည္။

သူ႔စာအုပ္ႀကီးကို သူ အသက္ ၂၇ ႏွစ္တြင္ ေရးသားျပဳစုၿပီးစီးသြားလွ်င္ က်န္ေနေသးေသာ ဘဝတာကို ဘယ္လိုကုန္လြန္ေစမလဲ။ စာအုပ္အေပၚ ေဝဖန္ခ်က္မ်ားကို တုန္႔ျပန္ေျဖၾကားရန္မွတပါး အျခားလုပ္စရာမရွိ။ သူ႔စာအုပ္ႀကီးသည္ ဒႆနိကေဗဒ၊ သမိုင္းႏွင့္ သိပၸံပညာအားလံုး၏ အေခါင္အထြက္ အဆီအႏွစ္ျဖစ္၍ လူသား၏ အျမင့္မားဆံုး ဥာဏပညာ၊ ပရမတၲ၊ ပဋိဘာန္ ျဖစ္သည္။ ထိုစာအုပ္ႀကီးေပၚလာလွ်င္ ကမၻာ့လုပ္ငန္းစခန္းသိမ္းၿပီဟု ဆိုႏိုင္ေပေတာ့မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ က်န္ရွိေနေသာ သူ႔ဘဝသက္တမ္း ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ ၄၀ ကို မည္သို႔ ကုန္ဆံုးရအံ့နည္း။

ယခု သူအသက္၂၄ႏွစ္ရွိၿပီ။ ပဲ့ျပင္သြန္သင္မႈ လံုးဝ မခံယူရဘဲ တေကာင္ျြကက္အျဖစ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေရာ စိတ္ဝိညာဥ္ကိုပါ စာအုပ္မ်ား၏ အကူအညီျဖင့္ သူ႔ဖာသာသူ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ရသည္။ သူတပါးသင္ျပသည့္ ပညာဆို၍ ရွာလီေဝလင္က နာရီဝက္ၾကာ နာနာက်ည္းက်ည္း ေျပာလိုက္သည့္ စကားမ်ားသာ ရွိသည္။

သူ၏ အပယ္ခံ လူငယ္ဘဝသည္ ထျြကလာၿပီး သူ႔ကို တိုက္ခိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ အသိအမွတ္မျပဳ။ သူ႔ကို တိုက္ခိုက္သည့္ ထို အပယ္ခံလူငယ္ဘဝသည္ ဝံ့ဝံ့စားစား ရွိသည္ဟုသာ သူအသိအမွတ္ျပဳသည္။ ထိုဘဝႏွင့္ သူ လက္ခ်င္းခ်ိတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အသူတရာေခ်ာက္ထဲသို႔ က်သြားၾကေလ၏။

နံနက္ ၂ နာရီတြင္ လူပ်ိဳဝိုင္းမွ ျပန္လာသည့္ ဘတ္ကလင္ကာသည္ ပိဋကတ္ခန္း၌ မီးထိန္ထိန္လင္းေနသည္ကို ျမင္၍ တက္လာသည္။ အခန္းထဲတြင္ ဖိနပ္မစီးဘဲ လမ္းေရွာက္ေနသည့္ ပါရဂူကေလးကို ေတြ႔ရသည္။ ကြိသည္ ဘတ္ကို ျမင္ေသာအခါ လမ္းေလွ်ာက္ရပ္လိုက္သည္။ ဘတ္ကို မသိသလို စူးစူးဝါးဝါး စိုက္ၾကည့္ေနသည္။သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ေသြးမရွိသလို ျဖဴဆြတ္ကာ တင္းတင္းမာမာ ခက္ခက္ထန္ထန္ ျဖစ္ေန၍ ဘတ္က]]မင္လာညပါ။ ေဒါက္}} ဟု ေျပာရံုေျပာကာ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ေလသည္။